Felice Natal 

ab Interlingua Roma desira a omnes membros, supportatores e usatores de interlingua un multo felice Natal e desira un successose e prospere Anno Nove 2012

Religiositate Indoeuropee

per Francesco Galizia

Ares (Marte) - Zeus (Jove)

Le religiositate indoeuropee es filia del tripartition sacral (religion, fortia e labor) del antique populos de Europa. Como on vide in le pantheon germanic con le deos Odin, Thor, Tyr, o anque in cello celtic con Esus, Toutatis, Taranis, anque se le maxime divinitate es Lug. Anque in le pantheon greco-roman, on lo vide con Zeus / Jove, Ares / Marte, Hermes / Mercurio. Le religion indoeuropee es patriarchal, solar, viril, guerrier, nordic; contra cello de typo prearyan, paleoeuropee, que il es matriarchal, lunar, feminin, terrestre que dominava ab sempre le Oriente e le Mediterraneo, e que per ethnia e ideas se avicina al lunar e tenebrose religiones semitic. Le credo religiose del indoeuropeos, exprime in le varie formas le valores del realitate: le intelligentia, le sagessa, le fortia, le beltate, le serenitate, le guerra, le heroismo, le justitia, le libertate, de fronte ad un fortia supreme e impersonal que non ha visage: le Fato. Le deos del populos indoeuropee, son luminose, resplendente de rationalitate superior: le homine los preca in pedes, con le manos aperte verso le celo. Il es un vision que appartine a tote le populos indoeuropee, con le proprie divinitate que per seculos habeva accompaniate le homine indoeuropee in omne gesto del su vita, participe luminose del su heroic conception del mundo e del su defia al voluntate del Fato. Deos hellenic, deos italic, deos germanic, que accompaniara le populos de Europa, per seculos in tote le lor vita politic, militar e religiose. Le ordine religiose reflecte le rigide hierarchia del lor societate, dividite in le tres repartition social: sacerdotes, guerreros, laboratores, que domina sur le populo submisse. Toto isto reflecte le mentalitate viril e patriarchal del populos nordic que on installava in tote le Europa e le rendeva cuna del nostre civilitation. Il es gratias al lor Spirito votate al armas, al guerra, al dominio sur le inimico alien; al culto del sanguine del racia e del solo del Patria. Isto on reflecte in le culto pro le Deo Sol, que signa le rythmo del annos, del seasones, del vita, e iste explica le ric symbologia solar. Al tripartition sacral es associate celle chromatic: le blanc del sacerdotes, le rubie del nobilta e del guerreros, le nigre del artisanes e del paisanos que labora le terra. Le mesme triade chromatic venira pois reprendite laicamente in le Medievo, durante le investimento ritual de un cavallero, qui es symbolicamente vestite con un tunica blanc (le puressa), un malia de ferro rubie (le sanguine infundite in battalia pro le Patria e le proprie senior), e un mantello nigre (le morte, que attende omne guerrero qui se sacrifica pro le ben e le salvation del Nation). Iste triade es le emblema del ver identitate europee insimul al symbologia solar pagan. Le cultura europee non pote facer a minus del studio del antique religiositate e spiritualitate del patres, que rememora le sanguine e le anima del ancestres. Ab un puncto de vista ethno-anthropologic il es assatis interessante le studio del religiositate, como cello del usos e costumes archaic, como defensa del nostre commun identitate. Le prime vanguardas de celle que in le tempore essera devenite le Germanos, le Celtas, le Italicos, le Illyric, le Hellenos, le Persian e le Indian, les initiava a migrar ab le grande bassino anthropologic indoeuropee que era le zona inter le Baltico e le Atlantico, e on superponeva ab le Europa al India, al populationes neolithic preindoeuropee, como élites militar, que les possedeva le maestria in le uso del metallurgia ante del cupro e del bronzo e pois del ferro, imponente al populos submisse le proprie structura social hierarchic e le lor religion, con le proprie Deos celeste e luminose, in opposition al culto feminin del Dea-Matre - con le diverse nomines del varie Mythologias - al cuje voluntate es confidite le destino del homines. Le Deos indoeuropee son connectite con le Sol e le Celo, de cuje derivara pois le Zeus pater del grecos, le Jupiter (Jove) del latinos, le Diauh pità del antique hymnos vedic, le Teiwaz-Týr del Germanos. Le Deo patre celeste, in le su characteres de immutabilitate, omniscientia e omnipotentia, se manifesta in le divinitate Dryeus pater (Patre celo) . A Roma iste religion del Patres, durava per seculos, e que on extingueva gradualmente quando, dominante le ecumene de alora, Roma era patrono del Oriente, assi que le su vision del mundo e de se ipse, esseva influentiate ab un pensamento non indoeuropee. Le mesmo era evenite al Grecos, quando le genio de Alexandro portava le grecitate ad Est usque al India e le su nove subjectos les acclamava Deo-Rege, assi le Hellade moriva, e nasceva le sophisticate Hellenismo de typo oriental. Le mundo grec habera inter le 600 e le 300 a. C. un ver e proprie revolution cultural; in le colonias ionic in Asia Minor e Sicilia, un gruppo de homines de pensamento, - Archimedes, Pythagoras, Talete, Anaximàndro, Demòcrito, Empèdocles, Anaxàgora, Hippocrates, Aristarcho e le grande philosophos Socrates, Platon, Aristoteles, - forniva un serie de interpretationes phisic-materialistic del realitate: le terra exiva ab le partial desiccation del oceanos, le aere, ben que invisibile, era «consistente», Sol e stellas era petras focate, le luce lunar era reflexe, le Terra rotava circum le Sol, le homine veniva ab pisces nascite in le fango, e omne realitate existente era constituite ab atomos, on tractava del plus radical revolta intellectual de ille tempore. Ma le vision sacral del mundo grec era in crise e le spirito del grecitate era morite. Le philologo e anthropologo german Hans F. K. Gunther a proposito del religiositate indoeuropee scribeva: “ Pro le indoeuropeos le problema del anima e del corpore non es nunquam importante, non mesmo in le vita religiose; iste problema non les ha nunquam opprimite, illes non disdigna le corpore pro assignar al anima un valor plus grande. Le idea de un corpore constringite in le mundo, immunde prision de un anima que aspira ultra de isto a un altere mundo, es lontan ab illes”. Le nostre commun identitate ancestral de Europeos es pois ben documentate in le lineas principal, pois que populationes anque inter lor geographicamente multe distante son in possession de forte characteristic commun in le lexico, in le morphologia linguistic, in le grammatica e in le cultura. Secundo le historic del religiones e philologo francese Georges Dumezil, le indoeuropee, il ha in commun le typo de religion, le mythos, le institutiones, le familia; tote le societates indoeuropee il ha le mesme vision del vita e del mundo, illos son ubicunque de typo hierarchic e divise in tres castas functional: productive (homines e feminas libere, commerciantes, artisanes e paisanos), militar (guerreros, cavalleros, chefes de tribos, nobiles e reges), sacral (sacerdotes ) con servos e sclavos in un position de subjection. A capite del societates on trova un rege, qui es electe ab le guerreros, con un autoritate limitate, nos nota le affinitate linguistic inter le nomine indoeuropee regs, le latin rex, le celtic rix, le sanscrito raja e le grec arego, Anque in le Rig Veda e in le poemas epic indian Mahabharata e Ramayana, assi como in le iranic Avesta, in le poemas homeric e germanic, il es describite un nobile societate heroic e guerrier que se superpone a populos subjecte prearyan. Le characteres principal de tote le populos indoeuropee son le fortia e le capacitate de osar, de avantiar ultra omne limite, de gauder in modo intensive le vita, etiam mantenente un profunde senso del deber, del honor, del integritate e del fidelitate. Anque le spirito religiose es evidente, in le poemas e tragedias hellenic, ab Homero usque a Pindaro et Eschylo, in cuje recurre le thema del sophronein, alias del esser e devenir sage non tanto ab un puncto de vista intellectual, ma plus tosto ethic, con respecto e moderation coram le divinitate. Le principio grec del pathein mathros, alias obtener a transverso le suffrentia le sagessa, se manifesta in le homine qui experimenta in se ipse le dolor e le pavor. Il es forsan le plus alte tentative del mundo prechristian de poner se le problema del mal in un conception religiose, que attribue al divinitate le intente de diriger le vicissitude human secundo un designo obscur e mysteriose. Typic del religiositate indoeuropee es le sentimento de tragedia del vita, ubi le homine se altia de fronte al Fato, al mysterio del existentia, que conjunge le homines e le Deos, con respecto e dignitate.

LE CIVILISATION INDOEUROPEE

per Francesco Galizia

 

