A TOTE LE AMICOS DE INTERLINGUA IN LE
MUNDO
Le confessiones de un italiano
Per Ippolito
Nievo
Traduction in Interlingua per Francesco Galizia
Prime scriptura, publication postume: Le
romance esseva scripte - inter le decembre 1857 e le augusto 1858 -
in vintetres capitulos, catauno del quales anticipate ab un breve
resumpto. Nievo in le 1859 se inrolava como voluntario con Garibaldi
e participava al II Guerra de independentia e in le 1860 al
expedition del Milles. Ille tamen non resultava a publicar subito le
su obra non trovante un editor disponibile ad affrontar le
difficultate del longor del texto e del censura. Le
confessiones il era publicate inde
postume con le titulo Le confessiones de
un octogenario in le 1867, per le
editor Le Monnier a Firenze, a cura de Erminia Fuà Fusinato, uxor
de un amico de Nievo, Arnaldo Fusinato. In le 1931, le manuscripto
original, esseva donate ab le familia Nievo, al Bibliotheca
communal de Mantova, ubi es conservate. In le 1960, in occasion del
centenario del unitate de Italia, esseva deducite un reduction
scenic per le television italian con le titulo Le
Pisana.
In le romance es narrate, sub le forma
autobiographic, le vita de Carlo Altoviti, appellate Carlino,
nascite in le 1775, le qual narra in le 1858, le su vicissitude
historic et es le testimonio de un vita passate como patriota, ma
supertoto como un homine qui ha vivite le transformation del proprie
identitate ab venetiano a italiano. A transverso le vita de Carlo
qui nasceva venetiano
e morirà italiano,
le romance demonstra como le Italianos ab le fin del Septe-cento al
medietate del Octo-cento, se son gradualmente aperte al ideas de
libertate e con luctas e sacrificios les habeva conquistate le
derecto a esser un populo unite, libere e independente, e fer del
proprie historia e cultura. On tracta inde del dignitate civil e
politic del nostre Patria le Italia.
Le inspiration ethico- religiose circula in
tote le romance et es presente ab le "discoperta del mar",
prime aventura del puero Carlino.
Le thema lyrico-patriottic es presente
e sustenite ab un senso religiose del deber que on exprime in le
sacrificio del juventute e del vita.
Le amor
es intendite como transporto del sensos e passion sublime in le
mesme tempore. Le Pisana es le expression del passion genuin que il
ha in sé ispe le su redention (differente position ab cello de
Manzoni). Exprime in ultra un revolta contra le moralismo
catholico-conformista.
Le thema
historico-evocative
(le infantia al castello de Fratta, le cadita de Venetia, le
incontro con Napoleon, etc.), es basate sur un firme fide e un
constante sperantia sur le redemption del Patria.
Le figura de Pisana es un representation de figura
feminin: frivole, inconstante, capriciose, angelo e peccatrice
insimul, ma ligate a Carlo e prompte a sacrificar se pro ille quando
es necessari.
"Io nasceva
venetiano le 18 octobre 1775, die del Evangelista Luca; e io morira
pro le gratia de Deo italiano quando lo volerà celle Providentia
que governa mysteriosemente le mundo".
Historia: Le
narration initia con le description, viste a transverso de “celle
lumine de fabula que es le recordo”, del castello de Fratta in
Friuli e del personages que lo habita: le conte de Fratta, le su
Cancellero, le fratre monsenior Orlando, le capitano Sandracca,
commandante del Militia del castello, ser Andreino, influente
personage del pais de Teglio, Martino, jam servitor del patre del
conte, le parve Carlino, nepote del conte, filio de un soror del
contessa e qui le ha educate post haber repudiate le su genitores.
Marco, messagero del conte, le Pievano de Teglio maestro de Carlino,
le Cappellano del castello, le contessa Navagero, uxor del conte, le
contessa Badoer matre del conte, vetulissime e quasi paralysate,
Clara e Pisana, le una dulce e triste, le altere inquiete e coquette,
ambes filias del conte. Carlo recorda le proprie infantia de hospite
poco agradate al castello, le consuete prandio del castellanos in le
salon, durante que ille con le hospites modeste mangiava in cocina,
le promenadas e le rumorose jocos, al quales on abandonava con
Pisana, le crescer e le beltate de Clara, qui a 19 annos comenciava
ad haber del pretendentes, inter le quales Lucilio Vianello, filio
del medico de Fossalta, entrate presto in le sympathias del ava de
Clara e del puera mesme. Recorda ancora quando esseva segregate in un
sordite cella per haber committite un picarada e de Pisana qui iva a
trovar e le dava le prime basio. Carlo narra del hostilitate inter
le castellano de Venchieredo pervenite ab Venetia e le Cappellano de
Fratta, del improvise ordine de arresto del castellano motivate ab
rationes politic; de quando le castello de Fratta esseva assalite ab
le sbirros de Venchieredo e le ponte levatori il era abattite e
necuno notava que Clara il era remanite foras; e de como ille osava
exir al recerca del puera, qui la trovava al secur, e de como ille
retornava al castello con Lucilio e Clara, durante que le
assediatores esseva ponite in fuga ab Partistagno, un altere
pretendente al amor de Clara. Intertanto le situation incerte de
Venetia consiliava Almorò Frumier, marito del soror del conte, a
lassar le citate per ir a Portogruaro ubi le familia Frumier
institueva un centro de vita intellectual al qual participava le
amicos del conte. In iste loco on habeva un accentuation del
idyllio nascite inter Clara e Lucilio qui, per le su dotes, suscitava
le admiration de totes, includite Pisana, facente assì injelosir
Carlo. Lucilio veni mandate al universitate de Padova per consequer
le doctorato in medicina. Ma Clara, refusa tote le proposition de
matrimonio, plus tosto que sposar alteres que non sia Lucilio, il era
decise a facer se monacha e iva con le vetule contessa a Venetia,
ubi vadeva anque Lucilio. Carlo intertanto, pro le conducta de
Pisana - qui coquettava con Venchieredo e un altere pretendente -
renuncia al su amor e retorna a Fratta per substituer le cancellero
del conte qui era morite. Clara interea on claudeva in convento,
Pisana es clamate a Venetia ab le matre e le conte moriva. Carlo
remane implicate in un revolta popular a Portogruaro durante que
Napoleon initiava ad haber le grande victorias in Italia. Quando
Carlo retorna a Fratta trova le village e le castello devastate e la
vetule contessa in fin de vita. Pro isto roga e obtene un audientia
a Bonaparte per protestar, ma sin alicun resultato. Pois ille
recipeva un littera del contessa qui vole facer retornar Carlo a
Venetia per revider su patre Theodoro e reprender in societate le su
posto como representante del nobile familia Altoviti. Carlo veni assì
recognoscite como filio legitime e in le session del 2 april 1797,
ille entrava a facer parte del Major Consilio, como patricio votante.
