Le miserabiles
Per Victor Hugo                  
Traduction in Interlingua per Francesco Galizia

Le miserabiles (Les Misérables) es un romance de Victor Hugo  (26, februario 1802 - 22, maio 1885) publicate in le 1862. Considerate un del major  romances europee  del XIX seculo, il es  inter le plus popular e legite del su epocha.  Narra le vicissitudes de varie personages  in le Paris post le Restauration,  in un arco de tempore de circa 20 annos (1815-1833,  con alicun digressiones al historia del Revolution francese, del guerras napoleonic,  in particular al battalia de Waterloo,  e al  vita  politic del Monarchia de Julio).  Le su personages les appertine al stratos plus basse del societate,  le si-nominate "miserabiles": personas cadite in miseria, ex fortiatos, prostitutas, garson de strata, studentes in povressa. Il es un historia de caditas e de remontates, de peccatos e de redention, e de personages collocate in un determinate contexto historico-social.

Historia:  Jean Valjean,  un juvene de Faverolles, debente provider al soror e al su filios, per desperation on trova constringite a robar un pecia de pan;  pro iste furto il es condemnate a cinque annos de labores fortiate in le carcere de Toulon,  pena que veni augmentate de altere 14 annos depost  varie tentativas fallite de evasion. Ille veni liberate  post  un amnistia  in le 1815, depost 19 annos de reclusion;  in iste data  ille ha 46 annos.  Post le exito del carcere  Jean Valjean on trova a vagabundar per diverse dies a transverso del sud-est del Francia, sin haber allogiamento ni un labor a causa del su passato de carcerato, como un reprobate del societate. Iste situation desperate face  exasperar in ille le resentimento e le odio reguardo al societate e a tote le genere human. Arrivate, in le citate de Digne,  ha le fortuna de incontrar le episcopo, Monsenior Myriel,  ex aristocratico qui se es transformate,  post un crisis spiritual,  in un  pie e juste homine de Ecclesia  ab le ecceptional altruismo; qui le recipe in casa e cerca de redimer le del su vetule  peccatos,  ma Jean Valjean  roba le argenteria del anciano e fuge. Capturate, le policieros, les porta ille de novo de fronte al episcopo,  le qual defende  ille ab le gendarmes dicente que celle argenteria il era  in realitate un dono, e le reprocha  per non haber  prendite anque le candelabros de argento; usque ad alora le unic objectos de luxo de Myriel.  Turbate del caritate del episcopo,  in un stato de animo confuse Valjean, liberate comprende de deber cambiar vita; cello mesme  anno, le 1815,  Jean Valjean va a demorar  a Montreuil-sur-Mer  ubi, gratias al moneta del episcopo, resulta a installar  un floride industria de  bijouterie e devenir un citatano respectabile,  assumente le false identitate de Monsieur Madeleine. Le su gestos de bonitate e de caritate a favor  del povres le face esser multe amate ab le habitantes del citate, et es pro isto  nominate burgomaestro. Solmente le inspector de policia local, Javert,  qui il era stato carcerero  a Toulon,  il ha alicun dubitas sur le su passato et initia a suspectar le su real identitate.  Intertanto Valjean incontra un povre femina,  Fantine,  ex laboratrice  in le su fabrica licentiata -a su inscientia -  per le su directrice del personal proque puera matre, facto inacceptabile pro le moralitate del tempore. Decise ad adjutar le infelice, gravemente malade, Jean Valjean la salva ab  Javert qui voleva  arrestar la per un aggression a un aristocratico qui la habeva  molestate durante le su activitate de prostituta. Un vice cadite in maladia, le promitte de reunir la  al filia, Cosette, confidite ab Fantine, cinque annos antea  a un copula de taverneros  a  Montfermeil.  Valjean veni a saper que, a causa de un excambio de identitate, un homine capturate ad Arras per le policia es  considerate de esser  Jean Valjean e risca como tal le ergastolo. Pur sapente que le evento poterea vader a su avantage, eliminante per sempre le suspeciones sur le su passato, le ex fortiato comprende qui non pote permitter que un innocente veni incriminate al su posto; pro isto on vade in Arras ad autodenunciar se  al judice,  revelante le su identitate e disculpar  assì le su "alter ego". Retornate a Montreuil-sur-Mer, Valjean il ha le tempore de assister al morte de Fantine ante que le policia, con Javert al testa, veni ad arrestar la. Resulta  pois ad evitar un prime vice al captura, ma pois veni captutate,  ma resulta a evader e a simular le su morte. Iste eventos son evenite  in le 1823,  al epocha in cuje Jean Valjean il ha 54 annos.  Jean Valjean post le evasion,  va a Montfermeil ubi discoperi le cruel condition in cuje le familia Thénardier,  constringe a vivir le parve Cosette, tractate como un serva. Detra le pagamento de un forte summa, e in parte a imponer le proprie autoritate (Valjean il es describite como un homine con un corporatura imponente e un fortia herculee) libera la puera e con  illa se cela in un misere casa de Paris.  Trovate anque hic ab Javert, ora  inspector chef  in le capital francese, Valjean es constringite novemente al fuga e resulta  a celar se con Cosette,  in un convento de monachas de clausura,  le Petit-Picpus,  in le qual trova refugio gratias al  intercession del jardinero, Monsieur Fauchelevent, un ex carrettero a cuje Valjean habeva salvate le vita  a Montreuil,  gratias al su fortia. Passa  in convento quasi sex annos, celante se sub le identitate de Ultime Fauchelevent,  fratre del jardinero e que restarà  le su  nomine "official" per le resto del su vita. Cosette e Jean Valjean  les lassa le convento  in le 1829,  al epocha  in cuje ille ha 60 annos e le puera 14.  Illes pois vade ad allogiar  in Rue Plumet,  ubi il ha un vita modeste e retirate, gratias al  moneta qui Valjean habeva salvate ante del su captura a Montfermeil;  in vice le pecunia que ille habeva ganiate al tempore in cuje le su nomine il era  Monsieur Madeleine, amonta al cifra de 600.000  francos,  celate  al pedes de un arbore  in un bosco  presso Montfermeil, que Valjean  considerava le dote  de Cosette.  Durante le longe promenadas  del duo in le Jardines del Luxembourg, Cosette nota un juvene,  Marius Pontmercy, studente universitari, de bon familia ma dishereditate per un litigio, con le avo,  M. Gillenormand per motivos politic.  Filio de un officiero del Armea napoleonic, supervivite al battalia de Waterloo,  Marius  gratias a Mabeuf ex soldato de Napoleon, discoperi  le ver identitate del patre e le su amor per le Revolution e le Imperator. Arrivate tarde al casa del patre moribunde,  promitte a ille  de tener  fide al su ultime voluntate: quando Marius trovarea un tal Thenardier, facerà de  toto pro adjutar le.  Celle homine, secundo quanto scripte ab le patre, salvava ille del morte a Waterloo. In realitate Thenardier, extraheva  le corpore del officiero ab le cumulo de mortos ubi esserea suffocate,  solmente pro depredar le del su monetas. Per Marius repagar celle debita deveni le scopo del su vita. Usque a quando, un die promenante al jardines vide Cosette e se  inamora de illa.  Intertanto, Jean Valjean cade in un trappa de Thénardier,  le ex  tavernero de Montfermeil qui, il era devenite capite de un banda de robatores  e assassinos  parisian e que, a cognoscentia del ricchessa del ex fortiato, attraheva ille in casa sue pro rapinar le. Valjean  resulta tamen  a salvar se  gratias a Marius,  qui per caso discoperiva le plano de Thénardier, su inexpectate vicino de casa, a transverso de un foramine sur le pariete que divide le duo casas,  avisa le policia, facente tamen assì intervenir sur le loco del delicto proprie le implacabile Javert; ma in le confusion Valjean resulta comocunque a disparer sia del banditos que del policia. Intertanto Marius, il ha discoperte le habitation de Cosette e del patre, initia assi a texer con la juvene un platonic  ma intense relation de amor, al inscientia del patre de illa. Quando tamen le vetule, timorose, depost le trappa de Thénardier, pro le indemnitate del  filia, communica a illa le su intention de transferer se  in Anglaterra,  le duo amantes desperate son constringite  al separation. Marius, decide de occider se e  pro isto va  in le centro del  citate, ubi es  initiate le lucta  inter le republicanos e le soldatos del rege Lodovico Philippo e se univa al su amicos,  guidate ab Enjolras charismatic capite del rebelles, cercante le morte sur le barricadas. Durante le nocte inter le 5 e 6  junio 1832  Jean Valjean veni a saper,  per medio de un littera,  del ligamine inter Cosette e Marius,  ab ille non  mesmo suspectate. Suffocate ab le amor per Cosette, e del pavor de perder la,  ille remane conturbate al notitia. Poco depost, celle mesme nocte, Gavroche,  filio de  Thénardier,  inviate ab Marius  livra un message per Cosette, que  Jean Valjean  lege e discoperi le intention del juvene de suicidar se e, al notitia,  ille mesme va al barricada;  hic, in le infuriar del lucta,  retrova Javert, facite prisionero del rebelles e ab iste condamnate a morte. Con un subterfugio, le ex fortiato se incarga del execution del inspector  ma, celate detra  un muro, que lo rendeva invisibile a totes, simula le homicidio e salva le policiero. Pois,  durante que policia e Guarda National irrumpe sur le barricada, porta al secur Marius, colpate e sin sensos, subtrahente le al captura e al morte e  portava ille sur le spatulas in un terribile viage a transverso del cloacas parisian.  In le tentativa de exir del dedalo del cloaca,  Jean Valjean incontrarà Thenardier, refugiate se illac pro fuger del inspector Javert;  ille recognosceva le antique tavernero de Montfermeil, ma in vice Thenardier non recognosce Jean Valjean, qui excambia per un assassino e le adjutava  in cambio de parte del butino robate al presumpte defuncto qui portava sur le spatula,  al exito del cloaca  le ex fortiato trova  Javert, qui le  arresta e conduce  in un carrossa. Depost haber depositate Marius a casa del avo, le inspector  duceva Jean Valjean a casa sue e, con su summo stupor,  le lassava libere de vader via.  Pois, le inflexibile  inspector de policia,  incapace de conciliar le proprie conscientia de homine, qui debe le vita a un criminal e pro isto es grate a ille, con celle de tutor del lege,  opta pro le suicidio  jectante se  in le fluvio Seine.  Marius, restabilite se ab le ferimentos e reconciliate se con le avo,  sposa Cosette - con le consenso de Jean Valjean -  in le 1833.  Depost  le matrimonio iste,  pur habente recipite  le offerta de viver con le sposos  in le lor casa, como a Montreuil, ille comprende,  de non poter poner  le proprie felicitate supra a celle de Cosette e de non poter permitter que le su passato pote mitter in periculo le vita futur del juvene sposa. Pro isto, a Marius narra del su passato de carcerato, et accepta con profundo dolor de separar se ab Cosette e de non vider la plus.  Lontan ab le filia adoptive, sol e depresse, Jean Valjean a 64 annos initia ad ammalar se. Quando, in le junio 1833,  Marius veni  a saper,  proprie gratias  a Thénardier, de deber le vita a Jean Valjean, va con Cosette ab ille, pro dar le tempore al vetule de vider un ultime vice le amate filia adoptive. Valjean mori,  illuminate ab le candelas ponite sur le candelabros del episcopo de Digne,  in le cuje exemplo ha vivite le su  vita de carcerato redempte.

Personages  principal:

Jean Valjean – Ex fortiato persequite del lege, ma de grande humanitate e bonitate. Devene le patre adoptive de Cosette, prodigante se  pro illa.

Javert – Policiero e  inspector de prime grado, inflexibile tutor del lege, face del captura de Jean Valjean uno scopo de vita, usque  al lor dramatic incontro  final.

Fantine  – Juvene abandonate ab le su amante, del qual ha un filia, Cosette. Pro provider a illa va a laborar e la confida  al familia Thénardier, sin saper  del lor cruelitate, usque a morir de maladia,  malgrado le adjuta de Jean Valjean.

Cosette – Filia de Fantine, vive le prime octo annos del su vita presso le Thénardier, la qual es tractate como un sclava. Pois veni salvate ab Jean Valjean, qui deveni le su patre adoptive.

Marius Pontmercy – Juvene de bon familia, que abandona in odio al ideas del avo Vive in povressa et es amico de Enjolras, pro le su ideales republican. Se inamora de Cosette.

Le Thénardier  – Copula de taverneros qui tracta Cosette como un serva; pois a Paris,  Thénardier devene capite de un banda de criminales.

Gavroche  – Filio non amate ni supportate de Thénardier, mori sur le barricadas.

Eponine  – Filia major de Thénardier, inamorate de Marius a cuje salva le vita duo vices.

Enjolras – Chef del studentes qui les combatte sur le barricadas del 5 junio 1832.

Monseigneur Myriel – Episcopo de Digne,  con un grande fortia moral. Es le prime personage del romance,  le su exemplo es de stimulo a Jean Valjean  in le su redemption.

Père Fauchelevent – Un vetule carrettero qui veni salvate ab Jean Valjean a Montreuil-sur-Mer,  e qui  adjuta le ex fortiato  a rifugiar se con Cosette in le convento de cuje es jardinero.

Monsieur Gillenormand – Avo de Marius, es un  burgese le cuje ideas  monarchic face abandonar al nepote  le casa. Totevia le vetulo ama  Marius, e le recipe post le 5 junio.

Azelma – Filia minor de Thénardier,  adjuta le patre in le su fraudes.

Mabeuf – Ex soldato napoleonic, amico de Marius qui adjuta a cognoscer e comprender le figura heroic del patre. Mori sur le barricada, in un action heroic.

Guerra e pace

Per  Lev Nikolaevič Tolstoj                               
Traduction in Interlingua per Francesco Galizia

Lev Nikolaevic Tolstoj

Guerra e pace, ( Война и мир, Vojna i mir),  es un romance historic per  Lev Nikolaevič Tolstoj,  (28 augusto 1828 - 7 novembre 1910).  Altere su obras famose son: Anna Karenina (1878), e Voskre senie (Resurrection, 1899). Le obra publicate per le prime vice inter le 1865 e le 1869, sur le revista Russkij Vestnik,  narra le historia de duo familias,  le Bolkonskij e le Rostov,  durante le campania napoleonic in Russia (1812).  Tolstoj amava paragonar lo al "Iliades" de Homero,  e in le su immensitate Guerra e pace on poterea dicer un romance infinite,  in le senso que le autor sembla haber  trovate le forma perfecte con cuje describer  in litteratura le homine in le tempore.  Dense de referentias philosophic, scientific e historic,  le conto sembla unir le fortia del historicitate, e le precision dramaturgic, a un potente e lucide reguardo metaphysic que domina le grande fluxo del eventos, ab celle colossal (como le battalia de Borodino) a celle plus intime.  Per  le precision con cuje le diverse planos del conto que on insere intra le grande designo monologic e philosophic del autor, Guerra e pace poterea definir se le plus grande poema epic moderne, e un ver e proprie "miraculo" expressive e technic. "Guerra e pace" offere un ample fresco del nobilitate russe durante le periodo napoleonic;  reportate al su tempore, Guerra e pace proponeva un nove typo de  narration,  in cuje un grande numero de personages constituiva un historia  in cuje on disinrolava  le duo importante subjectos del titulo, combinate con argumentos equalmente vaste, qual  le juventute, vetulessa e matrimonio.  Ben que le major parte del libro es scripte in lingua russe, significative passage de dialogo  – includite le icipit  del romance – son scripte in francese. Isto reflecteva le realitate de uso del aristocratia  russe in le Octo-cento,  que usava le lingua franca  del classe culte europee, secundo le dictamine del "bon societate".  Le libro narra  le historia de alicun familias aristocratic russe, e le lor reciproc interaction.  Plus  le eventos procede,  plus Tolstoj  nega al protagonistas omne  facultate de selection:  tragedia e felicitate son rigidemente determinate ab un sorta de fato.  Le texto es dividite in quatro libros (quindece partes) e duo epilogos.  Durante que approximativemente le prime duo tertie del romance  il ha ad objecto personages rigorosemente de phantasia,  le ultime partes - e anque un del duo epilogos - compete  sempre plus sovente in essayos controverse sur le natura del guerra, del poter politic e del historia.                                       

Historia:  Guerra e pace misce personages de phantasia e historic;  illes son introducite al initio del romance in le curso de un soirée presso le solon de Anna Pavlovna Scherer, in le julio 1805, a Sancte Petroburgo.  Pierre Bezuchov es le filio illegitime de un conte qui sta per morir de ictus: ille remane sin voler inviscate in un contention  per le hereditate  del patre. Le intelligente e sardonic prince Andrej Bolkonskij, marito del attrahente Lisa, trova insufficiente  appaciatemento in le vita de homine sposate, a cuje  ille  prefere le rolo de adjuvante de campo (aide-de-camp) del general Michail Illarionovič Kutuzov,  in le imminente guerra contra Napoleon.  Nos apprende anque del existentia del familia moscovite del Rostov, de cuje face parte quatro adolescentes;  inter lor, on imprime in le memoria le figuras de Natalja Rostova ("Nataša") -  la vivace filia plus juvene,  e de Nikolai Rostov - le plus ancian e impetuose.  Al Collinas Bald, le prince Andrej confide al proprie eccentric patre, e al mistic soror Marja  Bolkonskaja,  le su uxor Lisa  gravide  e parti per le guerra.  Pierre Bezuchov, ricepite un hereditate inexpectate, es improvisemente supercargate ab le responsabilitate  proprie de un nobile  russe. Le su precedente comportamento dispreoccupate dispare,  substituite ab un dilemma typic del poesia de Tolstoj: como on deberea viver,  in harmonia con le moral,  in un mundo imperfecte?  Ille on sposa con Helène,  le belle e immoral  filia del prince Kuragin, vadente contra le su  mesme melior judicio. Prendite ab le jelosia affronta in un duello le su presumpte  rival e malgrado non ha jammais impugnate  un pistola ille vinceva; pois on separa ab le uxor e le lassa le medietate del su patrimonio. Quando ille in preda a reflexiones e submergite ab dubitas sur le vita incontra le francmason Osip Bazdeev, qui le face devenir un confratre mason. Plen de bon intentiones tenta de liberar le su paisanos e servos del gleba,  ma veni imbroliate ab le su administratores e non obtene nihil  pro ameliorar le lor conditiones de vita, tenta anque de ameliorar  le su fundos agrari,  ma in definitive non obtene resultatos. Le prince Andreij,  le cuje uxor  Lise es  intertanto  morite de parto, remane gravemente ferite durante le su  prime experientia de guerra. Decide,  post profunde reflexion, de dedicar se al administration del su proprietate; es in iste periodo qui ille initia a frequentar le casa del Rostov e se inamora, del  juvene Nataša. Amor a cuje, le vetule patre de ille, es hostil, per le qual  le prince Andrej, decide de separar se per un anno ab Nataša, in modo que le lor amor se consolida.  Durante iste intervallo Hélène e su fratre Anatole les face un complot perque iste ultime, pote seducer e dishonorar le juvene e belle Nataša Rostova. Ma le plano es fallite in extremis; ma  Andrej, venite a cognoscentia de isto, repudia Nataša, qui cade in un profunde depression; totevia,  pro Pierre,  isto es causa de un importante incontro con le juvene Rostova.  Quando Napoleon con le su Grande Armée  invade le Russia, (1812),  Pierre observa le Battalia de Borodino ab un distantia particularmente avicinate, collocante se detra al assignate de un batteria de artilleria russe, e apprende quanto le guerra sia realmente sanguinose et horrende. Quando le truppas del Grande Armée occupava  Moscova – in flammas et abandonate – Pierre interprende un mission ingenue per assassinar  Napoleon,  ma veni facite prisionero de guerra.  Depost esser stato teste del saccheo de Moscova, con relative fusilationes de civiles, Pierre es constringite a marchar con le truppas  inemic in le lor disastrose retraite. Successivemente veni liberate ab un banda russe que stava conducente un incursion.  Le su uxor mori durante le ultime dies del invasion napoleonic e Pierre on avicina a Nataša  durante que le vincitores russe recostrue Moscova. Pierre cognosce finalmente le amor e sposa Nataša,  e Nikolaj sposa Marja Bolkonskaja.  Andrej, inamorate anque ille de Nataša, remane ferite  in le curso del guera e depost esser se  reunite con Nataša ante del fin del guerra ille mori.  Tolstoj  describe  con efficacia le contrasto inter Napoleon e  le general russe Kutuzov, sia in terminos de personalitate, sia sur le plano del conflicto armate.  Napoleon  faceva le selection errate, preferente marchar sur  Moscova e occupar lo per cinque fatal septimanas,  quando melio haberea facite a destruer le armea  russe in un battalia decisive. Kutuzov refusava sempre de sacrificar le proprie armea  pro salvar Moscova: al contrario, disponeva  le retraite e permitteva  al franceses le occupation del citate. Un vice intra a Moscova,  le Grande Armée on dispergeva, occupante  habitationes  plus o minus a caso;  le catena de commando collapsava, e ab isto derivava le destruction de Moscova a causa de un incendio.  In absentia de un qualque servicio antincendio organisate,  iste  pyras haberea potite arder  bon parte del citate.  Depost  le incendios, le armea  francese,  proxime al  dispersion,  tentarà de ganiar le via de casa, subjacente  tamen le duressa del hiberno russe e le imboscadas del cavalleria kozak.  Napoleon prendeva  le su carrossa, con un muta de cavallos veloce, e partiva al testa del restos del Armea, ma le major parte del su soldatos  non haberea plus revidite  le Patria.  Le general  Kutuzov,  es convincite que le tempore sia le su plus valide alliate: continua a procrastinar le battalia campal,  durante que in effecto le franceses son decimate per le lor penose marcha  in le direction de casa. Son pois quasi tote destruite quando le kozakes  les discatena le attacco final, proprie quando le franceses on trainava penosemente  in direction de Paris.

Personages principal del obra:

•       Conte Piotr “Pierre” Kirillovic Bezuchov — personage principal e alter ego de Tolstoj, es un del multe filios illegitime del conte Bezuchov, essera le su descendente preferite.

•       Anna Pavlovna Scherer - cognoscite anque como Annette, es  le patrona del salon ubi on developpa  le major parte del  actiones e del incontros del nobilitate a Sancte Petroburgo.

•       Familia Bolkonskij

•       Prince Andrej Nikolaevič Bolkonskij — secunde personage principal del romance, militar, adjuvante de campo del General Kutuzov  in le guerras napoleonic.

•       Princessa Marja Nikolaevna Bolkonskaja— filia del prince Bolkonskij, es un pie domina a cuje le patre da un bon education. Es  mentionate le poc beltate.

•       Prince Nikolaj Bolkonskij,  patre de Andrej e Marja

•       Princessa Elisabeta "Lisa" Karlovna Bolkonskaja - Uxor de Andrej Bolkonskij.

•       Amalia Evgenievna Bourienne - una francese qui viviva con le Bolkonskij, ante como dama de compania del Princessa Marja,  pois amante del  Prince Bolkonskij.

•       Familia Rostov

•       Conte Ilja Andreevič Rostov — le Pater familias del Rostov;  poc experte  de financia e generose usque  al excesso, finiva a ruinar  le patrimonio de familia.

•       Contessa Natalja - uxor del Conte Ilja Rostov, matre del quatro juvenes Rostov.

•       Contessa Natalja Ilinična Rostova (Nataša) — introducite al initio del romance como un belle e romantic juvene puera, in le curso del romance cresce, a tranverso le adversitate, e attinge al fin le felicitate. Deveni un brave cantatrice e dansatrice.

•       Conte Nikolaj Ilič Rostov — un officero del hussar,  le filio plus grande del familia Rostov. Sposa le Princessa Marja  Bolkonskaya e ab illa il ha diverse filios.

•       Contessa Sonja Aleksandrovna Rostova  — cosina orphana, del filios Rostov.

•       Contessa Vera Ilinična Rostova - le prime filia Rostov, sposa  Adolf Berg.

•       Petja Rostov — le plus juvene filio Rostov, mori  durante le guerra.

•       Familia Kuragin

•       Prince Vasilij Sergeevič Kuragin - homine cruel, meschin e arrivista es determinate a ben sposar le su filios con exponentes del nobilitate russe.

•       Princessa Helene Vasilievna Kuragina — Un bellissime e seductive domina, con multe relationes amorose, includite (assì on diceva) celle con le fratre Anatolij.

•       Prince Anatolij Vasilievič Kuragin — Fratre de Helene, multe attrahente, recercator de placeres sin regulas e amoral, es secretemente sposate.

•       Prince Hippolite Vassilievich Kuragin - le plus ancian del filios Kuragin.

•       Familia Drubeckoj

•       Prince Boris  Drubeckoj - un juvene povre ma aristocratic, determinate a facer le su carriera,  sposate con un ric domina  per adjutar le a scalar le bon societate.

•       Princessa Anna Michailovna Drubeckoja - le matre de Boris Drubeckoj.

•       Fëdor Ivanovič Dolochov — officiero,  amante de Helene, defiate a duello ab le  marito  Pierre. Pois  ruina Nikolaj Rostov depost que le su demanda de matrimonio con Sonja es refusate. Ma es un dulce filio con le matre ancian e un bon fratre con le soror malade.

•       Adolf Karlovič Berg -  officiero, qui vole obtener  prestigio e poter.  Sposa Vera Rostov.

•       Vasilij Denisov — amico de Nikolaj e officiero, on declara a Natasha  ma veni repulsate.

•       Platon Karataev – le archetypo del bon paisano russe, incontrate ab Pierre in prision.

•       Napoleon I - Imperator del franceses e commandante del Grande Armea in Russia.

•       Michail Illarionovic Kutuzov— commandante in capite del Armea  russe.

•       Osip Bazdeev — le francmason qui introduce Pierre in le su gruppo.

•       Alexandro I — Imperator (Czar) de Russia.

•       Maria Feodorovna — jam princessa Sophia de Württemberg,  Imperatrice vidua de Russia

FAUST

Per Johann Wolfgang von Goethe                   
Traduction in Interlingua per Francesco Galizia

Faust es un poema dramatic del 1808  scripte ab Johann Wolfgang von Goethe (Frankfurt am Mein, 28 augusto 1749 – Weimar, 22 martio 1832). Es le obra plus famose scripte ab Goethe e un del plus importante obras del litteratura europee e mundial. Le obra on inspira al figura del Doctor Faust del tradition litterari europee.  In le su poema, Goethe  narra del pacto inter Faust e Mephistopheles, un diabolo,  le lor viage al discoperta del placer e del beltates del mundo, e on conclude con le redemption de Faust.  Altere obras famose de Goethe son: le drama historic Gotz von Berlichingen (1773),  le romance epistolari Le dolores del juvene Werther (1774)  e le Viage in Italia.

Redaction del Obra:  Johann Wolfgang von Goethe laborava al su Faust per sexanta annos (1772 – 1831), construente un obra monumental que consacra le su autor como le maxime scriptor de lingua german e imprimente le su personage  in le imaginari collective como symbolo del anima moderne.

Le obra esseva scripte in tres momentos successive:

•       le Urfaust, scripte inter le1773 e le 1775,  influentiate del representation del Doctor Faustus per Christopher  Marlowe,  qui le juvene Goethe habeva vidite al theatro del marionettes.   Le Urfaust appertine culturalmente al currente litterari german del  Sturm und Drang et esseva publicate,  in le 1790  sub le nomine de "Faust. Ein Fragment".

•       Plus tarde (1808) publicava un continuation, que face parte del currente litterari del classicismo,  "Faust. Erster Teil" (Faust. Prime parte): a illo es adjungite le Prologo in celo e son apportate modification significative al Urfaust.  Assì Mephistopheles appare a Faust promittente le de facer le vivir un instante de placer  tal  ab facer le desiderar que cello instante  non passara jammais,  in cambio haberea  habite le su anima. Faust es secur de sé: tal es le su desiro de placer, action e cognoscentia, qui es convinte que nihil al mundo lo satiarà tanto de facer le desiderar de firmar cello instante. Mephistopheles  le face cognoscer le juvene Margarete  - dicte Gretchen (Greta) - la qual on inamora de Faust desperatemente, sin saper que le impulso (in german Streben),  que inspira  Faust es solmente le dominio del materia e le recerca del placer.  Le sorte de Margarete e del su famlia serà tragic.

•       In Faust. Zweiter Teil (Faust. Secunde parte, 1832) le scena on allarga  pro celebrar le union  inter litteratura classicistic e mundo classic: Faust seduce e veni seducite ab Helena de Troia.

Le obra habeva un successo extraordinari gratias anque al plen comprension ab parte del autor del anima moderne, extense a  ideales sempre plus elevate e le drama deveni un compendio non sol del saper philosophic ma anque del ideales politic, moral et esthetic.

Historia:  Prologo in celo:  Tres archangelos  les admira   le obra del Creator, «abysmal» como le su Mente, durante que  Mephistopheles (un diabolo) le critica in le vider que le homine on tormenta usante le «lumine celeste»,  id es le ration,  «solmente per esser plus bestia de cata bestia». Mephistopheles  vole facer un sponsion con  Deo, que resulterà a portar al perdition Faust le integre medico-theologo;  ma Deo non accepta le sponsion,  ma le dà  le permisso de  tormentar Faust, assì que le doctor non sia  jammais inducite a  reposar se o arrender se: «usque vive sur le terra, isto non te serà prohibite; erra le homine usque ille cerca», pois que solmente  fallente  ille se approxima al veritate. Deo sape qui Faust es un homine bon et es plen de fiducia qui ille on salvarà comocunque.

Prime parte:  Nonobstante le su  eminentia scientific,  le doctor Johannes  Faust es enoiate e deludite del vita e del fin human: depost  haber studiate philosophia, alchimia, derecto, medicina, theologia, que le consenti solmente de finger se sapiente, es convincite de saper quanto antea, e que in fundo «nihil a nos es date a saper». Pro iste ille se es «date al magia»,  in le sperantia que qualque spirito lo adjuta a penetrar le secretos del Natura.  Percipente  in un libro le signo del macrocosmo, que symbolisa  le totalitate del creation, se inebria de un tal vision,  subito tamen removite  tractante se solo de uno «scenario». Revolvente  le paginas del libro on incontra  alora  le designo del spirito elementar del terra,  fortia immanente del Natura que «texe le veste vivente de Deo»;  prendite ab inspiration lo invoca, ma non pote  resister al su  vista.  Entra  le su assistente Wagner, plen de fiduca in le progresso human del cognoscientia,  Faust, inter se mesme, deride le su illusion, que basta transmitter le parola scripte per elevar sempre plus in alto le saper human: si un parte del homine vole sublevar se del pulvere,  le altere on attacca  al mundo in un desiro ardente de amor: «duo animas los vive in le mi pectore».  Le su obscur pensatas face incitar  Faust a «gyrar le spatulas al dulce sol del terra» e ad invenenar se. Durante que porta al labios le cuppa del veneno,  tamen, audi un sono de campanas e de choros  religiose que los annuncia le die de Pascha,  isto le face retornar al mente le su infantia quando prestava le servicio religiose in ecclesia,  alora  ille non pensa plus al suicidio. Il  ha breve dialogos de personages de omne etate e classe social, depingite ab Goethe con magistral realismo, les describe le ambiente historic. Faust  recipe  elogios ab illes,  et es  regratiate  pro esser se  plus vices prodigate insimul a su patre in le cura del epidemias,  ma ille confida a Wagner de non meritar lo perque in realitate  «con potiones  infernal  nos afligeva  iste valles  assatis plus del peste».  Descendite  le nocte, depost que un can nigre lo ha sequite usque a intra le studio,  Faust al recerca de un inspiration aperi le Nove Testamento e  ibi lege le prologo de Johannes:  «in principio era le Verbo». Cercante de traducer lo in maniera  plus conforme,  intue que le Principio del  realitate  non sia propriemente le «parola»,  ni le «pensata», ni le «fortia»,  ma le «acto»:  le action in le su facer se dynamic.  Le can disturba  totevia le su meditation,  grunnente  e inflate se  in maniera  innatural. Faust  adressa contra de illo le conjuration  del quatro elementales  (Salamander, Ondina,  Silphides e Coboldo) que non da  totevia alicun effecto proque  le animal non es dominate ab un elemental ma ab uno spirito infernal. Explodente compare alora le diabolo  Mephistopheles, in veste de «clerico vagante». On presenta como lo «spirito que denega»,  que destrue e non tolera  le nascentia e le vita.  Faust cerca de  retener lo,  ille tamen  volerea vader  per  retornar  pois,  ma non  pote exir proque sur le ostio de casa es traciate  le pentagramma,  id es  le Stella de David  symbolo de Christo.  Un mus es inducite a  roder lo, e Mephistopheles pote vader  via.  Ma pois retorna, e propone a Faust de facer le «experimentar le legieressa e libertate del vita».  Faust in un prime momento face  resistentia, maledicente le peso del vita human,  con le su cargas de sonios, de amor,  fide, sperantia e supertoto patientia, que los adula le anima.  De fronte al insistentia de Mephistopheles, totevia, accepta de stringer un pacto: le diabolo servirà  ille con le su poteres magic per un determinate  periodo,  al fin del qual  tamen,  solo se ille gauderà al puncto tal que «dicera al  instante: tu es  assì belle! firmate!» le diabolo prenderà le anima de Faust,  qui serà damnate in eterne. Ma a ille, del resto, del altere mundo interessa ben poco,  un vice abandonate  iste mundo ab cuje solmente surge tote le su joias. Mephistopheles, conscie que si necun joia satisfacera  Faust  iste continuarea  comocunque a damnar se,  le face alora signar le pacto con le sanguine,  e invita  ille a gauder finalmente del  joia de viver, e de cessar de ingrisir se  in le su pensatas perque «qui face philosophia es como un animal que un diaboletto  maligne  face gyrar in modo rotunde sur un campo desiccate, durante que circum il ha  belle pasturas  verdeante». Facente se  burlas del cultura academic,  implicate in rigide formalismos, Mephistopheles travestite se  ab  Faust  pro reciper  uno studente embarassate  venite al studio del doctor a peter consilio sur qual facultate universitari seliger. Plus que a «sudar pro le scientia», lo invita a prender le instante, e ad  apprender «a tractar le feminas:  le lor eterne ohi e ahi, que los non termina jammais,  las on cura tote ab un unic puncto».  Le diabolo on congeda  ab  ille, scribente le un dedication: «Eritis sicut Deus, scientes bonum et malum».  Le prime etappa del nove vita que Mephistopheles ha promisse de facer gauder a Faust, es un taverna de Lipsia (Leipzig),  le cellario de Auerbach, ubi quatro bibitores, ancian matriculas universitari,  face un festa  in le ebrietate del vino. Faust  tamen assiste enoiate al scena,  Mephistopheles on prende joco de illes  facente surger magicamente del vino, que pois quando cade a terra prende foco. Vadite via  a cavallo de un botte,  Mephistopheles conduce  Faust in le caverna de una  maga,  a cuje ordina que veni subministrate a Faust un filtro per facer lo rejuvenescer.  In le preparar lo,  la  maga declama le rimas del numeros: «Debe capir!  Ab Uno tu face Dece, le Duo lassa lo vader,  le Tres prende lo subito, assì tu es ric. Le Quatro lassa lo perder!  Pois con le Cinque e le Sex, dice le maga, face Septe e Octo, que assì es perfecte. Le Novem es Uno, le Dece es necuno. E  iste son le rimas del magas». Le potion veni inde facite biber a Faust,  le cuje attention es adressate tamen a un imagine de domina reflexe ab un speculo.  Faust, devenite un juvene cavallero, se servi del pacto con Mephistopheles per seducer un puera  belle e innocente,  Margarete, de cuje se es  infatuate al prime reguardo.  Mephistopheles  nonobstante qui non ha alicun poter sur de illa, essente «un creatura tote innocentia» qui es  ite a confessar se  pro peccatos de nihil, le diabolo cerca de accontentar Faust, recurrente ad expedientes de astutia.  Per prime cosa face introducer ille in casa de Margarete qui es  exite. Respirante le senso de ordine, pace e felicitate emanate del su camera de lecto,  Faust qui era impatiente de «gauder subito» on senti «disfacer se  in un sonio de amor». Poco ante qui illa  retorna, Mephistopheles claude in le armario un scrinio plen de joieles preciose,  qui Faust le habeva petite como dono per Margarete,  inde ambes  vade via. Depost  esser se disvestite cantante le cantion del Rege de Thule,  historia de un amor infelice,  Margarete discoperi con stupor lo scrinio in le armario. Pois  Mephistopheles deveni furiose dicente que le joieles son vadite in le manos de un prestre, a cuje los ha donate le matre de Margarete,  Faust alora le pete del  alteres.  Mephistopheles secundo un plano ideate ab Faust,  on reca ab le vicina de casa de Margarete, de nomine Martha, qui on lamenta per esser state abandonate ab le marito,  disparite ab diverse annos. Mephistopheles  ibi trova anque Margarete, qui es incredule per haber trovate de novo in le su armario del joieles ancora plus belle del precedentes. Simulante se un estraniero, Mephistopheles  reporta a Martha del notitias inventate sur le su marito, le senior Schwerdtlein, dicente qui es morite et es stato sepulte a Padova vicin al ecclesia de Sancte Antonio. Prendente se joco de illa, adjunge qui le marito, habente dilapidate  le su fortuna in gyro per le Italia,  non le ha lassate nihil, exepte le requesta de «facer cantar per ille tres-cento missas». Pois que  Martha le pete un documento que attesta le su morte, Mephistopheles promitte de retornar celle mesme vespere con un teste «assatis distincte» in grado de deponer ante al judice. Mephistopheles pensa clarmente a Faust, qui totevia, mittite al currente de isto poco depost, on oppone in un prime momento al idea de testimoniar le falso.  Ma es constrigite tamen  a ceder quando Mephistopheles  le recorda que non esserea le prime vice qui mentirea, demandante le si non fraudara  al mesme  modo anque Greta,  id es  Margarete, «jurante le un amor sin fin».  Assì celle vespere,  in jardin,  Faust on retrova a promenar al bracio de Greta,  la qual levante le petalos de un margarita exclama «me ama!», al que  ille le jura un amor sin fin. Mephistopheles  in vice tene ingagiate Martha fingente de non capir le su approche amorose. Plus tarde Margarete, remanite sol,  on domanda cosa  Faust on trova in illa, essente solmente «una povre ignorante».  Per le su relation secrete con Faust,  le vita de Margarete essera destruite:  illa e le su familia es dishonorate,  le fratre perdera le vita in un duello con Mephistopheles,  le matre moriva pro le dolor.  Solmente  in puncto de morte Margarete obtenerà le redention e le salvation eterne.

Secunde parte:  Concludite  le su experientia amorose,  Faust on verte al "grande mundo" del corte imperial, ubi experimenta  le sedution del poter, del ricchessa e del gloria terren. Toto  isto tamen non lo satisface ancora.  Faust seduce e veni seducite ab Helena de Troia,  il ha un filio, Euphorion (in le mytho,  filio de Helena et  Achilles), destinate, totevia, a morir juvene.  Pois,  prendite ab nostalgia e regrettante (repensa a Margarete, Helena et Euphorion) Faust prende demora in un ferma costari, applicante se  per bonificar le zona.  Es multe vetule ora,  e le Angustia (un diabolo que personifica le depression),  lo tenta continuemente, e per facer le cader  in le discoragiamento lo priva del vista.  Ma Faust non se abatte non mesmo in le cecitate. Imaginante un futuro rosee ubi un populo laboriose e libere haberea realisate grande obras  pro le proprie felicitate,  Faust affirma que, si esserea  vivite tanto de vider lo,  haberea desiderate que celle instante on  firmarea:

«Poterea dicer a celle instante: firmate dunque, tu es  assì belle! Non poterà jammais le tracia del mi dies terren, per le verter de eones  disparer. Presentiente in me celle felicitate tanto grande,ora gaude le instante mie plus alte.»
(Faust, subito ante de morir)

Mephistopheles non comprende, e crede que Faust sta realmente a  peter a celle instante de firmar se. Pro isto,  face morir Faust, convincite de haber vincite le sponsion. Vidente como le ardor de Faust sia stato vincite in fin ab le tempore («es passate!»), exclama:«Passato! que parola stupide. Passato e nihil son le mesme  cosa! A que pro dunque le eterne crear? Per facer disparer le creato in le nihil. Que senso ha celle que es passate? Como si illo non esserea  jammais existite,  totevia  gyra in circulo, como si esserea qualcosa.  Ma io prefere le Vacue eterne.»  Mephistopheles  exige le anima de Faust, qui totevia  ascende  al celo pro le su ingagiar se  a favor del ben e del societate. Al  final, un angelo explica le motivo per le qual  Faust es state salvate: le su continue aspiration al infinite.  Faust  veni  inde salvate per gratia de Deo, gratias al su constante recerca,  in combination con le memoria de Margarete con Deo, in le forma del Eterne Feminin

Vinti-milles ligas sub le mares

Per Jules (Julio) Verne Traduction in Interlingua per Francesco Galizia 

Vinti-mille ligas sub le mares (titulo original francese Vingt mille lieues sous les mers) es uno del romances anticipante le scientia fictive, plus cognoscite de Jules Verne. Le prime edition original, publicate in le 1870 ab Hetzel, il era illustrate ab Alphonse de Neuville et Edouard Riou. Vinti-mille ligas sub le mares, constitue le secundo capitulo de un trilogia que initia con Le filios del capitano Grant e on conclude con Le Insula mysteriose. Le 20.000 ligas del titulo son referite (como es reportate in le texto per le parolas del personages) al distantia percurse ab le Nautilus durante le permanentia a bordo de Aronnax e cameradas. Pois que on face referentia al lieue ligas francese, par a circa 4 km., 20.000 ligas son par a 80.000 km.

Historia: Le romance narra del periodo immediatemente successive al guerra de secession american e seque le aventuras del protagonistas a bordo del submarino Nautilus, construite in secreto ab le su enigmatic commandante, Capitano Nemo. Un mysteriose monstro marin attacca le naves que incontra longe le su percurso. Le declarationes del poc supervivite a iste incidentes narra nos de grande reflexos fluorescente e de un massa capace de mover se a velocitate prodigiose e sufflar columnas de aqua a grande altitude. Le Professor Pierre Aronnax, celebre naturalista del Museo de Historia Natural de Paris, famose per haber publicate un obra sur le vita submarine, veni clamate a prender parte al expedition incargate de liberar definitivemente le mares ab le monstro. Insimul al su fidel camerero Conseil (Consilio, in interlingua) on imbarca sur le fregata Abraham Lincoln, del Marina del Statos Unite per le interprisa. A bordo facera le cognoscentia del valente harponero canadese Ned Land. Depost multe menses de navigation infructuose, durante le qual le capitano Farragut pensa de abandonar le interprisa, le Abraham Lincoln crucia finalmente le periculose monstro in le aquas del Japon. Depost haber lo sequite, durante le qual le animal dà proba de un velocitate stupefacente, le equipage del fregata tenta de harponar lo, sin successo. Le cannoneros alora aperi le foco, ma le projectiles los rebatte sur le su dorso, lassante lo integre. Attaccate, le monstro on defende punctante le Lincoln e sporonante lo, rumpente le timon. Le fregata de facto non se pote governar e va al deriva. Durante le collision, Aronnax e Conseil les cade in mar, restante multe horas al mercede del undas, immergite in le nebula. Quando le morte sembla arrivar, les senti le voce de Ned Land: anque ille es cadite in mar e pete adjuta; sequente le echo del su critos, Aronnax e Conseil les attinge. Le harponero es in pedes supra cello que sembla un insula flottante. Un vice dissipate le nebula, le tres naufragos comprende que le "insula" altere non es que le "monstro", e que iste es in realitate un nave submarine. Aronnax, Conseil e Ned Land son discoperte per le equipage del nave e portate al su interno e imprisionate. Un vice a bordo on trovara in presentia del commandante del "Nautilus" (iste le nomine del nave), le mysteriose Capitano Nemo, qui pois on revelera como un prince indian. Ha initio inde un longe viage plen de aventuras que permitte a Jules Verne de realisar descriptiones epic e ric de fascino. Le tres hospites del submarino, participa nos a un excursion in le forestas submarine de Crespo, in le Oceano Pacific, con speciales scafandros, abbattente durante le excursion un phoca con un colpo de un special fusil electric, inventate ab le Capitano Nemo. Arrivate in le archipelago del Insulindia, les resulta a fuger a un tribo de salvage anthropophagos. Prosequente le viage usque al Oceano Indian, les compli un altere excursion submarine durante le qual les face visita a un perla gigantesc, custodiate in un ostrea equalmente grande ab le Capitano Nemo; iste ultime, adjutate ab Ned Land, salva un juvene piscator de perlas ab uno squalo, usante un cultello. Le Nautilus supera le Canal de Suez ante del su apertura official, transversante in immersion un tunnel discoperte per le Capitano Nemo, per pois arrivar al Mediterraneo. A differentia de Aronnax e Conseil, Ned Land non es interessate al discopertas scientific, ma planifica un fuga nocturne durante le trajecto in le Atlantico. Totavia, al momento prestabilite, le Capitano Nemo crucia Aronnax, impedente le actuation del fuga. Insimul pois les exi con le scafandros per un excursion, le Capitano Nemo monstra assì al professor le ruinas submergite del continente de Atlantides. Le Nautilus proseque le su viage usque ad arrivar al Polo Sud, ubi per poco non remane blocate in le glaciero. Durante que face retorno a Nord, le submarino veni assediate ab Calamares gigantesc, fugente post un aspere lucta al terribile creaturas, e pois salva del balenas ab un attacco de Capitedeoleos, usante le mesme Nautilus como arma. Le Capitano Nemo es un homine genial, ma al mesme tempore obscur e mysteriose, affirma de haber renunciate al societate del homines e de haber taliate qualcunque ligamine con le terrafirma. Ma on vide totevia adjutar le autonomiste grec donante a lor le tresor ab ille trovate sur le fundo del mar Egee. Monstra in ultra un odio implacabile contra un particular nave, de cuje recognosce le "nation" sin vider le bandiera, qui attacca con violentia e lo face submerger, per vindicar le su familia, definente se un opprimite e lassante toto le resto al mysterio. Plus vices Ned Land tenta in van de organisar un plano de fuga, anque contra le voluntate del mesme professor Aronnax, reluctante a lassar le Nautilus, tante son le beltate e le discopertas per le su studios sur le mundo marin. Depost qualque mense tamen le vita intra al submarino deveni monotone: le Capitano Nemo on claude sempre plus in sé ipse e le protagonistas, comprendite le professor Aronnax, non prova plus le mesme enthusiasmo initial. Ned Land cerca de organisar un nove tentativa de fuga, utilisante le "canot" del Nautilus, quando le submarino veni improvisemente suctiate ab le terribile vortice del Maelstrom, vicin al costas de Norvegia. Lanceate con violentia fora del submarino, le tres fugitive, a causa del furia del mar, les perde cognoscentia e illes se avelia, san e salve, in le cabana de un piscator norvegian, in un del insulas Lofoten, ad expectar de poter facer assi retorno in Francia.

Jules (Julio) Verne, (Nantes, 8 februario 1828 – Amiens, 23 martio 1905), es stato uno scriptor francese. Es hodie considerate inter le plus influente autor de historias de aventura e, con le su romances scientific, uno del patres del moderne scientia fictive. Le successo perveniva in le 1863, quando on dedicava al romances de aventura. Inter le su numerose romances le plus famose son: Viage al centro del Terra, Ab le Terra al Luna, Le filios del Capitano Grant, Le insula mysteriose, Le tour del mundo in octanta dies, Michael Strogoff, Un Capitano de quindece annos e Vinte-mille ligas sub le mares. Verne es uno del autores plus legite in tote le mundo, alicun de iste romances son pois devenite films. Jules Verne, con le su romances le cuje ambiente es le aere, le spatio, le subsolo e le fundo del mares, inspirava scientistas e application technologic del epocha successive.

Moby Dick

Per Herman Melville Traduction in Interlingua per Francesco Galizia

Gregory Peck in Capitano Achab in le film "Moby Dick"

Moby Dick (Moby-Dick or The Whale), es un romance publicate in le 1851 ab le scriptor e poeta statounitese Herman Melville ( Nove York, 1819 – 1891). Al epocha del su prime publication, le libro non incontrava un acceptation favorabile, ma es hodie recognoscite como un del obras litterari maestrose del narration statounitese. Le historia del libro on pote reassumer assatis brevemente como le viage del baleniera, Pequod, commandate ab le capitano Achab, a chassa de balenas, e in particular de un enorme balena blanc (in realitate un capitedeoleo) que dà le titulo al romance. Totevia in Moby Dick on ha multe de plus: le scenas de chassa al balena son separate ab le reflexiones scientific, religiose, philosophic e artistic del protagonista Ishmael, alter ego del scriptor, rendente le viage un allegoria e al mesme tempore un epopeia epic. Le romance es encyclopedic e le lectura debe esser accompaniate ab le interpretation, in quanto le autor Melville utilisa un grande numero de citationes de historias epic, biblic, shakespearianes.

Incipit: Clamate me Ishmael. Alicun annos antea – non es importante quante exactemente – io habente poc monetas in tasca e nihil de particular que me interessa a terra, io pensava de dar me al navigation e vider le parte aquee del mundo. Es un modo que io ha de chassar le malanchonia e de regolar le circulation sanguinee. Cata vice qui io nota de haber le labios in un posa cruel, cata vice que in le anima me descende como un novembre humide e pluviose, cata vice que io remarca de firmar me sin voler ante al agentias funebre e de vader detra a totes le funerales qui io incontra, e specialmente cata vice que le mal humor on face tanto forte in me que me occurre un robuste principio moral per impedir me de discender resolute in strata e jectar methodicamente per terra le cappello al gente, alora io decide que es tempore de mitter me in mar al plus presto.