Quando e como nasceva, le civilisation europee? In le curso del millennios precedente le antiquitate classic - con le apogèo del Grecia, con le rapide refulger de Alexandro, con le grandor roman - le populos indoeuropee les comenciava inter le III e le II millennio a.C., a mover se ab le lor sede originari - circum le Mar Baltic -, ubi illes esseva arrivate depost le ultime era glacial e on formava un nove typo human, le racia nordic: con le pelle clar, que absorbeva melio le radios ultraviolette e quindi on poteva haber un corpore robuste e alte, con capillos blonde o rubie e oculos blau, gris-azur o verde - con un movimento migratori que les conduceva, barbare ancora ma dominatores, verso tote le directiones: al west con le Celtas, alteres iva al Sud verso le Mediterraneo, con le populos Italic, le Illyric, le Thraces e le Hellenos. Alicun ancora arrivava a transverso le Anatolia e le Caucaso, usque al Persia, al Afghanistan e le India. In Europa, illes in parte se fundeva con le populationes indigena de racia mediterranee, alpin o dinaric, ma le dotes interior de character, le aggressivitate, le rationalitate, le amor de aventura, le passion pro le amplitude del mar e per le extreme distantias, assì como le conception heroic del vita, le acceptation del tragic, le senso del sacro, le respecto del dignitate viril, le veneration del etate ancian, le tutela del innocentia infantil, le defensa del proprie libertate in un structura social hierarchic, esseva essential e dominante in omne gruppo ethnic. Le prime civilisation ad apparer sur le scena del historia esseva celle Hittite, que se installava in Anatolia, inter le 1900-1800 a.C., ma terminava al initio del XII° seculo, pro le invasion Phrygie. Intertanto, le stirpes hellenic era pervenite in Grecia: le Acheos e le Ionos, guerreros e navigatores, les on superponeva e misceva con le populationes mediterranee pre-aryan, mantenente le proprie identitate civil e politic, ma subjacente al lor conception religiose. Les assumeva le hereditage del civilisation Minoic de Creta, e poneva le base de un proprie civilisation, celle Mycenee. Pois, arrivava le Dores, altere stirpe hellenic, que recipeva le cultura Mycenee, ma le fortia del lor mundo interior les faceva conservar le proprie vision del vita, viril, naturalistic, realistic. Era le repulsar del religion matriarchal, ligate ad un vision feminin, nocturne e telluric. A iste conception responde un vision del proprie communitate human, pro un idea tripartite del societate, in tote le lor civilisationes le indoeuropeos, separava in le vita social un poter que pensa e decide, un fortia que protege e combatte, un realitate que produce e labora. Le reges, ab le quales dependeva le ordine del populo e le guida del guerras, il habeva sempre le poter ab le aristocratia e habeva un autoritate partial, limitate in le tempore. Le ver poter esseva sempre in le senato, o in assembleas militar, o, como il era in le «democratias» grec, in un gruppo restricte de homines libere que excludeva le majoritate del populo. Le virtutes viril, le audacia, le disciplina, le fortia physic, le valor guerrier, los dominava: le aretè homeric, le virtus latin del batter se in le ordine, le saper dar e affrontar le morte pro le proprie honor, pro le fidelitate ad un gente, un polis, un Patria, un Imperio, era le plus alte conclusion de un vita nobilemente intendite. Le indoeuropeos cultivava le terra, elevava le bestial, aperiva le stratas, navigava per mar, fundava colonias e faceva le guerra. Illes non concipeva le vita si non in le proprie ethnia. Le grecos viviva in un parve terra, parlava le mesme lingua e adorava le mesme deos: ma le distinction inter Dores, Acheos e Ionos, restava vive usque a que le Grecia moriva. E quando le Macedones, grec como illes, conquireva con Alexandro le mundo de alora, illes era substantialmente hostil. Sparta per ultime, morite Alexandro, tentava contra illes de reunir le grecos del Peloponneso. Ma le macedones interveniva, e occupava, pro le prime vice in le historia, le orgoliose citate. E pois esseva in vice le Ètolia, devenite potentia hegemone, a clamar le romanos. Era le fin del Grecia, et esseva anque le fin del Macedonia; con le battalia de Pidna, dispareva per sempre le potentia macedone. Le populos italic arrivava in le secundo millennio a.C., in le nostre peninsula dividite in: Umbros-Sabellic, Latinos-Falisc, Osco-Samnites, etc. ad illes, on adjungeva post le separation ab le illyric, le Venetos al Nord e trans le Adriatico, le Iapiges e le Messapes in Apulia. In ultra, ab le Asia Minor veniva per mar, le Tyrrhenos, populo non indoeuropee, que le romanos clamava Etruscos. In pauc seculos, illes, controlava le Mar Tyrrhen, e dominava un area que iva ab le Tibere usque le Valle Padan e le zona circum Neapolis. Illes era in le Peninsula primo e maestros de toto: fundava citate murate sur le culmime del colles con un regula particular - un pomerio quadrate - portava le aqua al citate elevate, inventava prime in le mundo le volta ad arco, escaldava le casas facente currer le aqua calide, e sub e circum al citate excavava ample cloacas . Illes on reuniva sol per ration religiose, ma les non trovara nunquam - como le Grecos, le Celtas, le Germanos - le idea de unitate. In le phase ascendente, fundava colonias, un de iste era Roma - Rumon in etrusco significava fluvio - al qual illes lassava le fasce lictorio, le sede curule, le Pontifex. Ma le lingua era latin, e italic esseva le deos: Jupiter, Marte, Apollo. Roma, non habeva un su mythologia, ma con intelligentia edificava le derecto e recostrueva con le Eneides de Virgilio, le su historia ab le origines troian, e trovava le su mythos in le nobilitate moral del su heroes - ab Romulo al Horatios, ab Mucio Scevola a Horatio Cocles e Furio Camillo – e cresceva coherente ad un pietas coram le su divinitate, que consules o duces interpellava ante le battalias e assì poteva affirmar se le grandor de Roma, expression del populos italic. In le corde de Europa le stirpes celtic esseva in movimento per le Occidente, e occupava le Gallia, le insulas Britannic, parte de Iberia e le Italia del Nord. Anque le lor religion venerava multiplice deos, le cuje voluntate era interpretate ab le «druidas», casta sacerdotal. Les developpava un alte civilisation, e un attitude guerrier, in Italia illes era in le plana padan inter Venetos e Ligures. Le expansion gradual de Roma - que habeva romanisate le Italia usque le Alpes, depost haber conquirite Carthagine e le Macedonia, le Espania e le Lusitania – gratias a Julio Cesare vinceva le Celtas de Gallia e de Britannia, que in pauc generationes, como le Ibericos, esseva romanisate. Detra le Celtas, inter le Scandinavia, le Rheno e le Danubio, premeva le tribos germanic, homines indomabile e impetuose, con le lor deos - Odin, Freya, Thor - e le lor structura guerrier. Ma le ulterior crescita - ab le Republica al Imperio - de Roma, obligava le Germanos per seculos, detra le “limes” imperial. Al spatulas del Germanos, in le steppa immense, era le slavos, al Nord est, esseva le populos Baltic, barbare e quasi incognite. Tote iste populos, le cuje unitate initial es del toto documentate ab le linguistica, le anthropologia, le ethnologia, le archeologia, incontrava in le migrationes, populationes preindoeuropee: in le area danubian - balkanic, in Gallia, in Iberia e in Italia. Le fusion e le absorption, il ha characterisate le actual populos del continente. Le pervenir successive del mongoles que lassava tracias in Russia, del Unnos e del Magyaros insimul a Germanos in Hungaria, del Finnese miscite a Scandinavos in Finlandia, da al nostre populos un character particular. Ma le signo unitarie es fundamental e characteristic; per toto le curso del historia de Roma, ab Cesare, qui unificava e romanisava le Europa intra le confinios del Rheno e del Danubio, usque a Constantino le cuje heredes divideva le Imperio in duo - assi que le nation grec poteva reprender le uso del su lingua in le leges e in le edictos depost Justiniano - le progressive germanisation del Europa non byzantin, le restauration del Imperio per Carolo Magne, e le uso del lingua latin in le Cortes, in le Ecclesia e in le cultura, contribueva a facer del Continente un mundo civilmente unite, in le derecto romano-germanic. Le expansion del fide christian - favorite ab Reges e guerreros plus que ab fratres e predicatores - portava al extender se del Ecclesia usque al terras baltic e al Scandinavia, durante que le influentia byzantin, portate ab monacos (Cyrillo e Methodio) e mercantes, plus que ab homines de armas, implicava ante le Ukraina e pois le Russia. Ma le elemento dominante in le Medievo, era le nascentia del Cavalleria, fundate sur un aristocratia de spada recte ab fidelitate feudal al proprie senior. Le Cavalleros in le selection de offerer e affrontar le morte pro fidelitate e honor o pro «amor cortese», les repeteva le orgoliose fortia del centurion roman, del oplita grec e macedone, del guerrero germanic. Per seculos, ab le luctas contra mongoles e musulmanes, al christianisation armate del Est ab parte del Cavalleros Teutonic, ab le Cruciatas in Terrasancte, al Reconquesta de Espania, ab le expansion in Oriente de Venetia al formation del prime Statos national, usque a Lepanto e Vienna, tote le Europa es un fulgurar de spadas e lanceas, in defensa del su civilisation e del proprie identitate cultural e religiose. E tote le Nationes nasceva ab le armas, le Ecclesia exalta e nobilita le Cavalleria, le da un ritual, benedice le armas, clama le homines al guerra. Le Ordines cavalleresc religiose, que conquestava terras, dominava le mar, portava le Cruce presso nove populos, per seculos defendera le Ecclesia. Es le anima del Europeo de omne tempore que anque alora, como sempre in le seculos, non pote que repeter se ipse e le su natura profunde: anima de guerrero, pro le honor e le libertate. Per omne altere aspecto del vita, le valores essential son celle de sempre: le fortia, le beltate, le corage, le vigor, le memoria historic, le justitia, le libertate. Durante que, super toto volava, le spirito del patre del libertate: le soveranitate national que proponeva al europeos le antique sonio del fortia associate al beltate. Per ultra duo millennios, dominara le fortia del ordine moral del Lex roman, e le pensamento grec, in le signo del su antique civilisation, e al respecto del fide christian que, habeva contribuite a edificar le Europa. Era le recordo del splendor del grandor classic e del nascentia del nostre citates, al aperir de stratas inter le populos, al idea de Imperio. Roma era le exemplo admirabile, sublime de un mundo que habeva unite, per seculos, le continente, e que attraheva le barbaros del Est, e induceva germanos e slavos a dar al proprie imperator le titulo de Kaiser e Czar - alias Cesare - le summe legislator latin. Era un mundo que habeva date un terra, un ideal e un regula al populos de Europa, insimul ad un capacitate artistic, architectonic, litterari, poetic, pictoric, sculptoree, urbanistic e musical, que ab le Italia, ubi ancora hodie ha sede ultra le medietate del thesauros artistic del Terra, on era diffundite per tote le Continente. Le nobile potentia del pensamento europee ab Homero a Platon, Virgilio, Ovidio, Dante, Leonardo, Shakespeare, Goethe, Voltaire, Wagner, Verdi, attingeva al grandor de Roma classic e christian. Es un hereditage que sol un conception indoeuropee pote colliger e transmitter al deman del mundo. Es le spirito eterne, indomabile, del homines de Europa.

Le Indoeuropeos

per Adriano Romualdi

traduction per Francesco Galizia

III le origine del antique Hellenos:

"Era le anthropologo german Otto Reche a observar que nunquam le Grecos haberea utilisate le parola “iris” (it. arcobaleno) pro designar le iride del pupilla, si haberea habite oculos obscur. Sol un populo con oculos azur, o gris, o verde poteva clamar le pupilla del oculo iris: le antique stirpes del Hellenos (Eolic,Ionie e Dores) appertineva dunque al racia nordic. Frequente son in le fontes grec le adjectivos xanthòs e xoutòs “blonde”, pyrrhòs “rubie” e chrysoeidés “auree”, referite al capillos de homines o Deos, adjectivos que corresponde perfectemente al latino flavus, fulvus e auricomus. Diffundite son anque expressiones como chrysokàrenos “testa blonde”, o chrysokóme “cloma de auro”. Le mesme progenitor del Ionos e del Acheos esserea stato Xoutòs, “le blonde”, fratre de Doro e filio de Helleno, le mythic fundator del populo grec. Que xanthòs significa vermente “blonde” es relevate ab Pindaro que clama xanthos le leon, Bacchylides le color del grano matur (III, 56) durante que Platon in le Timeo (68 b) explica que xanthòs (le jalne) se obtene con un mixura de “splendente con le rubie e con le blanc” e Aristoteles (Del colores, I, I) affirma que le foco e le sol son dicte xanthòs. Que le infantes del Germanos al Grecos jam non plus nordic appareva “con capillos blanc” non surprenderà si on tene presente cello blonde platino quasi blanc como sovente son le capillos del infantes nordic. Como es subinde notate, le heroes e le deos de Homero son blonde: Achilles, modello del heroe acheo, es blonde como Sigfrido, blonde son le fratres Atrides Agamemnon rege de Mycene e Menelao rege de Sparta, Radamanthes, Briseide, Meleagro, Agamede, Hermione. Helena, per cuje a Troia on combatte, es blonde, como Paride, e in le Odyssea es blonde Penelope. Peixandro, commentante un passage del Iliades (IV, 147), describe Menelao xanthokòmes, mégas én glaukòmmatos “cloma blonde, alte e con le oculos azur”. Le philologo classic austriac Karl Jax il ha observate que inter le deas e le heroinas de Homero non una il ha le capillos nigre. Odysseo es le unic heroe homeric brun, ma le habitude de representar le heroes blonde es assì forte que in duo passages del Odyssea (Xlll, 397, 431) anque ille es dicte xanthòs. E, alteremente, Odysseo se differentia anque pro le su character psychologic, e pro le su astutia. In genere totevia, le disdigno del Grecos de epocha homeric pro le typo oriental, astute e false, es sculpite ab le lor contempto pro le Phenicies, indicate como “dishoneste e fraudator” (Iliades XIX, 288). Inter le deas homeric, Aphrodite es blonde, como Demetra, Athena es, per excellentia, “le oculos celeste Athena”. Le termino utilisate es glaukopis, que certo es in relation anque con le symbolismo del uluco, le ave nocturne sacre al dea (glaux = uluco), ma que in senso anthropomorphic vale “oculos-cerulee (celeste)”: Aulo Gellio (Il, 26, 17) explica glaucum con “gris-azur” e traduce glaukopis con caesia, Pindaro completa le representation homeric del dea, clamante la glaukopis e xanthà.

Apollon es le deo phoibos “luminose, radiante” e anque xoutòs. Hera, sposa de Zeus e modello de matrona hellenic, es leukòlenos, “le dea del blanc brachios”, typic tracto del beltate feminin del racia nordic. Blanc brachios, pedes de argento, digitos rosate, e alteres characteristic adjectivos que remanda a un carnation clar, son frequente in le poemas homeric. Anque Hesyodo parla a nos de heroes e deos blonde: Dionyso es blonde, como Ariadne. Le connexion del canones esthetic de etate archaic con le ideal nordic on deduceva anque ab le importantia attribuite al altessa: kalos kai mégas, son duo adjectivos que va sempre insimul. In le description physic de Nausicaa e de Telemacho in le Odyssea, on senti que le alte statura il es quasi synonymo de nobile nascentia. Es le mesme modo de sentir del nostre Medievo, que il ha depingite tote le dominas blonde e que imponeva como condition del lor beltate le grandor del persona (”grande, blanc e fin), anque isto pro le influentia de un aristocratia germanic de origine nordic. In epocha classic, nomines como Leukéia, Leukothea, Leukos, Seleukos (ab leukòs “Blanc”) allude a carnation clar, assì como Phrynos e Phryne a pelles blanc e delicate, como anque le nomines Miltos, Miltìades, e Milto. Durante que Galatéia (ab gàla-gàlaktos =lacte) es “celle ab le pelle de lacte”. Rhodope e Rhodopìs son celle ab le “pelle de rosa”. Non rar son le nomines Xanthòs, Xuthìas, Xanthà, como anque le nomines Pyrrhos rubie (ab pur = foco) e Pyrrha le sposa de Deucalion e mythic progenitrice del genere human. Verosimilantemente le stirpe doric, ultime venite ab le septentrion, e in particular le Spartiates, rigorosemente separate ab le populo submisse del ilotas, debeva conservar a longe un proprie character nordìc. Ancora in le V seculo, Bacchylides laudava le “blonde pueras de Laconia”; duo seculos ante le poeta lyric Alcmane, in un famose fragmento (54) habeva cantate le puera spartan Agesicora “con le capite de auro fin e ab le visage de argento”. Anque le habitudes sportive del feminas spartan, le lor costume de facer gymnastica insimul con le homines, parla a nos de un feminilitate acerbe e athletic que melio on imagina in pueras de typo nordic que in celle mediterranee. Eustatio, (IV, 141) episcopo de Thessalonica, durante que commentava un passage del Iliades, recordava como le blondismo habeva facite parte del esser spartan. In Athenas le si-nominate “fossa del Lacedemones” il ha restituite a nos le skeletos de 13 Spartanos appertinente al guarnition mittite al fin del guerra del Peloponneso: tres son celle de homines multe alte (1,85; 1,83; 1,78), le alteres de statura superior al media, le plus parve mesurava 1,60. Nos recorda que Xenophon signalava le alte statura del Spartanos. Anque le stirpe ionic, nonobstante resideva ab plus tempore sur le ripas del Mediterraneo - facto que habeva conducite a un remarcabile mixion del elemento nordic con cello mediterranee – debeva conservar, specialmente in le aristocratia un certo ideal physic nordic. In le cemeterio de Dypilon, del etate geometric, on nota un augmento de typos brachycephalos centroeuropee a disfavor del dolichocephalos mediterranee. Non se oblida que le stylo geometric nasce in Attica, exactemente como le gothic nasce in Francia, e assì como serea incaute affirmar que le Francia non sia state germanisate sol perque le lingua es remanite latin, assì serea hasardose sustener que le migration doric non ha penetrate le Attica. In le VII seculo Solon parla a nos de un Critia - ancestre de Platon - con capillos blonde, xantothrix, e Platon mesme in le Liside e in le Republica parla a nos del blondismo como qualcosa de non particularmente rar. Le tragicos de etate classic, monstra a nos un quantitate de heroes e de heroinas blonde. In le Coefore de Eschylo (v. 176, 183,205), le blonde Electra trova un capillo blonde presso le sepulchro del patre, e pois poco in avante, vide un tracia de un pede grande e deduce que debe tractar se de su fratre Orestes. In le tragedias de Euripides, Electra e Iphigenia in Tauride, nos apprende: in le Electra (v. 505 e sq.), que le blondismo es un characteristic del Atrides, e in le Iphigenia, (52/53) illa, recorda le patre Agamemnon “con le crin blonde que undeava sur le capite”. Le mesme Euripides monstra blonde, Heracles, Medea, Harmonìa. Assi como anque le heroes del Mythologia: Theseo qui occideva le Minotauro in le Labyrintho, Perseo filio de Danae qui ha le oculos splendente e le capillos de auro, qui taliava le testa de Medusa e Jason qui rapeva le Villo de Auro, tote illes esseva blonde. On il ha notate que in le nivellos del Acropolis ante le destruction persian, on trova constantemente statuas con capillos depingite de ochra jalne o rubie e oculos in verde: il es cognoscite ab nos, le famose “ephebo blonde”. In genere, in tote le epocha classic, on manteneva le usantia de depinger de blonde le capillos del statuas, Philostrato de Lemno, in le su libro sur le pictura (Eikones), scribe que “le pictura depinge un oculo gris, le altere azur o nigre, le capillos jalne, o rubie ”. Anque le grande statua de Athena Parthenos que surgeva intra le Parthenon era blonde, et es stato observate que le arte crisoelephantine surge pro representar un humanitate essentialmente, clar, qui son assi representate in le sculptura e pictura hellenic; in le figuras masculin il ha un typo human superior pro le su grandor de animo (megalopsychìa), capace de un contemplation impartial, in celle feminin le acerbe e pudic timiditate de un anima nobile. Anque le statuettas de Tanagra, analysate ab le historico e philologo german Wilhelm Sieglin, se relevava blonde al 90%, lo que non surprende nos, perque Heraclides le Critic ancora in le III seculo scribeva que le dominas de Thebe: “Son pro le grandor del corpores, le modo elegante de camminar e del movimentos, le dominas plus perfecte de Hellade, illas il ha capillos blonde que porta nodate sur le capite” (Bios Hellados, 1, 19). Un particular blondismo del dominas theban non debe meraviliar, si on considera le penetration thrace in le area eolic, successive al migration doric e connexe al introduction del cavalleria, de cuje le lor tracias linguistic on trova anque ultra le Adriatico, inter le Iapiges de Apulia. Theodorida de Syracusa (Anthologia Palatin, VII, 528 e) describe le pueras de Larissa in Tessalia que taliava le blonde clomas pro le morte de una co-citatana. Anque le colonisation eolic in le insulas del mar Egee e in Asia Minor, haberà diffundite characteres nordic si on pensa que le poetessa Saphpho clama le filia Cleide chryseos (fragmento 82). Le mesme Saphpho es clamate ab Alceo (fragm. 63) ioplokos, “con le crin de viola”, que veni traducite como “brun”. In realitate, como il ha monstrate le Sieglin, ante le IV seculo, epocha in cuje initia a disparer le boscos, in Grecia existeva sol le specie jalne del viola (viola biflora), le mesme que cresce hodie in Tyrol e Bavaria, ergo Ióplokos va traducite como “blonde”: qui Saphpho era “parve e nigre” (mikrà kai mélaina) es un legenda posterior. Que anque le grecos de Sicilia habeva characteristic nordic pote suggerer lo celle fontes que describe Dionysio, tyranno de Syracusa, blonde e con le lentigines. In genere, in le V seculo le blondismo debeva esser ancora sentite como qualcosa de typic pro le ver helleno, si Pindaro, in le none del Odes Nemee (v. 17), adressante le Argivos qui era presente, celebrava le “blonde Danai”. Alteremente, ancora Callimacho de Cyrene (Hymnos V, 4), duo seculos depost, poteva exhortar le dominas de Argo: “hastate vos, hastate vos o blonde pelasges!”. Bacchylides, in le ode a un vincitor del jocos nemee, lauda le mortal homines de tote le Hellade, que “con le triennal corona vela le testas blonde”, e in un fragmento (V, 37 e sq.), parla de blonde vincitores “xanthotricha nikasanta”. Le grande arte classic, que data ab iste seculo, ha representate celle typo alte, blonde, con tractos fin e regulares, que es proprie del racia nordic, e qual hodie on pote trovar in modo compacte sol in alicun regiones del interior de Svedia. Anque le racia mediterranee il ha tractos regulares, ma es de parve statura, durante que celle forma plus fer, le modo plus energic de modellar le naso e le mento que face le classic physiognomia, son ab recognoscer al racia nordic. Aristoteles scribe in le su Ethica Nicomachea “que pro le beltate on exige un corpore grande, de un corpore parve on pote dicer que sia gratiose e ben facte ma non propriemente belle”. Iste corpore parve e gratiose es essentialmente cello mediterranee. Pro le sensibilitate nordic le forma physic e spiritual de typo mediterranee non es sufficiente a traher le ver ‘beltate”, perqué hic per le beltate on exige un certe gravitate interior, un grandor de animo que ab le Grecos de sensibilitate nordic era synthetisate in le concepto del megalopsychìa. Le figura mediterranee al oculos del homine nordic apparera sempre troppo legier e inconsistente perque le su tractos physic sia admirate como “belle”. Nordic son le metriótes, le mensurate dignitate, le enkrateia, le dominio de se ipse, le sofrosyne, le conscientiose ration, de cuje le spirito grec recognosceva le su essentia profunde. Le apollinee e le dionysiac, iste duo polos del civilitate hellenic, que son explorate ab Nietzsche, altere non son, que le anima nordic del élites indoeuropee e le sensibilitate effervescente del plebes mediterranee. Dionysiac es le placer enthusiastic, le tumultuose e indomite ferocitate del antique mundo mediterranee; apollinee es le tono sublime, le sage ponderation, le promte decision del Nord. Ma es proprie in le V seculo, extreme equilibrio del spirito grec, que le balancia se inclina. Le crise del aristocratia maturava jam ab al minus un seculo e Theognide - qui in un fragmento recorda le su juventute, quando “le blonde buclas le cadeva ab le capite” - habeva jam maledicte le mixtura del sanguine, ruina del antique stirpes. Le classe dirigente atheniese iva incontro al manco de characteres nordic pro le affluxo de sanguine del metecos, plebee e oriental. Le consequentia era le verter se del melior homines de studio de Athenas al modello spartan. Xenophon se transfereva a Sparta. Platon in le su opra “le Republica”, scribe que le élite del chefes son educate como le Spartiades, e ubi le nove stato se appoia sur le eugenetica (unir le melior al melior, supprimer le invalide psychophysic, etc.) assi que le ideal final se configura como elevamento de infantes secundo le modello del homine perfecte, e le guida del Stato ab parte de un gruppo selecte pro iste carga. Ma anque Sparta non superava indemne le conflicto peloponnesiac, que feriva a morte le su nobilitate guerrier. Es un facto facil de constatar que al elimination del sanguine plus nobile - e de parte spartan era le sanguine, preciose, del nordic guerreros Spartiades – il ha contribuite multe le guerra del Peloponneso. Al battalia de Leuttra, le Spartiades finiva con exsanguinar se completamente assi que le guerrero spartan poteva responder al soldatos theban qui entrate in Sparta demandava “Ubi son dunque le Spartanos: Non son plus hic, si no vos non esserea hic nunc”. Le IV seculo es ancora un epocha de splendor. Ma il ha in le su luce qualcosa de plus caduc et elegante que sta como le gratia morbide del statua de Hermes per Praxiteles al figuras acerbemente heroic del archaismo hellenic e a celle maturamente solar del seculo V. In isto es le elemento mediterranee que torna a parlar. In tote iste characteres, es state justemente recognoscite le presentia de un specie human plus legier e gratiose. De fronte a un Hellade assi fortemente sin plus le characteres nordic, non meravilia que al fin del IV seculo le hegemonia sia passate al regno peripheric de Macedonia. Le Macedones, consanguinee del Dores, debeva conservar, apud a un monarchia e a paisanos de typo patriarchal, le acerbe vita nordic del origines. Alexandro le Grande, con le su oculos azur scintillante, con le capillos blonde, le pelle assì rosee e delicate que on le poteva vider erubescer anque sur le pectore, il es un nobile figura nordic. Le populo Macedone constitueva le extreme reserva del grecitate, que permitteva in le phase declinante del su cultura, de expander le civilisation hellenistic per toto le Oriente. Un physiognomia nordic debeva a longe conservar se in le aristocratia macedone, Stratonice, filia de Demetrio Poliorcetes rege de Macedonia, e uxor de Seleuco I, era blonde, e Ptolomeo Philadelpho era blonde, como anque le soror Arsinoe, “simile al auree Aphrodite”. In tote le epocha hellenistic, le ideal feminin continuava a centrar se sur le xanthótes, le blonde. Le recorda a nos le poeta Apollonio Rhodio, in le Anthologia Palatin, con le famose epigramma “Eros ama le speculo e le blonde capillos”, como anque le facto que tote le dominas de alte rango e de etheree beltate (Doris, Callichlea, Rodochlea, Lais) era blonde. Wilhelm Sieglin, que il ha trovate tote le passages del fontes grec ubi se parla del color del oculos e del capillos, ha potite demonstrar que de 121 personages del historia grec de cuje le autores a nos describe le characteres physic, 109 son blonde, e sol 13 brun. Le mesme Sieglin il ha colligite le description de personages del mythologia: del divinitate, 60 il ha capillos blonde, e sol 35 il ha capillos obscur (de cuje 29 deos del mar o del inferos); del heroes del sagas, 140 son blonde e 18 il ha capillos nigre; de personages poetic, 41 blonde e 8 nigre. Ab tote isto esserea forsan excessive dicer que in tote le epochas del historia grec le blonde son in assì grande majoritate. Certo es que totevia illes esseva numerose e, super toto, illes dava un tono major al classe dirigente. Que un certo ideal nordic contrasignava le ver helleno usque a tempores plus tarde, poterea confirmar lo iste notitia del medico hebree Adimantho, vivite in le epocha del Imperio Roman, ille scribe in le su opra (Physiognomikà, 11, 32): “Celle homines de pur stirpe hellenic o ionic, son de statura alte, robuste, de corporatura solide e recte, con pelle clar e capillos blonde, le testa es de medie grandor, le villositate del corpore inclinante al blonde, fin e delicate, le facie quadrate, le oculos clar e lucente “. E totevia, le poeta roman Marco Manilio ora jam assignava le Grecos al “coloratae gentes”. Con le disparition del blondismo natural, era devenite de moda le uso de medios artificial de colorar le capillos, le xanthìsmata. Le verbo xanthìzestai, “tinger de blonde”, passava ad indicar le adornar se, le “facer se belle” per excellentia. Ma non era con iste medios que poteva arrestar se le processo del fin del character nordic del mundo hellenic. Le typo del helleno on initiava ad extinguer se. Ad isto se substitueva le “graeculus”, le sclavo astute o le maliciose rhetor, le trafficante o le affairista, signate ab cello astutia oriental que le feceva sentir ab le Romanos como extranee et “inferior”.

Le indoeuropeos  
per Adriano Romualdi
traduction in interlingua per Francesco Galizia

II° Le problema Indoeuropee e le anthropologia.

Le problema indoeuropee es strictemente associate al recerca anthropologic. Le scientia del classification racial per quanto reguarda le Europa, cuna del populos indoeuropee, on distingue sex varietates racial principal: le nordic, le falic, le mediterranee, le alpin, le balto-oriental e le dinaric. Le facto es que tote iste hodie appare difficilemente al stato pur, e solmente in areas restricte, in effecto, le major parte del europeos il ha hodie le lineamentos de duo o tres typos racial, le quadro se complica, perque cata persona il ha non sol un hereditate racial visibile (phenotypo), ma anque le heritage celate (genotyoi), que pote apparer in le descendentia, secundo le lege de Mendel. Le racia nordic esseva pro le prime vice designate, con iste nomine, ab le anthropologo russe Joseph Deniker (1852-1918), durante que le american William Ripley (1867- 1941) le clamava racia teutonic, proque le videva predominar in sino al populos germanic. Le homine nordic es stato anque dicte, Homo Europaeus, et effectivemente ille representa le modello del typo ver del homine “europide”. Le racia nordic il es de alte statura (m. 1,75 in media, ma non es rar un altessa usque le m. 1,90), il ha le corpore svelte e agile e ben modellate, con le gambas e le brachios disveloppate e con ample spatulas. Le cranio es dolichocephalo, e il ha un characteristic relievo occipital externe (indice cephalic 75). Le visage es alongate e affilate, con le naso directe e subtil (“naso grec”) con alte radice, o anque levemente curve, le labios subtil, sin carnositate e le mento ben marcate. Le typo nordic il ha capillos blonde e fin que va ab le blonde argentee al blonde aurate usque le rubie cupro, plus clar in le infantes, subjecte a obscurar se con le etate. Le carnation es rosee e le pelle lassa transparer le sanguine e le rubor, illo es delicate e sensibile al sol; frequente, super toto in le infantes le phenomeno del lentigenes. Le oculos son azur o gris-azur o anque verde, con un particular splendor e lucentia. A iste aspecto physic face comparation un correspondente aspecto interior, il ha in le anima nordic un natura reflexive e distaccate ab le homine e le cosas, con un conducta loyal et equilibrate. Le racia nordic es naturalmente “nobile”, le su tractos fin et elegante, le pelle clar e le capillos blonde, son sempre state collegate a un specie de “senior”. Le typo nordic representa, ab un puncto de vista rigorosemente anthropologic, le typo human plus evolute e complexe. Le racia nordic on trova hodie a un stato de relative puressa sol in alicun region interne de Svedia, il es in majoritate in tote le Scandinavia, in le Germania septentrional, in Hollanda, in le Flandras, in Normandia, in Scotia e Anglaterra. A oriente popula densemente le costa de Finlandia, le Paises Baltic, le Bielorussia e alicun zonas de Polonia. Illo participa al composition del population de Irlanda, del Francia septentrional, del Germania central e meridional, de Austria, Bohemia e Slovachia, Hungaria e Russia central. Es presente anque in le peninsula balkanic, in le Italia septentrional e appenninic e in le peninsula iberic. Al minus in minime parte il es presente in tote le Europa e anque in Asia Minor. Le racia falic o dalic-atlantic es state assi clamate ab le anthropologo german Hans Gunther, proque iste typo es concentrate specialmente in Westfalia e in le Germania nord-occidental, e le su tracias va longe le costas atlantic usque le insulas Canarias. Le racia falic il es considerate como un simplice varietate del typo nordic e in effecto es difficile distinguer lo ab le nordic. Le typo falic es le directe descendente del Homine de Cro-Magnon; illo como le nordic es blonde e con le oculos clar, le su statura es anque plus alte del racia nordic, (un media de m.1,80), ma le su corporatura non es agile e svelte, ma tamen massive e gigantesc, con le ossos grosse, manos e pedes large e con le hanca disveloppate, anque in le sexo masculin. Le impression de pesantessa del corpore es accrescite ab le movimentos sempre lente e tarde. Le cranio va ab le typo dolichocephalo al brachycephalo, le visage large, con le su duo characteristic aggrandimentos in le zona del zygomas, le fronte non es multo alte, le oculos son como incassate, pro le forte relievo del region superciliar e distante le un ab le altere, le talio del bucca large e subtil, da al typo falic un characteristic physiognomia. Le capillos son clar, como cello del racia nordic; le oculos azur, con un major percentage de oculos gris e verde; le pelle es rubie-rubor. Le effecto producto ab le figura falic es massive, con qualcosa de archaic e quasi de prehistoric. Le aspecto solide e forte del figura falic, on accompania un natura interior grave e lente, ancora plus clause e conscientiose de celle nordic, plus rigide e radicate in tote le su conducta e comportamentos, ille es fidel al su terra, al passato, a se ipse. Le fidelitate, que es un characteristic del populos germanic, sembra esser super toto un virtute falic; le homine del Nord, ab le primordial radices megalithic, on es alimentate, ultra que de audacia nordic, de fidelitate e fortia falic. A iste rigiditate e pesantessa, le homine falic sembra monstrar un minor phantasia e minus spirito de initiativa del homine nordic, “sembra”, anque si in le realitate le racia falic es ubique mixite con le nordic. Nettemente definite in le su physiognomia physiopsychic e inconfundibile pro le su character, il es, in vice, le racia mediterranee, illo es clamate ab Deniker anque, racia “ibero-insular”, proque Espania, Sicilia, Sardinia e Corsica, son le su punctos de fortia, illes in le prehistoria attingeva ab le Espania, le insulas Britannic ab un latere e per tote le Mediterraneo ab le altere.