Ma tamen post le evenimentos politic, appoia le idea republican e
quando veni proclamate a Venetia le republica democratic es nominate
prime secretario. Intertanto Clara prende le votos religiose e
Pisana sposa le nobile Navagero, vetule ma ric. Le patre de Carlo,
depost que Venetia es vendite al Austria con le tractato de
Campoformio, retorna in Oriente lassante presso le familia
Apostulos a Padova un discrete capital per Carlo qui remane sol e
triste. Un die arriva a casa de Carlo, Pisana qui, fastidiate del
marito, vole vivir con ille. Carlo, pois per fuger ab le sbirros
mandate pro reprender la, on refugiava presso le Apostulos e provide
con le su moneta al necessitate de Pisana e partiva per Milano. A
Padova Aglaura, filia del Apostulos qui - in cerca del su
pretendente sposo e pro non riscar un incesto con le presumpte
fratre Spiro il es partite travestite ab marinero, con Carlo per ir
a Milano ubi il era instaurate le Republica Cisalpin e ille es
nominate officiero del legion organisate ab le colonnello Ettore
Carafa pro liberar Napoli. A Milano, arriva anque Spiro, le filio
del Apostulos, qui face saper que in realitate Aglaura es soror de
Carlo: isto es causa de confusion, ma al mesme tempore de felicitate
per la juvene. Spiro e Aglaura, non essente fratres, les potera
sposar se. Illes habera pois duo filios Demetrio e Theodoro A
Napoli, in ultra, Carlo habera un surprisa: discoperi que le su
commandante, Ettore Carafa, convive con Pisana, qui faceva isto sol
pro facer un despecto a su cosino, pois que il era convincite que
ille era inamorate de Aglaura. Depost haber clarificate le
situation, tamen, Pisana retorna a vivir con ille como un soror.
Intertanto Napoleon on trova in Egypto e a Napoli infuria le revolta.
Carlo va con le legion de Carafa in Apulia, ubi les face un massacro
de Turcos e Albaneses clamate ab le rebelles e retrova le patre,
ferite e prisionero, qui moriva inter le su bracios. Carlo esseva
pois capturate ab Gaetano Mammone capite del rebelles, ma ille veni
liberate gratias al intervention de Pisana e de Lucilio. Post le
cadita del Republica Partenopee, insimul illes on refugia a Genova,
ubi son soccurrite ab Sandro Giorgi, ex molinero de Fratta qui es
devenite colonnello. Depost le victoria de Marengo que stabiliva de
novo le
potentia de Napoleon, Carlo veni nominate a Bologna prefecto
del Financia. Date le dimission post breve tempore, retorna a Milano
que lasserà, post Austerlitz, per retornar a Venetia quando iste
es unite al Regno Italic. A Venetia Carlo sposa Aquilina, soror de
Bruto Provedoni, per voler de Pisana, e per alicun annos es un
marito e un patre felice de quatro filios: Donato e Luciano ante e
pois Giulio e Pisana. Retornate a Napoli, in le 1820, ille
participa al revolution contra rege Ferdinando, como soldato de
Guglielmo Pepe ex officiero de Napoleon, ma veni ferite e facite
prisionero. In carcere perde le vista et es liberate gratias al
intercession del Princessa Santacroce e de Pisana e con illa partiva
in exilio per London; ubi le duo il ha un vita de miseria e Pisana,
pro adjutar Carlo, va a peter le elmosna. Hic un die illa incontra
Lucilio Vianello anque ille in exilio, qui exercita le su profession
de medico; assi Carlo veniva operate ab ille e le retorna le vista,
ma Pisana cade malade e mori. Carlo retorna a Venetia con le
familia, in le 1823, le filio Luciano va in Grecia con le poeta
britannic lord George Byron e con ille combatte a Missolungi e pois
se estabiliva e sposava in Grecia. Al initio del revolution del
1848, Carlo es nominate colonnello del Republica de Venetia; durante
le assedio austriac, moriva le filio Donato, jam ferite durante le
rivolution in Romagna, e les moriva de cholera anque Lucilio e
Spiro. Pois le filio Giulio, qui in le 1849, habeva combattite al
defensa del Republica Roman con le Legion italic de Garibaldi,
combatteva e moriva in Argentina in le 1855. Carlo, in le 1858, ora
octogenario, remane con le filia e le nepotes "contente
de haber vivite e contente de morir".
Le explicit:
