LE CIVILISATION INDOEUROPEE

Per Adriano Romualdi

traduction interlingua per Francesco Galizia

 

Quando e como nasceva, le civilisation europee? In le curso del millennios precedente le antiquitate classic - con le apogèo del Grecia, con le rapide refulger de Alexandro, con le grandor roman - le populos indoeuropee les comenciava inter le III e le II millennio a.C., a mover se ab le lor sede originari - circum le Mar Baltic -, ubi illes esseva arrivate depost le ultime era glacial e on formava un nove typo human, le racia nordic: con le pelle clar, que absorbeva melio le radios ultraviolette e quindi on poteva haber un corpore robuste e alte, con capillos blonde o rubie e oculos blau, gris-azur o verde - con un movimento migratori que les conduceva, barbare ancora ma dominatores, verso tote le directiones: al west con le Celtas, alteres iva al Sud verso le Mediterraneo, con le populos Italic, le Illyric, le Thraces e le Hellenos. Alicun ancora arrivava a transverso le Anatolia e le Caucaso, usque al Persia, al Afghanistan e le India. In Europa, illes in parte se fundeva con le populationes indigena de racia mediterranee, alpin o dinaric, ma le dotes interior de character, le aggressivitate, le rationalitate, le amor de aventura, le passion pro le amplitude del mar e per le extreme distantias, assì como le conception heroic del vita, le acceptation del tragic, le senso del sacro, le respecto del dignitate viril, le veneration del etate ancian, le tutela del innocentia infantil, le defensa del proprie libertate in un structura social hierarchic, esseva essential e dominante in omne gruppo ethnic. Le prime civilisation ad apparer sur le scena del historia esseva celle Hittite, que se installava in Anatolia, inter le 1900-1800 a.C., ma terminava al initio del XII° seculo, pro le invasion Phrygie. Intertanto, le stirpes hellenic era pervenite in Grecia: le Acheos e le Ionos, guerreros e navigatores, les on superponeva e misceva con le populationes mediterranee pre-aryan, mantenente le proprie identitate civil e politic, ma subjacente al lor conception religiose. Les assumeva le hereditage del civilisation Minoic de Creta, e poneva le base de un proprie civilisation, celle Mycenee. Pois, arrivava le Dores, altere stirpe hellenic, que recipeva le cultura Mycenee, ma le fortia del lor mundo interior les faceva conservar le proprie vision del vita, viril, naturalistic, realistic. Era le repulsar del religion matriarchal, ligate ad un vision feminin, nocturne e telluric. A iste conception responde un vision del proprie communitate human, pro un idea tripartite del societate, in tote le lor civilisationes le indoeuropeos, separava in le vita social un poter que pensa e decide, un fortia que protege e combatte, un realitate que produce e labora. Le reges, ab le quales dependeva le ordine del populo e le guida del guerras, il habeva sempre le poter ab le aristocratia e habeva un autoritate partial, limitate in le tempore. Le ver poter esseva sempre in le senato, o in assembleas militar, o, como il era in le «democratias» grec, in un gruppo restricte de homines libere que excludeva le majoritate del populo. Le virtutes viril, le audacia, le disciplina, le fortia physic, le valor guerrier, los dominava: le aretè homeric, le virtus latin del batter se in le ordine, le saper dar e affrontar le morte pro le proprie honor, pro le fidelitate ad un gente, un polis, un Patria, un Imperio, era le plus alte conclusion de un vita nobilemente intendite. Le indoeuropeos cultivava le terra, elevava le bestial, aperiva le stratas, navigava per mar, fundava colonias e faceva le guerra. Illes non concipeva le vita si non in le proprie ethnia. Le grecos viviva in un parve terra, parlava le mesme lingua e adorava le mesme deos: ma le distinction inter Dores, Acheos e Ionos, restava vive usque a que le Grecia moriva. E quando le Macedones, grec como