Le typo mediterranee es definite anque “euroafrican”, sia perque le su origine va cercate in le regiones saharian non ancora desertic, sia perque le typo es le mesme sur le duo costas del Mediterraneo, ma differentiate in Europa ab influentias nordic, alpin e dinaric, e in Africa ab elementos nigride, armenoid e orientalide. Le mediterranee es un racia de parve statura (in media m. 1,63) con le corporatura minute svelte e agile, ossatura gracile e affinate; le cranio il es dolichocephalo, le visage longe e subtil con lineamentos regular, le pelle brun, que facilmente, se obscura pro effecto del sol, le capillos son nigre, lisie o buclate. In le su lineas general, si on exclude le parve statura e le color del capillos e del pelle, le typo mediterranee, pro un certe regularitate del tractos physic e le corpore agile e preste, on pote recordar le typo nordic. Ma le visage es minus profilate, le naso plus parve, le labios plus carnose e le mento minus marcate. Secundo alcun anthropologos, le physiognomia del typo mediterranee es plus delicate e minus viril, durante que le racia nordic il ha un talio nette e audace del visage, le racia mediterranee haberea un aspecto plus cordial e allegre, le amplitude del spatulas e del pectore es limitate, le manos e pedes da un impression de mobilitate e de legieressa a tote le typo. Le oculos son nigre o brun, con un characteristic expression de vivacitate, ora calide e passionate, ora scrutiniator e astute. Al elegantia svelte e minute del tractos, sembla corresponder in le racia mediterranee un grande mobilitate spiritual que totevia, tende a degenerar in legieressa e in un expression gesticulante. Tote le fortias psychic son volte plus al externo con un particular expressivitate, il ha notabile vivacitate e dote intellectual, intuition prompte, rapiditate in le apprehender, e predisposition al arte in cuje triumpha le color, le forma e le joia del mundo. Le racia mediterranee, il ha le su territorios plus compacte in le peninsulas iberic e italic, forma grande parte del population de Grecia, del Francia meridional e in Germania se infiltra longe le Rheno; il es presente in le west del Britannia (Galles, e Cornovalia) e in Irlanda, insimul al racia nordic; es diffundite amplamente in le Balkanes e in Ukraina. Le racia alpin representa, per le su typic characteristic physic: brachymorphia e brachycephalia, e de multe alteres particular (facie rotunde, pelle incolor, carentia de barba), le infiltration de un typo asiatic in origine simile al typo mongolic, avantiate in Occidente e miscite se in epocha antiquissime con le europides. Iste infiltration debeva haber loco al termino del etate glacial, quando le via inter le Europa e le Asia tornava a esser practicabile e, longe le via del steppas un horda human de parve gruppos de chassatores penetrava in Europa. On comprende ergo como le “racia alpin”, assi dicite proque circum le catena alpin forma gruppos compacte, con le Alpes non ha originarialmente nihil a que facer. Le su actual distribution depende ab le facto que illes ha cedite continuamente terreno de fronte a racias plus guerrier e active, como le nordic, o le dinaric, usque a reducer se in le zonas montaniose alpin, in le Massif central francese, in le Silva Nigre, in le Forestes de Bohemia e in le Pyreneos. Isto non impedi que le racia alpin, al stato de mixion, forma grande parte del population de tote le Europa continental, e anque del peninsulas meridional e septentrional. Le racia alpin es de parve statura (media m. 1,64), de corporatura basse ma forte e pesante, con trunco longe, brachios curte, spatulas pauc marcate, il ha un natural disposition ad accumular de grassia le corpore (obesitate). Le cranio es brachycephalic, le visage rotunde e large, con mento pauc marcate, con le naso a basse radice, curte e comprimite; le pelle es spisse e incolor, quasi jalnastre, le capillos son dense, rigide e nigre, le oculos obscur, le manco de pilositate del visage, tote iste tractos avicina le racia alpin al racia mongolic. Le typo alpin es prudente, patiente, laboriose et econome; es moderate e conciliate, son iste characteristic que ha date al caricatura litterari le personages e le imagine de Sancho Panza, de Tartarin de Tarascona e del bon soldato Sweik. Immediatemente apud al racia alpin, va mentionate le racia baltic-oriental, que forma grande parte del population de Russia e forni multe del su characteristic al si-nominate “typo slave”, super toto in le visage, marcate ab le grande zygomas, e in le inquiete e complexe psychologia. Anque le typo baltic-oriental trahe origine ab le incontro inter un typo asiatic brachycephalic e brachymorpho, e un typo europee ( le nordic), iste incontro poteva haber se in le epocha in cuje le cultura maglemosian se diffundeva usque le Urales, al nordicos le racia baltic-oriental, debe le su carnation clar; anque hic, como in le racia alpin, le corporatura es forte e pesante, le statura basse (m.1,64 in media), ma le ossatura plus robuste, le spatulas large e ben marcate, le musculos multe disveloppate, le visage es ossose e angulose, con grande zygomas ben marcate, maxilla basse e forte, naso curte e comprimite con le puncta elevate; le capillos son blonde, ma stoppose e cinerari; le oculos son clar, de un celeste incerte, sovente taliate in modo oblique in modo de dar a illes un expression mongolic. Como le homine alpin, le baltic-oriental sembla esser possedite ab un certe discontento, que non se explica, como in le rotunde e pacific alpin, in un labor patiente e precise, e con modos benevolente, ma in un attitute plus clause e irresolute, capace del plus absurde e imprevidibile constrastos. Un potente, informe phantasia, gris e platte como le planas del Europa del Est, nivella le lor animas triste. Le racia baltic-oriental forma le parte major del population de Russia e Ukraina, anque si le nucleo originari del populos slave, in Bielorussia es nordic, illo es diffundite in Polonia, in Bohemia e Slovachia, penetra in Germania usque le linea del fluvio Elba e in Scandinavia a transverso le Baltico, es multe presente in le Balkanes, inter le slavos meridional. Le ultime del racias europee, in ordine de apparition sur le solo de Europa, il es le racia dinaric o adriatic, que debeva penetrar in le Balkanes, ab le Asia Minor in le etate neolithic, quando le hordeo, le grano, le oves, le boves totes de origine anatolic, attingeva le Europa central. Le racia dinaric, il ha territorios compacte in le Epiro, Albania, Bosnia usque le Croatia, le Carinthia e le Tyrol. Es presente in tote le region danubian-balkanic, forma le grande parte del population de Italia (super toto le regiones adriatic), del Germania meridional e central, e le Francia oriental e meridional. Se trova anque in Ukraina e in le Caucaso apud le sede del racia armenoid. Le dinaric il ha alte statura (m.1,75 in media), un forte corporatura svelte, gambas longe e con brachios in proportion plus curte; le cranio brachycephalo con le testa longe e posteriormente platte, le visage con le fronte ample, le supercilios dense e spisse, le naso grande, prominente e aquilin, le maxilla alte e le labios grosse, con le labio inferior carnose; le color del capillos es brun como le pelle e le oculos; le viros dinaric es characterisate ab un forte villositate, in le complexo il ha un impression de energia, de forte soliditate e de instincto passional e il ha un grande attitude musical, de facto quasi tote le grande musicos europee: Chopin, Cherubini, Haydn, Mozart, Listz, Weber, Verdi e Wagner, son fortemente dinaric. Le typo dinaric, respecto al racia mediterranee, es plus simple e rude, non assi subtil ni elegante, ma non sin astutia, habilitate e intuition. Respecto al racia nordic il es plus cordial, gaudiose e rumorose, con un personalitate constructive, minus ric de profunditate, minus aristocratic del nordic, ma con un fundo positive e solide. Le racia dinaric, il pote esser considerate un modification, sur le solo europee, del typo armenoid, correcte ab le elemento nordic. Le typo armenoid o anatolic, se differentia ab celle dinaric pro le thorace plus stricte e curve, le coxa plus longe respecto al gamba, le naso ancora plus grande, carnose, pesante, e con le characteristic forma a 6, le labios son sensual tumide e plen. Iste succincte analyse del elementos racial europee il ha a nos portate a iste resultate: 1) tote le gruppos racial europee, exludite le nordic, debe le lor origine a influentias extraeuropee: euroafrican pro le mediterranee, euroasiatic pro celle alpin e baltic-oriental, microasiatic pro le dinaric. 2) que le area del racia nordic, circum le Baltico e le Mar del Nord, es le unic zona europee, non attingite ab le currentes migratori extraeuropee e pote consider se le reserva biologic de Europa. 3) que sol le homine nordic pote dicer se a tote le effecto, “Homo Europaeus”, e representa ab sempre le modello ideal del humanitate de racia blanc. Le imagine del homine nordic, alte, blonde, con le visage longe e naso subtil, qual le sculptura hellenic lo ha signate per sempre, es como le typic exemplar human del nostre civilisation. Non va oblidate in effecto que le sanguine nordic es presente in tote le Europa, non existe village, anque in Andalusia del sud o in le corde de Sicilia, in cuje alicun habitantes pro le color rosee del pelle, pro le color clar del oculos o del capillos, indica un presentia de sanguine nordic. In realitate, in tote Europa se extende un texito connective de sanguine nordic que crystallisa le diverse stirpes europee circum le typo medie del homine blanc como dato historico - cultural, create ab le infiltration del racia nordic in tote le angulos del continente. Le fundamento nordic del unitate originari del populos indoeuropee, que se concentrava in le Europa atlantic e septentrional, depost le era glacial, e constituiva le nucleo central del futur expansion linguistic e racial del indoeuropeos, ab le Baltico usque le fluvio Ganges, a transverso del Europa, del Asia Minor, le Caucaso, le Iran e le India.

Le Indoeuropeos: 
per Adriano Romualdi

traduction in interlingua per Francesco Galizia

Ie. Le problema Indoeuropee ab le puncto de vista philologic et ethnologic.

Le problema inndoeuropee es celle del origine del Europa, del surger de celle fortia et energias nordic que con le grecitate, le romanitate e le germanesime da forma al nostre historia. Esseva le philologia romantic, in le ambito de celle discoperta del historia e del origines – inconscie reaction contra le rationalismo illuministe e al su pretention de truncar totes le radices del homine - que perveniva al concepto del unitate del populos indoeuropee. In un prime momento se tractava de pauc homines de studio insulate – un abbate francese ( Patre Coerdoux 1768 ), un judice anglese ( William Jones 1786 ), un jesuita german ( Paulino de Sancte Bartholomeo 1798 ) - colpite ab le similantia de alicun parolas indian con parolas latin, grec, german. In le 1808 Frederico Schlegel tentava un prime collocation del phenomeno, ille imaginava un antique migration ab le India al Europa. Pois, con le opra de Franz Bopp, on perveniva a un ver e proprie grammatica comparate del linguas sanscrite, persian, grec, latin, lituan, gothic e german. In le curso del seculo, on recognosceva anque le affinitate del slavo, del celtic, del illyric e del armenio. In le prime vinte annos del '900, on discoperiva le lingua hittite e le tochario. Pro definir iste unitate linguistic e le populos que le propagava on recurre al adjectivo “indoeuropee” que significa simplemente que iste unitate, se extende ab le India al Europa, o indogermanic que indica como le duo extreme plus remote son le India e le germanic Islanda. On parla anque de aryas o de aryanes, que es le designation que dava a illes mesme le indoeuropee que invadeva le Persia e le India (Arya ) e que esseva diffuse in origine presso tote le gentes indoeuropee, si es ver que on le retrova in le altere extreme in le lingua del celtas de Irlanda ( Aire). Le significato general es “nobile” e designa le appartenentes al populo indoeuropee conquisitor in le confrontation del indigenas submisse. Elencate ab le Occidente al Oriente le linguas indoeuropee, antique e moderne, son:

a) Le Germanic, parlate ante del 500 a.C. in le Danmark, in le Scandinavia meridional e in le Germania septentrional e que se continua hodie in le linguas scandinave,(danese, norvegian, svedese e islandese), le german, le hollandese e le anglese; le plus antique documentation scripte de un lingua germanic es le traduction del Evangelio in le lingua del Gothos, realisate in le IVe. seculo per le lor Episcopo Wulfila.

b) Le Celtic, que hodie supervive sol in Irlanda (Gaelic) e in alicun zonas de Scotia, Galles, e in Bretania, ma que olim esseva extendite in totes le insulas britannic, in Gallia, Belgica, parte de Espania (Celtiberis), le Helvetia, le Italia septentrional (Gallia Cisalpin) e regiones delimitate del Germania occidental e meridional de cuje le populo Celtic esseva originari. In le tertie seculo a.C. tres tribos de Celtic transversate le peninsula balkanic e le Hellesponto se establiva in Asia Minor in un zona que prendeva ab illes, le nomine de Galatia, que depost le conquesta roman essera le plus fidel alliate de Roma in Asia, e que dara al Imperio valorose soldatos auxiliares.

c) Le linguas italic, in cuje es possibile individuar diverse varietate distincte come le latin-falisco (sur le basse curso del Tibere e sur le Colles Alban ), le veneto ( inter le Athesio e le Istria ), le osc-samnite, lingua del populos del Samnio, Campania, Lucania, Bruttium e Piceno. Le Umbro-sabellic, extendite in le Italia central appenninic-adriatic, e linguas minor parlate inter le Latio meridional (Ausones, Aurunces ) e le Sicilia ( Siculos, Sicanos). In le Italia padan, le conquiste etrusc e pois le invasion gallic, il ha forsan celate dialectos italic intermedie inter le latino e le veneto. Ab le latino, lingua de Roma e del Imperio, son derivate le moderne linguas neolatin: italiano, francese, espaniol, portugese, romaniano e alteres linguas minor.

d) Le Illyric, que hodie supervive multe alterate in le albanese, e que olim esseva parlate ab le confinio septentrional del Grecia per tote le parte occidental del peninsula balkanic (Illyria) usque le Austria e le Hungaria occidental (Pannonia).Residue toponomastic illyric se retrova in le Germania oriental usque le fluvio Oder con possibile sede originari septentrional del illyric. In le antique Apulia il habeva linguas illyric in Iapigia e Messapia, pervenite trans le Adriatico.

e) Le grec, dividite in le tres varietates dialectal: ionic, eolic e doric, que face supponer diverse invasion e stratos de Hellenos, le macedone es un linguage grec con elementos illyric.

f) Le thrace, in le antiquitate parlate in le actual Bulgaria (Thacia), Romania ( Dacia), e le Hungaria oriental e ultra le Carpatos usque le fonte del fluvio Nistro (Dniester). Un varietate del thrace es le lingua del Phrygios, stirpe thrace que invadeva le Asia Minor. Le lingua del Cimmerios, que habitava le Ukraina meridional, on pote mitter in relation con le lingua thrace.

g) Le linguas baltic, in cuje es distincte le lituan, le letton e le antique lingua del Prussia oriental ante le colonisation german del Cavalleros Teutonic (seculos XIII- XV) e hodie extincte. Residue nomine toponomastic conferma que ante le grande expansion del populos slave (seculos X – XIV), linguas baltic on parlava in Bielorussia, in le Moscovia e sur le alte curso del fluvio Volga.

h) Le linguas slave, hodie parlate in grande spatios del Europa oriental e del Siberia: polaco, tchec, slovaco, croato, serbo, bulgaro, ukrainian e russo; in origine limitate in un parve territorio inter le fluvio Vistula, le palude del Pripjat e le fluvio Nipro (Dnepr). Le venedico del basse curso del Vistula non esseva slave, ma affine al illyric e al veneto del Italia septentrional.

i) Le linguas indo-iranic, parlate ab le populos del steppas que clamava se ipse “Arya”, e que parlava un sol lingua ante que un parte de illes se fixava in Persia (Iran), Tajikistan e Afghanistan e le alteres passava in le Kashmir e de hic vadeva in le valles del fluvios Indo e Ganges. Le plus ancian documento del linguas Aryas es le Rig Veda, recolta de hymnos sacre del secunde millennio a. C. Al lingua vedic sequeva le sanscrito (samskrta = lingua litterari) e ab iste le moderne linguas indian: Hindi, Urdu, Bengali, Panjabi etc. Le plus ancian documento del linguas iranic es le Avesta, cantos religiose, scripte ab Zarathustra e que remonta al VIIe.seculo a. C. Le nucleos que remaneva in le steppas (Scythies, Sarmatos, etc.) parlava dialectos iranic ( Iran ab Arya) simile a cello del Persia partic. Le Ossetios del Caucaso, clama ancora hodie se ipse “Aryas” (Iron).

l) Le lingua Hittite, parlate ab celle Indoeuropeos que al principio del IIe .millennio se installava in Anatolia, pois submerse mille annos depost ab le invasion phrygio-illyric. Altere linguage penetrate in Anatolia con le hittite, esseva le lydie e le lycie in le west e le luvie e le palaic in le meridion.

m) Le Armenio, lingua parlate in le alte valles del Tigris e del Euphrates inter le Anatolia e le Caucaso, e le lingua del kurdos de typo iranic, parlate ab un populo divise e sin patria.

n) Le Tochario, parlate ancora in le VIIe.seculo d.C. in le Turkestan chinese (Oasis de Turfan) con le duo varietate de Tochario A o Arsi e le Tochario B o Cuceo. Illo es un reliquia de antique expansion indoeuropee, in direction del China, e que hodie, on pote connecter al blonde Yue-ci e al Wu-sun de cuje parlava le antique annales chinese.

Le affinitate inter le linguas indoeuropee es assi evidente que on pote illustrar con pauc exemplos: al sanscrito “pità”(persian pitàr), corresponde le gothic fada, le latino pater, le grec patèr, le irlandese athir. Al sanscrito “matà”(persian matar), corresponde le antique alte german muoter, le letton mate, le latino mater, le grec meter (doric mater), le irlandese mathir. Al sanscrito “brata”, corresponde le tocario pracar, le latino frater, le russe brat, le gothic brothar, le irlandese brathir. Iste similantia on prende ancora nectissime in le conjugation verbal (latin est, gothic ist, grec estì, sanscrito asti), in le numeral (latino tres, grec treis, irlandese tri, gothic dri, sanscrito trayas, tochario tre), etiam in le primordial formula poetic le invocation “creaturas human, ascoltate”, es de rito sia in le Veda e in le poemas homeric, que in le germanic Hedda. In fin, le perfecte correspondentia de intere phrases a plus de quatromila annos ab le diaspora indoeuropee, monstra a nos quanto debeva esser forte le originari affinitate anque depost le separation. Le stricte parentela inter le linguas indoeuropee obliga nos a deducer que illes deriva totes ab un sol lingua originari, que esseva parlate ab un antique population, in un antique patria de origine, que pois esseva diffundite in le curso de un longe serie de migrationes in le vaste spatio inter le oceano Atlantic e le fluvio Ganges. Le formation del linguas indoeuropee, in epocha assi antique ( al minus le IIIe.millenio a.C. ) il face presupponer le stricte communitate cultural de un certo gruppo de stirpes in un area ben delimitate e le successive, veloce dispersion de iste gentes in direction del punctos plus lontan, in Europa e in Asia. Iste migrationes, initiate approximativemente circa le 2.500 a.C., portava a un prime separation inter indoeuropeos occidental e oriental, le prime conservava le velar palatal como velar simple, le secunde le reduceva a sibilante. Le parola que servi de exemplo es le indoeuropee KMTOM: centum (pronuncia kentum) in latino, e-katon in greco, hund in gothic (german Hund-ert), cet in irlandese (pronuncia:ket), ma al opposite latere oriental, baltic simts, persian satem, sanscrito satàm. On pote identificar le indoeuropee satem con celle gruppos que moveva ante a est del fluvio Vistula, e le indoeuropee kentum con illes que restava plus a longe in le antique sede. Successivemente un gruppo kentum sud-oriental, comprendente ancestres del grecos abandonava le Europa centro-septentrional. In iste area remaneva un “populo indoeuropeo restante”que parlava un indoeuropee indivise que le linguista Hans Krahe clama antique-europee. Le philologia, sin le auxilio de altere scientias, forniente illo sol le existentia in le prehistoria europee, de un lingua commun inter le fluvios Weser, le Vistula e le mar Baltic, in un epocha inter le 3.500 e le 2.500 a.C. con un secession inter indoeuropeos oriental e meridional e le presentia de indoeuropeos restante in le Europa central, e le su dispersion final con le migration del populos italic, illyric e celtic, le cuje tracias on pote sequer usque al Mar Mediterranee, al Caucaso e al fluvio Ganges.

Le linguas e le populos de Europa
per Luca Ghitti (Ab le sito Interlingua Italia del 2005)