Historia: Le narrator, Ishmael, es un juvene homine con un acute spirito de observation sur le puncto de partir ab Manhattan. Nonobstante habeva facite experientia in le Marina mercantil, iste vice ha decidite que le su proxime viage essera sur un baleniera. In un frigide e obscur nocte de decembre perveniva a un albergo, presso New Bedford (Massachusetts), acceptante de divider un camera con un estranie al momento absente. Quando le su companion de camera, un polynesian tote tatuate appellate Queequeg, face retorno a tarde hora e discoperi Ishmael sub le su coperturas, le duo homines on espaventava reciprocamente, ma pois illes deveniva amicos e les decideva de vader insimul al insula de Nantucket pro ir a chassa de balenas. A Nantucket le copula on face registrar in le equipage del Pequod, un baleniera que presto lasserà le porto. Le capitano del nave, Achab, non se vide ab necun parte; totevia veni dicite a lor ab un del proprietarios que "es un grande homine, sin religion, simile a un deo pagan", le qual "es stato al universitate e insimul al cannibales". Poco depost haber signate le documentos, sur le quai del porto le duo amicos se incontra con un mysteriose homine de nomine Elias qui allude a futur disgratias inherente al capitano Achab. Le mysterio cresce, le matino de Natal quando Ishmael vide del obscur figuras in le nebula, que semblava nos in apparentia esser se imbarcate sur le Pequod, le qual, justo celle die, altiava le velas pro ir a chassa. Al initio, son le officieros del nave a diriger le route, durante que Achab on sta claudite in le su cabina. Le prime officiero es Starbuck, un Quaker serie e sincer qui on demonstra anque un habile commandante; le secunde officiero es Stubb, dispreoccupate e allegre, sempre con le su pipa in bucca; le tertie officiero es Flask, de basse statura ma forte e del toto fidel. Catauno officiero es responsabile de un lancha del Pequod e catauno il ha le proprie harponero assignate a isto. Qualque tempore depost le partita, finalmente Achab, un matino, face le su apparition sur le castello del nave, un imponente e terribile figura simile a un demoniac vision qui face venir le tremor al mesme narrator. Un del su gambas le manca ab le geniculo in basso et es state substituite ab un prothese modellante un maxilla de capitedeoleo (Physeter). Reunite tote le equipage, con un enthusiastic discurso Achab se assecura le supporto del marineros pro le attingimento del su personal objectivo secrete de cello viage: dar le chassa e occider Moby Dick, un vetule et enorme capitedeoleo con le pelle maculate e con un gibbo pallide como le nive, le qual ha stropiate Achab durante le su ultime viage a chassa de balenas. Solo Starbuck monstra qualque signo de resistentia reguardo al charismatic, ma monomaniacal capitano. Le prime officiero sustene repetitemente que le scopo del nave deberea esser exactemente, cello de chassar le balenas per obtener le lor oleo e le ambra gris e con un poc de fortuna facer retorno a casa le plus presto possibile, profitabile e sin cercar se guai inutile, e non cello de trovar e occider Moby Dick e supertoto non per un vindicantia. Ma in fin anque Starbuck on adequa al voluntate de Achab, anque se mantenente tamen forte dubitas. Le mysterio del figuras, intervidite ab Ishmael in le nebula poco ante que le Pequod levava le ancoras, il es explicate durante le prime descendita del lanchas pro sequer un gruppo de balenas. Achab habeva in secreto portate con sé le proprie equipage, includite un mysteriose harponero clamate Fedallah (a cuje on face referentia como 'le Parsi'), un inscrutabile figura qui exercita un sinistre influentia sur Achab. Plus tarde, un nocte durante que survelia le carcassa de un balena capturate, in presentia de Achab, Fedallah pronuncia un obscur prophetia sur le lor duo mortes. Le romance describe numerose "gam" , excambios social inter duo naves in mar aperte. Le equipages de norma on face visita reciprocamente durante un gam, le duo capitanos sur un vascello e le prime officieros sur le altere. Eveni sovente anque excambios de correspondentias, in le caso que un nave habe del litteras per un qualque membro del altere imbarcation, e le homines pote in ultra parlar de incontros de balenas o de alteres notitias. Pro Achab, comocunque, il ha un unic domanda que es relevante e que punctualmente pone al altere naves: “Habite vos vidite le Balena Blanc?“ Depost haber incontrate varie balenieras, catauno del quales con le proprie peculiar historias, le Pequod entra in le Oceano Pacific; Queequeg es malade mortalmente e require que le veni construite un feretro ab le carpentero del nave. Proprie quando totes habeva nos abandonate le sperantia, Queequeg cambia idea e, habente decidite de viver, on resana rapidemente. Le su feretro deveni assì le su cassa portaobjectos, e pois esserà catranate e adaptate per substituer le gabata (buoy) del Pequod. Presto ab parte de altere balenieras on sente parlar de Moby Dick, le capitano Boomer del Samuel Enderby, qui ha perdite un bracio a causa del balena, on meravilia de fronte al besonio de vindicantia de Achab. Successivemente les incontra le Rachel, le qual ha vidite Moby Dick multo de recente. Depost le collision contra le balena blanc, un del lor lanchas, sur cuje on trovava le filio plus juvene del capitano, es date per disperse. Le capitano del Rachel supplica alora Achab proque lo adjuta in le recercas, ma Achab remane resolute e firme; le Pequod ora es vermente vicin al Balena Blanc e non se arrestara de certo per succurrer les naufragos. In fin veni cruciate le Laethitia, anque si le su capitano stava facente jectar a mar un marinero occise ab Moby Dick e nonobstante Starbuck implora Achab per le ultime vice de reconsiderar le su sete de vindicantia, toto isto on revela van. Le die postea, le Pequod incontra finalmente Moby Dick; pro duo dies le equipage seque le balena, que inflige a lor numerose disastros, comprendite le disparition de Fedallah. Al tertie jorno Moby Dick monstra le flanco con le cadavere del harponero retenite inter le cablos. Anque depost le battalia initial del tertie die, es clar qui Achab es un vindicative chassator de balenas, ma Moby Dick, ben que periculose e intrepide, non es motivate a chassar le homines. Pois que le capitedeoleo on mitte a natar lontano ab le Pequod, Starbuck exhorta un ultime vice Achab a desister al chassa. Ma Achab ignora per le enesime vice le voce del ration e continua con le su chassa infortunate. Pois que Moby Dick habeva damnificate duo del tres lanchas que il era calate a mar per chassar lo, inde constringeva le equipage a retornar sur le nave, le imbarcation de Achab es le unic remanite intacte, Achab harpona le balena, ma le puncta del harpon on rumpe. Moby Dick decide alora de attaccar le Pequod mesme, le qual colpate gravemente comencia a immerger se; novemente le capitano harpona le balena, ma iste vice le cablo le on implica al collo e veni assì trainate in le abyssos oceanic per le immersion de Moby Dick. Le lancha veni pois inglutite ab le vortice generate per le immerger se del nave, in le qual quasi tote le membros del equipage trovava le proprie morte. Solmente Ishmael resulta a salvar se, attrappante se al feretro catranate de Queequeg, depost un jorno e un nocte ille veni in fin salvate ab le Rachel.

Ishmael: es le narrator et es a transverso le su oculos que es viste iste interprisa. Al initio es effectivemente le personage principal, ma ille es supertoto un narrator omnisciente, qui con le su critica e le profunditate del su pensata a vices dispare del scena per narrar e pois inserer le su reflexiones. Ille on auto-presenta con le note phrase «Clamate me Ishmael»: le nomine ha origine biblic, in le Genesis de facto Ishmael es le filio de Abraham e del sclava Agar, chassate in le deserto. Ishmael dice poco de se ipse: sol qui ha le spatulas large e qui es de Nove York. Sol al initio dice del su aventura, ma pois parla plus que altere del combatto inter homines e balenas.

Le capitano Achab: guida le integre equipage a transverso le folle interprisa de chassa del balena blanc viste ab le capitano anque con le tractos del mythologic Leviathan. Achab era assetate de vindicantia in relation de celle candide balena, que, depost haber rumpite tres lanchas, le habeva trenchate un gamba. Moby Dick veni descripte como un esser maledicte e vindicative, que destrue le lanchas per pur placer e ante al qual anque le squalos fugiva. Le sete de vindicantia de Achab totevia, non deriva ab le mutilation physic ma ab un adversion precedente.

Moby Dick: es un balena imaginarie con le flancos recoperite ab harpones. Ante de vader al fundo agita multo le cauda et emitte un enorme sufflo de aqua. In le secunde jornata de chassa, a illo los arriva novem harpones (uno de Tashtego, uno de Deggu, uno forsan ab Quiqueg e le harpon de Achab formate ab dece-duo lanceas), e con le cadavere del Parsi Fedellah sur le dorso. Le postere jorno, veni de novo colpate ab Achab, ma, durante que ille libera le cablo que on era nodate, e lo face partir in aere illo on torque al collo, e forsan lo on torque anque a Moby Dick.

Altere personages:

• Quiqueg: es un native de un insula imaginarie del Oceano Pacific clamate Rokovoko. Le patre sue era un Grande Chef, un Rege; le su oncle un Grande Sacerdote. Es le prime personage incontrate ab Ishmael in le albergo del porto ubi divideva le camera. Sur le Pequod serà le principal harponero. Descripte con curiositate e respecto ab Ishmael, non se separa jammais ab Yojo, le su parve idolo qui ille venera como un divinitate. Es protagonista de alicun actos heroic inter le qual le salvatage de Tashtego qui stava per morir post esser precipitate in le testa de un capodeoleo morite ab le qual on stava extrahente lo spermaceti.
• Starbuck: es le prime officiero del "Pequod", native de Nantucket e Quaker de familia, es physicamente alte e magre, e de character sever e conscientiose. Descripte como prudente ma non coarde, esserà uno del plus reluctante ad assentir le folle plano de Achab. Como toto le equipage periva in mar depost un enesime tentativa de occider le balena blanc.
• Stubb: es le secunde officiero, native de Capo Cod, descripte como un homine allegre, es indifferente a omne periculo e menacia, tenace fumator e con un collection de pipas.
• Flask: es le tertie officiero, native de Tisbury, un juvene balenero intrepide benque poco sensibile al fascino del mar. Moriva per via de Moby Dick, anque se non veni scripte.
• Tashtego: es le secunde harponero, un indiano native de un terra de guerrero-chassatores, que ora dava a Nantucket multe del su plus audace harponeros.
• Deggu: es le tertie harponero, "un gigantesc nigro salvage", imbarcate se in juventute sur un nave baleniera ab le su village native in Africa.
• Pip: nomine abbreviate de Pippin, un nigro de parve statura, sonator de tamburetto: es un marinero un poc estranie e stupide; durante le chassa al balenas cata vice cade in mar e le secunde vice es abandonate in le oceano e repiscate sol multe oras depost, insan de mente.
• Fedallah: es un mysteriose asiatic (Parsi) con un turban, ille sembla ligate como un umbra ad Achab ab un influxo telepatic: ille predicera con un estranie prophetia le fin de ambes