illes, conquireva con Alexandro le mundo de alora, illes era substantialmente hostil. Sparta per ultime, morite Alexandro, tentava contra illes de reunir le grecos del Peloponneso. Ma le macedones interveniva, e occupava, pro le prime vice in le historia, le orgoliose citate. E pois esseva in vice le Ètolia, devenite potentia hegemone, a clamar le romanos. Era le fin del Grecia, et esseva anque le fin del Macedonia; con le battalia de Pidna, dispareva per sempre le potentia macedone. Le populos italic arrivava in le secundo millennio a.C., in le nostre peninsula dividite in: Umbros-Sabellic, Latinos-Falisc, Osco-Samnites, etc. ad illes, on adjungeva post le separation ab le illyric, le Venetos al Nord e trans le Adriatico, le Iapiges e le Messapes in Apulia. In ultra, ab le Asia Minor veniva per mar, le Tyrrhenos, populo non indoeuropee, que le romanos clamava Etruscos. In pauc seculos, illes, controlava le Mar Tyrrhen, e dominava un area que iva ab le Tibere usque le Valle Padan e le zona circum Neapolis. Illes era in le Peninsula primo e maestros de toto: fundava citate murate sur le culmime del colles con un regula particular - un pomerio quadrate - portava le aqua al citate elevate, inventava prime in le mundo le volta ad arco, escaldava le casas facente currer le aqua calide, e sub e circum al citate excavava ample cloacas . Illes on reuniva sol per ration religiose, ma les non trovara nunquam - como le Grecos, le Celtas, le Germanos - le idea de unitate. In le phase ascendente, fundava colonias, un de iste era Roma - Rumon in etrusco significava fluvio - al qual illes lassava le fasce lictorio, le sede curule, le Pontifex. Ma le lingua era latin, e italic esseva le deos: Jupiter, Marte, Apollo. Roma, non habeva un su mythologia, ma con intelligentia edificava le derecto e recostrueva con le Eneides de Virgilio, le su historia ab le origines troian, e trovava le su mythos in le nobilitate moral del su heroes - ab Romulo al Horatios, ab Mucio Scevola a Horatio Cocles e Furio Camillo – e cresceva coherente ad un pietas coram le su divinitate, que consules o duces interpellava ante le battalias e assì poteva affirmar se le grandor de Roma, expression del populos italic. In le corde de Europa le stirpes celtic esseva in movimento per le Occidente, e occupava le Gallia, le insulas Britannic, parte de Iberia e le Italia del Nord. Anque le lor religion venerava multiplice deos, le cuje voluntate era interpretate ab le «druidas», casta sacerdotal. Les developpava un alte civilisation, e un attitude guerrier, in Italia illes era in le plana padan inter Venetos e Ligures. Le expansion gradual de Roma - que habeva romanisate le Italia usque le Alpes, depost haber conquirite Carthagine e le Macedonia, le Espania e le Lusitania – gratias a Julio Cesare vinceva le Celtas de Gallia e de Britannia, que in pauc generationes, como le Ibericos, esseva romanisate. Detra le Celtas, inter le Scandinavia, le Rheno e le Danubio, premeva le tribos germanic, homines indomabile e impetuose, con le lor deos - Odin, Freya, Thor - e le lor structura guerrier. Ma le ulterior crescita - ab le Republica al Imperio - de Roma, obligava le Germanos per seculos, detra le “limes” imperial. Al spatulas del Germanos, in le steppa immense, era le slavos, al Nord est, esseva le populos Baltic, barbare e quasi incognite. Tote iste populos, le cuje unitate initial es del toto documentate ab le linguistica, le anthropologia, le ethnologia, le archeologia, incontrava in le migrationes, populationes preindoeuropee: in le area danubian - balkanic, in Gallia, in Iberia e in Italia. Le fusion e le absorption, il ha characterisate le actual populos del continente. Le pervenir successive del mongoles que lassava tracias in Russia, del Unnos e del Magyaros insimul a Germanos in Hungaria, del Finnese miscite a Scandinavos in Finlandia, da al nostre populos un character