Le varietates ethno-linguistic europee proveni per un longe e tumultuose historia que se ha developpate in un territorio multo fractionate e dividite in plure areas claudite que se ha ben adaptate al conservation del characteristicas ethnologic e cultural. In le vaste campo de commutation inter organisation statal e tradition regional, in le curso de un complexe processo historic de mixtion e de assimilation, on ha construite le actual gruppos ethnic; alicunos consolidate in majoritates national e in nationes, alteres presente sol in forma de minoritates. In total ab Islanda a Ural on conta circa 200 gruppos ethnic inter le majores e le minores. Le celtas es le prime populo del historia qui pote definir se europee. Lor diffusion ha evenite ante le domination roman. Illes proveniva ab le silvas de Europa centro-oriental e illes ha vadite in Grecia, in Italia septentrional, in Espania e in le insulas britannic. Le populos celtic habeva un interessante arte, illes era fer guerreros in le defensa de lor identitates. Le celtas ha transmittite durante le seculos lor hereditage linguistic, musical, civil, e numerose nomines del locos in lor territorio. Iste importante cultura se trova hodie in areas restricte del Europa septentrional. On ha preservate gruppos de lingua celtic in le sud-west de Grande Britannia, Galles, Scotia e Britannia. Irlanda celtic ha essite definitivemente conquirite per le angleses in le 1318 e le lingua celtic, desde alora isolate, es hodie cognoscite solmente per un numero assatis limitate de irlandeses. Le Alpes ha essite durante le tempore un importante via de communication inter le populationes latin e mediterranee e le populationes celtic. In alicun gruppos alpin de agricultores il ha conservate del communitates que forsan son le descendentes de populationes del neolithico, le ancestres del ligures e iberos. Le historia e su position geographic in le corde del mediterraneo ha facite de Italia le peninsula le plus compacte e importante del latinitate e del tradition christian gratias al plus vaste e importante imperio del antiquitate: le imperio roman. Le populationes neolatin, qui parla hodie linguas derivate ex le latino, testimonia le expansion politic e cultural del imperio roman in Europa. Post le decadentia del potentia roman, iste populationes disveloppava e diversificava melio le proprie identitate national. Le italianos con un multicolor varietate dialectal in le qual se ha developpate, in le medievo, como lingua de cultura e del commercio le florentino, que depost ha devenite le lingua national. Le franceses que gratias al importante centro de irradiation de Paris ha tosto unificate le nation e ha etiam imponite su lingua in le region meridional de Provencia ubi on parla ancora hodie le lingua del trobadores: le provencial. Le espanioles con le castiliano, le portugeses con un importante differentation in le region meridional de Algarve. Importante es le insula linguistic del romanianos. Illes forsan descende ab le gruppo sarmatic que in consequentia del occupation roman ha assumite un lingua romance, ma pois ha fortemente assimilate in le proprie cultura elementos slave. Strictemente affin al romanianos son le aromunos, le valacos, que se trova in parve gruppos in Macedonia, Albania e Grecia, e assi le moldaves mesmo.In addition il ha numerose minoritates linguistic sed con un forte identitate historic e cultural. In Espania nos ha le galiciano un lingua de derivation portugese e le catalano e su cultura occitan que disborda etiam in le sud francese. In Italia insular il ha le sardos e le populationes qui parla dialectos rhetoroman (rumantsch, ladino, friulano) in Italia septentrional e in Switza. Un real insula linguistic es illo de bascos (euzkadi) que placiate sur ambe le declivitates de Pyreneos, parla un lingua preindoeuropee (presumibilemente de derivation caucasian) que hodie cerca trovar un proprie identitate con forte problemas con le creation de gruppos independentista al interior del societate ipse. Puncto de passage verso le dominio linguistic semitic es constituite per le insula de Malta, ancora europee pro appertinentia, ma ubi on parla un dialecto african con un forte inflexion italian. Le heterogenee e numerose gruppos ethnic germanic de Europa centro-septentrional qui habitava le ample area inter le medie e le basse Rheno, e le area que comprende hodie le Polonia centro-occidental, era in le principio sub le influentia e del celtas e del romanos. In le II e III seculo p.Ch. se univa, tamen, in tribos numerose: Allemannos, Saxones, Franches, Gothos le quales avantiava in le dominios roman ubi illes fundava regnos, plus o minus permanente. Con le consolidation del relationes politic in le curso del medievo e del etate moderne, se ha complite le disveloppamento del actual populationes ethnic germanic. Qui populava le parte oriental del regno franc (Allemannos, Bavaros, Franches, Thuringos, Saxones, Frisones) derivava le austriacos, le germanos e le switzos germanophone, le hollandeses e le flamingos, iste ultimes cohabitantes in Belgica con le wallones de lingua francese. Altere gruppos germanic se stabiliva intra le X e XIV seculo a est del confinio Elba-Saale (Laben-Saale) in Mecklenburgo, Brandenburgo, Silesia, Pomerania, Prussia, Saxonia, e desde ille epocha gruppos de colonisatores german se stabiliva in Europa sud-oriental e oriental (Transilvania, Baltico, bassino del Volga ). Le tribos germanic nord-occidental migrate super le insulas britannic, i.e. le Anglos, le Saxones e le Jutos (Anglosaxones) mitteva fin al dominio roman in iste territorios in le medietate del V seculo. Ab lor fusion con un parte del britones celtic autochthone se constitueva le actual population anglese qui extendeva le proprie dominio e le proprie lingua super le territorio insular expellente in tal maniera le populationes celtic in areas marginal. Le antique habitantes germanic de Scandinavia e de Danmark ha essite le Normannos o Vikingos, qui in le VIII seculo colonisava le archipelago de Fær Øer e in le IX seculo Islanda e Groenlandia. Illes multo probabilemente vadeva usque al costas de America sed illes non colonisava iste territorio, le Vinland, in maniera permanente, abandonante lo tosto. In le X seculo initiava le formation del regnos independente del actual populos danese, norvegian e svedese. Le finladeses, como le hungaros pertinente al origine linguistic finnougrian, son migrate ab le region Volga-Kama-Ural in le area baltic e in le actual Finlandia. In lor patria historic, le descendentes de komi, mordvinos, tcheremyssos, udmurtos, e syrienos, constitue ancora hodie, nonobstante le forte "russification", populationes finnougrian culturalmente autonome. Inter le gulfo de Finlandia e le peninsula de Kola se ha analogemente conservate usque a hodie le populationes finnougrian occidental del karelianos, e del vepsos. De antique origine asiatic, ma fortemente influentiate per le cultura finnougrian son le lappones qui vive in le nord de Finlandia e Svedia. Linguisticamente appertine al gruppo finnese etiam le estonianos, durante que constitue un branca autonome del origine linguistic indoeuropee le habitantes del duo statos baltic lettones e lituanos, in parte jam establite in iste region de Europa desde le etate del ferro. Le historia del stabilimentos del Europa oriental, post le prime migrationes ha essite fortemente influentiate per le slavos. Post haber se stabilite al longe del fluvios Bug, Dnepr e Don, a partir del VI seculo illes penetrava al longe del linea Elba-Saale (Laben-Saale) e in le peninsula balkanic. Con iste migrationes e con le successive invasion del Hungaria per parte del magyaros (progenitores del actual hungaros), native del region del Ural, le unitate del slavos se ha interrumpite e ha initiate in iste modo le differentiation inter le slavos oriental, occidental, e meridional. Inter le slavos oriental se ha producite un division conditionate per factores historico-politic plus que linguistic. Essente obstaculate le migration verso le west per le germanos, le slavos ha invadite le est e le sud de Europa. Con le nomine de "grande russos" o russos propriemente dicite se designa le habitantes del antique stato de Novgorod e pois de Moskva, con illo de ukrainianos "parve russos" le slavos del antique principato de Kijev plus adherente al tradition greco-byzantin, e con illo de belorussos "russos blanc" ille slavos oriental que al fin del XIV seculo ha essite incorporate in le stato russo-lituan, population profundemente agricole e isolate in le silvas e in le paludes de Pripjat. Tote iste populos slave utilisa le scriptura con le characteres cyrillic e illes son de religion orthodoxe gratias al grande obra del monachos Cyrillo e Methodio. In le territorio del actual Polonia, Republica Tchec e Slovachia se stabiliva le slavos occidental: poloneses, tchecos, slovacos le quales trovava lor total indipendentia post le prime guerra mundial. In le area de lingua german se stabiliva in Lusatia/Lausitz, usque al epocha actual, le sorabos, un population slave con un lingua multo affin al polonese. Separate ab le slavos occidental per Hungaria, le slavos meridional, distinguite in slovenos, croatos, serbos, bosniacos, montenegrinos e macedones, se ha stabilite in le major parte del peninsula balkanic. Tote iste populationes se habeva unificate post le prime guerra mundial in le stato de Yugoslavia. In le annos '90s un forte movimento de identitate national ha succutite le peninsula balkanic e post alicun terribile guerras cata populo ha hodie su poprie nation independente e autonome. Alsi le bulgaros pertine al slavos meridional, descendentes ab le bulgaros turc del Volga, que a initiar desde le VIII seculo se ha stabilite in le actual Bulgaria, ubi illes ha subjacite un processo continue de slavisation. Descendentes ab le substrato illyric e thracos son le albaneses, que in le XI al XIII seculo se avantiava in le actual Albania e in Kosovo. A sud del peninsula balkanic, qua descendentes del antique civilitate grec, se ha constituite a initiar desde le IX seculo circa le population del grecos le quales, post diverse dominationes estranier que se ha prolongate durante plure seculos, perveniva al unitate national solmente in le XIX seculo. Al vivace mixtura ethnic del populationes balkanic ha contribuite anque le longe dominio ottoman, que in le 1683 ha viste le turcos avantiar usque a Vienna. Actualmente le turcos in Europa son confinate in le extremitate sud-oriental del Turchia europee e in Bulgaria meridional. Nos debe mentionar que, in le curso del colonisation russo-slave del Europa oriental, in le territorio del ex Union sovietic se ha stabilite numerose populationes turc. In ultra al grande migrationes, a partir del VI seculo, de facto, son penetrate, usque a Ukraina populationes turc originari de Asia central e ha constituite ille vaste regno que ha prendite le nomine del "regno del steppa". Lor successores, le tartaros del Volga, le bashkires, le tchuvashos e le khazakos, se stabiliva in le region del Volga. Durante le secunde guerra mundial, le tartaros de Crimea ha essite costringite a transferer se in Asia central e hodie illes tenta reunir se de novo in lor antique territorio. Practicamente es impossibile explorar in toto le varietates ethnic del Caucaso. Apud a populationes turc, al georgianes, al tchercassos, al abkhasos, al tchetchenos, le area assembla etiam gruppos de origine iranian, como le ossetios, le kurdos, e un nucleo linguisticamente autonome illo de armenios. Iste territorio ha habite usque hodie un forte tension ethnic que se monstra in difficile tentativas de independentia con conflictos local inter le varie gruppos. Le tsiganos trova, in fin, lor patria in varie paises europee; originari del India, illes se ha diffundite in quasi tote le nationes europee, in particular in Romania, Bulgaria, Montenegro, Hungaria e Espania. Desde alora se ha differentiate in tres gruppos principal: le rom in le Europa oriental, le sinti o manusch in le Europa central, e le calé o gitanos in le Europa meridional. Quanto al hebreos, lor venita in Europa remonta al medievo. Desde lor expulsion de Espania in le 1492, centros de stabilimento ha devenite Russia, Polonia, Lituania, Germania ubi on parlava le yiddish, un dialecto germanic medieval sed scribite con characteres hebree. Le ferocitate del nationalsocialismo (nazismo) hitlerian ha provocate le occision de milliones de hebreos oriental in le campo de extermination e le destruction quasi total de lor cultura. Hodie subsiste forte minoritates hebree in Francia, Grande Britannia e in ex Union sovietic.

Europa
traduction in interlingua per Francesco Galizia
 

Le Europa es un region geographic del Terra constituite ab un peninsula situate in le parte occidental del continente de Euroasia. In consequentia a factor historic-cultural, es comocunque considerate illo mesme un continente, inter le plus parve. Le su superficie de facto se extende per sol 10.180.000 km² circa (solmente de poco superior al Oceania le continente plus parve del Terra). Le territorio es populate ab 800.000.000 de habitantes que lo porta ad esser le tertie continente plus populate, depost le Asia e le Africa. Le su confinio natural es constituite per un longe tracto ab le mar al west e al sud, al est es delimitate ab le catena montuose del Caucaso, le mar Caspie, le fluvio Ural e le montes Urales. Le historia europee e le su cultura il ha influentiate tote le mundo civilisate. Le position central del Europa, respecto al altere continentes, e le penetration del mar il ha sempre favorite le communication inter le populos del diverse regiones e le migration in direction del altere regiones del mundo. Pro le climate dulce, es densemente habitate.

Le origine del nomine Europa

Le nomine Europa deriva probabilemente ab le assiro Ereb (Grec Antique: Ἔρεβος - Tenebras o Erebo, filio de Chaos e fratre del Nocte) que significa "Terra del obscuritate": de facto pro le civilitate del Vicin Oriente le territorio europee se trovava a occidente, ubi se ha le poner del Sol. Le nomine Europa veni ab le mythologia, in grec Ευρώπη, que significa oculos grande, (ευρύς e ώψ), illa era le filia de Agenor rege de Tyro.

Le mytho de Europa

Zeus, inamorate de Europa, decideva de raper la; per non esser recognoscite ille se transformava in un splendide tauro blanc. Ille le appareva durante que Europa prendeva flores in ripa al mar. Notava le tauro que a illa se approximava, al initio Europa se espaventava ma le tauro se collocava al su pedes. Vidite que illo se lassava caressar, Europa montava sur le cruppa del tauro, que subito se jectava in le mar e la conduceva usque al insula de Creta. Zeus le appareva in le su ver semblantia e le revelava le su amor. Ab le union de Zeus et Europa nasceva tres filios: Minos, Sarpedon e Rhadamante. Le primogenito Minos deveniva rege de Creta e dava vita al cultura de Mycene, cuna del civilisation europee. Le nomine Europa, in epocha grec e roman era un termino geographic indefinite que comprendeva tote le terras circum le Mediterraneo. Secundo le geographo ionic Hecateo de Mileto (m.480 a. C.), le limite occidental del mundo grec era le Columnas de Hercules, a nord era le incognite region Hyperboree; e le limite oriental era le Asia Minor o Anatolia. Le Imperio roman era circummediterranee, plus tosto que europee. Assatis rarmente le autores latin cita le terminos "Europa" et "europeos". Le prime que usava le termino con un significate pertinente era, al fin del VI seculo, le abbate irlandese Sancte Colomban, futur fundator del abbatia de Bobbio, in le Appenino del Nord qui usava le expression tutus Europae in un littera adressate al Papa Gregorio Magne.

Nascentia del Europa como realitate unitarie

Depost le conquesta islamic del terras a sud del Mediterraneo (seculos VII e VIII), le termino "Europa" passava ad indicar le terras a nord del Mediterraneo, habitate ab le christianos. Le prime a referer se al Europa como le continente habitate ab le christianos era le monacho lusitan Isidoro Pacensis, que in un su opra componite depost le Battalia de Poitiers (732) ille scribeva:

(LA) «Prospiciunt Europenses Arabum  tentoria, nescientes cuncta esse pervacua.»	(IA) «Le Europeos observa le tentas del Arabes, non sapente que tote era vacue.»
(Isidoro Pacensis, Chronicon)

(LA) « Europenses vero … spoliis tantum et  manubiis decenter divisis, in suas se laeti recipiunt patrias. »	(IA)   «Ma le Europeos … depost esser se  dividite equamente spolias e butino, retorna gaudiose in patria. »
(Isidoro Pacensis, Chronicon)

Le battalia assumeva presso le contemporaneos un grande valor symbolic: le Occidente christian, idealmente representate ab le Europa, habeva arrestate le expansion arabe; e inde Isidoro habeva usate le abjectivo "europee" pro attribuer un identitate collectiveal guerreros que habeva arrestate le invasores musulman.Le Europa deveniva un nove realitate politic con le Imperio de Carolo Magne. Inter le fin del VIII e le initio del IX seculo, al fin de trenta annos de guerras contra Longobardos, Avaros, Saxones e Slavos, nasceva un nove entitate in le qual convergeva le antique potentia de Roma, le autoritate spiritual del summe pontifice e le fortia del juvene populos germanic. Carolo, juvene rege franc (inde de stirpe germanic) fundava le Europa, que ab un generic expression geographic deveniva un grande Imperio in le cuje territorio circulava le mesme moneta, que adopta le latino como lingua official scripte e que professa un sol religion.