particular. Ma le signo unitarie es fundamental e characteristic; per toto le curso del historia de Roma, ab Cesare, qui unificava e romanisava le Europa intra le confinios del Rheno e del Danubio, usque a Constantino le cuje heredes divideva le Imperio in duo - assi que le nation grec poteva reprender le uso del su lingua in le leges e in le edictos depost Justiniano - le progressive germanisation del Europa non byzantin, le restauration del Imperio per Carolo Magne, e le uso del lingua latin in le Cortes, in le Ecclesia e in le cultura, contribueva a facer del Continente un mundo civilmente unite, in le derecto romano-germanic. Le expansion del fide christian - favorite ab Reges e guerreros plus que ab fratres e predicatores - portava al extender se del Ecclesia usque al terras baltic e al Scandinavia, durante que le influentia byzantin, portate ab monacos (Cyrillo e Methodio) e mercantes, plus que ab homines de armas, implicava ante le Ukraina e pois le Russia. Ma le elemento dominante in le Medievo, era le nascentia del Cavalleria, fundate sur un aristocratia de spada recte ab fidelitate feudal al proprie senior. Le Cavalleros in le selection de offerer e affrontar le morte pro fidelitate e honor o pro «amor cortese», les repeteva le orgoliose fortia del centurion roman, del oplita grec e macedone, del guerrero germanic. Per seculos, ab le luctas contra mongoles e musulmanes, al christianisation armate del Est ab parte del Cavalleros Teutonic, ab le Cruciatas in Terrasancte, al Reconquesta de Espania, ab le expansion in Oriente de Venetia al formation del prime Statos national, usque a Lepanto e Vienna, tote le Europa es un fulgurar de spadas e lanceas, in defensa del su civilisation e del proprie identitate cultural e religiose. E tote le Nationes nasceva ab le armas, le Ecclesia exalta e nobilita le Cavalleria, le da un ritual, benedice le armas, clama le homines al guerra. Le Ordines cavalleresc religiose, que conquestava terras, dominava le mar, portava le Cruce presso nove populos, per seculos defendera le Ecclesia. Es le anima del Europeo de omne tempore que anque alora, como sempre in le seculos, non pote que repeter se ipse e le su natura profunde: anima de guerrero, pro le honor e le libertate. Per omne altere aspecto del vita, le valores essential son celle de sempre: le fortia, le beltate, le corage, le vigor, le memoria historic, le justitia, le libertate. Durante que, super toto volava, le spirito del patre del libertate: le soveranitate national que proponeva al europeos le antique sonio del fortia associate al beltate. Per ultra duo millennios, dominara le fortia del ordine moral del Lex roman, e le pensamento grec, in le signo del su antique civilisation, e al respecto del fide christian que, habeva contribuite a edificar le Europa. Era le recordo del splendor del grandor classic e del nascentia del nostre citates, al aperir de stratas inter le populos, al idea de Imperio. Roma era le exemplo admirabile, sublime de un mundo que habeva unite, per seculos, le continente, e que attraheva le barbaros del Est, e induceva germanos e slavos a dar al proprie imperator le titulo de Kaiser e Czar - alias Cesare - le summe legislator latin. Era un mundo que habeva date un terra, un ideal e un regula al populos de Europa, insimul ad un capacitate artistic, architectonic, litterari, poetic, pictoric, sculptoree, urbanistic e musical, que ab le Italia, ubi ancora hodie ha sede ultra le medietate del thesauros artistic del Terra, on era diffundite per tote le Continente. Le nobile potentia del pensamento europee ab Homero a Platon, Virgilio, Ovidio, Dante, Leonardo, Shakespeare, Goethe, Voltaire, Wagner, Verdi, attingeva al grandor de Roma classic e christian. Es un hereditage que sol un conception indoeuropee pote colliger e transmitter al deman del mundo. Es le spirito eterne, indomabile, del homines de Europa.