Historia

Le Europa es characterisate ab un longe historia de successos cultural et economic que ha initio in le etate del bronzo. Le origine del cultura occidental es debite al antique grec e al Imperio roman, que dominava le continente per multe seculos, que avantiava usque le Rheno e le Danubio. Depost le advenimento del Christianismo e le cadita del Imperio roman, le Europa entrava in un longe periodo de crise, le Medievo. In iste periodo on ha le expansion del Christianismo in Europa inter le V e le VIII seculo e multos communitate de monachos como le benedictinos salvava le conoscentias accumulate in precedentia, e le transcribeva. Le fin del Medievo on ha con le initio del Renascentia que ab Florentia se diffundeva in tote le Europa e le nascentia de nove Monarchias national que signava le initio de un periodo de nove discopertas, de viages de exploration e de disveloppamento scientific. In le XV seculo le Portugal aperiva le strata del discopertas geographic, presto sequite ab le Espania e ab Francia, Grande Britannia e Hollanda, que construeva vaste imperios colonial in le terras de Africa, America e Asia. In le seculo XVIII , on habeva le initio del luctas pro le libertate, in particular in Francia, con le su Revolution, que se propagava in le continente insimul al su ideas. Le nascentia del democratia accresceva le tension preexistente, debite al competition pro le conquesta del Nove Mundo. Napoleon Bonaparte resultava a formar un nove Imperio que habeva hegemonia in le Europa, que totevia non resisteva al guerras con le coalition de Russia, Austria, Prussia e Anglaterra. Con le Congresso de Vienna (1815), le Europa se stabilisava, anque se assi non esserea stato per sempre. In le decennios sequente le statos europee stabiliva un dominio technologic, cultural, politic et economic sur le resto del mundo, conquireva un enorme extension territorial in America, Africa, Asia e Oceania. In iste periodo nasceva anque nove ideologias politic, ante le romanticismo sequite pois ab le nationalismo, e le socialismo. Era un periodo de tension social, tenite in un precari stato de pace durante le fin del seculo gratia ad alliantias que divideva in duo le continente. In le 1914 tal tension conduceva al Prime Guerra mundial usque al 1918 e que videva le disfacta del duo imperios de Germania e Austria. Le pression social e politic inter le statos europee, depost le grande guerra, augmentava a tal puncto que portava al Secunde Guerra mundial, inter le potentias del Axe (Italia fasciste, Germania national-socialiste e in Asia ab le Imperio japonese) e le Alliatos (Grande Britannia, Francia e S.U.A.) e le Russia sovietic. Le duo guerras mundial, ante findeva e pois rumpeva le hegemonia del Europa sur le resto del planeta, e lassava assi le placia de leader mundial al Statos Unite contrastate ab le Union Sovietic. Ab le 1945 al 1989 le Europa se retrovava assi divise ab le linea de confinio (cortina de ferro) inter le bloco occidental-capitalistic e cello oriental-communista, situation terminate con le fin del communismo e le disintegration del URSS.

Geographia

Le continente europee es continite in le hemispherio boreal. Geographicamente le Europa es un parte del continente euroasiatic. Le confinio ad est in Russia initia ab le montes Urales, continua con le fluvio Ural, le mar Caspie e le catena del Caucaso, pois con le mar Nigre, le Bosphoro, le mar de Marmaris e le Dardanellos se conclude le confinio con le Asia. Le mar Mediterranee a sud separa le Europa ab le Africa, durante que al west le confinio es date ab le Oceano Atlantic. Iste frontieras ad est son solmente politic, social, economic e cultural, ma non geographic. Le parola Europa es a vice usate pro indicar le Union Europee e del su statos membros, que ab le 1 januario 2007 son 27. Le fluvios plus longe de Europa son: Volga, Danubio, Rheno, e le insulas major son: Grande Britannia, Islanda, Irlanda, Sicilia, Sardinia, Corsica, Creta e Cypro. Le punctos extreme del Europa son: Capo Nord in Norvegia, Puncta de Tarifa a Sud in Espania, le Montes Urales a Est in Russia, e Bjargtangar al west in Islanda. Le Europa es un insimul de peninsulas, le plus grande inter iste son le grande "terra firme" europee e al nord le Scandinavia, dividite ab le mar Baltic. Tres peninsulas minor, Iberia, Italia e Balkanes, son in le mar Mediterranee. Le regiones meridional, son in modo prevalente montuose, durante que, procede in direction del nord, le terreno descende ab le Alpes, Pyreneos, e Carpatos, in direction del altoplanos collinose e pois le ample e basse planas del nord, le Grande Plana Europee.

Population europee

Le population del Europa es de circa 800.000.000 de habitantes, distribuite sur un superficie de 10.180.000 km². Le densitate medie es equal a 70/km².Le Europa, anque essente un del continentes plus parve, es le plus densemente populate. Le causas de tal concentration son de multiplice factor, in prime loco le position geographic: le Europa es de facto quasi del toto incluse in le fasce temperate, e le 80% del territorio es utilisabile pro le agricultura e le activitate human. In le curso del seculos, le Europa il ha patite forte augmentos e diminution de population, ligate al evenimentos historic. Le prime datos certe remonta al initio del era christian, quando on estima que in Europa viveva circa 40 milliones de personas. Con le invasion del barbaros on habeva un forte diminution debite al guerras et epidemias. Circum al anno 1000 d.C., gratia al renascentia del agricultura e al reprisa economic, le population augmentava. A partir ab le XI seculo e usque le initio del XIV seculo il esseva in constante augmento: ab le circa 35 milliones de habitantes in le anno 1000, on arrivava a 80 milliones in le 1330. Al initios del 1700 le population se fixava sur le 120-125 milliones. Un del causas del augmento esseva le diminution del mortalitate infantil, pro le amelioramento del condition hygienic e sanitari del population, e del progresso economic. Ab celle data in pois le augmento demographic esseva continue: ab 180 milliones in le 1800, a 390 milliones in le 1900, usque a 700 milliones in le 2000.

Linguas europee

In Europa on parla multe linguas diverse ma le major parte appartine a un sol familia linguistic, cello Indoeuropee, que son parlate ab le India usque al Europa. Isto significa que quasi tote le linguas de Europa deriva ab un unic lingua-matre le “proto-indoeuropee” que veniva parlate ab le antique populos que colonisava le Europa in le III millennio a. C. Con le passar del tempore cata uno del nation del Europa il ha developpate un lingua proprie con sonos e characteristic particular. In Europa il ha tres grande gruppos de linguas indoeuropee: le Neolatin o romance derivate tote ab le latino vulgar parlate in le terras del Imperio roman, illos son: le italiano, le francese, le espaniol (con le catalan e le galiciano), le portugese, le romaniano e le rheto-romancio. Le linguas Germanic derivate ab le antique lingua parlate ab le populos que in le V seculo a. C. occupava le region inter le fluvios Rheno, Danubio e le Don; illos son: le german, le anglese, le nederlandese, le danese, le svedese, le norvegian e le islandese. Le linguas Slave, illos son: le russo, le ukraino, le belarus, le polonese, le tchec, le slovaco, le sloveno, le serbo-croate, le bulgare con le macedone, illos son characteristic del populos del Europa sud- oriental. Alteres parve linguas indoeuropee son: in le peninsula balkanic on trova duo linguas multe antique e isolate le grec e le albanese. In le nord-west del Europa, in areas multe restricte de Irlanda, Scotia, Galles e in Bretania, supervive le linguas celtic, le gaelic, le gallese e le breton, iste idiomas, son le restos del antique lingua parlate ab le Celtas inter le 1000 e le III seculo a. C. in quasi tote le Europa occidental. In le republicas de Lituania e Latvia, on parla linguas del parve gruppo linguistic “Baltic”. Non tote le linguas europee appartene al familia indoeuropee: le hungare, le finlandese, e le estone face parte del gruppo del linguas “Ugro-finnic”; le turc con le azero, appartene al familia del linguas “Uralo-altaic”, parlate in Asia. In le area del Caucaso, il ha multe linguas de varie familias, le plus importante es cello del linguas “Caucasic” a cuje appartene, inter le tante, le georgian e le tchetchen. Il ha anque linguas de typo iranic (indoeuropee) como: le kurdo, le ossetio e le armenio. In Espania, inter le Pyreneos il ha un antique populo, que parla un mysteriose lingua le Basco o Euskadi, que non es apparentate con necun altere lingua europee.

Religiones de Europa:

In Europa, le religion plus importante es le Chistianismo, inter le qual il ha varie doctrinas:

Catholic: in Italia, Francia, Espania, Portugal, Irlanda, Belgica, Polonia, Lituania, Hungaria, Croatia, Republica Tchec, Slovachia, Austria e Germania del Sud.

Evangelic – Lutheran: in Germania, Danmark, Svedia, Norvegia, Islanda, Finlandia, Estonia, Latvia, Helvetia e parve gruppos in Hungaria, Slovachia e Romania.

Anglican: solmente in Grande Britannia.

Reformate – Calviniste: in Helvetia, Nederland, Anglaterra, e Scotia (Presbyterian).

Orthodoxe: in Russia, Ukraina, Belarus, Bulgaria, Serbia, Romania, Grecia, e Georgia.

Ultra le Christianismo, il ha in Europa, alteres duo religion monotheistic, installate in le seculos passate in varie areas de Europa: le Hebraic, in multe statos europee; e leMusulman, stabilite per le turcos in le Thacia oriental, in Albania e in Bosnia- Herzegovina.

Flora e fauna

Habente vissite flanco a flanco con le civilisation agricole e industrial pro millennios, animales e plantas europee son signate ab le presentia e activitate del homine. Con le exception del Scandinavia e del Russia, hodie on pote trovar pauc areas natural e salvage in Europa, excepte le parcos natural. Le principal vegetation natural que recoperi le Europa es le foresta. Le condition per le su crescita son multe favorabile. A nord, le Currente del Gulfo caleface le continente, a sud le climate es mediterranee, con frequente siccitate estive in iste region. Olim le Europa era coperite inter le 80% e le 90% ab le forestes, que se extendeva ab le Mediterraneo al Arctic. Ben que plus del medietate del forestes originari sia disparite, le Europa il ha ancora plus de un quarte parte del forestas mundial. Le plantation e le monoculturas ora coperi vaste areas e isto offere pauc habitat pro le specie animales originari del forestas europee. Le arbores plus importante son le fago, le betula, le coniferes e le querco. In le Mediterraneo, son commun le pinos, le olivos e le cypressos. In le nord de Russia e Scandinavia, il ha le taiga e vicin al Arctic, le tundra. Un stricte lingua del prateria euroasiatic, le steppa, se extende ab le Ukraina e le Russia meridional in direction del Hungaria. Son endemic del Europa duo specie de palmas, le Chamaerops humilis, e le Phoenix theophrasti o dactylo de Creta. Le le presentia del homine, il ha influentiate le fauna europee. In multe partes del Europa, predator e grande animales son state chassate usque al extinction. Hodie, lupos e ursos son a risco de extinction, dum un tempore se trovava quasi ubique in le Europa. Altere carnivore son le lynce, cattos salvage, vulpes, mustelas, il ha anque mammiferos, como: cervos, camoce, capreolos, muflon, e porcos salvage, e in le mar balenas e delphinos.

Statos europee

Le Europa il ha 50 statos indipendente, in le lista sequente (inter parenthese le capital).

Albania (Tirana); Andorra (Andorra la Vella); Armenia (Yerevan); Austria (Vienna); Azerbaijan (Baku); Belarus (Minsk); Belgica (Bruxelles); Bosnia-Herzegovina (Sarajevo); Bulgaria (Sofia); Citate del Vaticano; Croatia (Zagreb); Cypro (Nicosia); Danmark (Copenhagen); Espania (Madrid); Estonia (Tallin); Finlandia (Helsinki); Francia (Paris); Georgia (Tbilisi); Germania (Berlin); Grecia (Athenas); Hungaria (Budapest); Irlanda (Dublin); Islanda (Reykjavik); Italia (Roma); Latvia (Riga); Liechtenstein (Vaduz); Lituania (Vilnius); Luxemburgo (Luxemburgo); Macedonia (Skopje); Malta (La Valletta); Moldavia (Chisinau); Montenegro (Podgorica); Norvegia (Oslo); Pais Basse (Amsterdam); Polonia (Varsovia); Portugal (Lisbona); Monaco (Monaco); Regno Unite (London); Republica Tchec (Praga); Romania (Bucarest); Russia (Moscova); San Marino (San Marino); Serbia (Beograd); Slovachia (Bratislava); Slovenia (Lubliana); Svedia (Stockholm); Suissa (Bern); Turchia (Ankara); Ukraina (Kiev);