Ada Negri

Ada Negri, (Lodi, 3 februario 1870 – Milano, 11 januario 1945), esseva un poetessa, scriptrice e inseniante italian. Illa es cognoscite anque per esser state le prime e unic femina a esser admittite al Regal Academia de Italia.
.

Biographia:

Ada Negri nasceva a Lodi le 3 februario 1870. Le origine del su famila il era humile: le su patre Giuseppe era cochiero e sue matre, Vittoria Cornalba, texitrice. Illa era le secunde genite, habeva un fratre major de nomine Nani. Depost le morte del patre, quando illa habeva sol un anno de etate, passava le infantia in le porteria del palatio, ubi le granmare materne, Giuseppina Panni, laborava. Antea era per annos le governante del soprano Giuditta Grisi, uxor del conte Cristoforo Barni; al morte del cantante, era ingagiate como custode del palatio Cingia-Barniilla. A causa del parve casa le primogenite era confidite a un oncle. Sur le reporto inter Grisi e le su familia, Ada construira le mytho del proprie infantia. In porteria Ada passava multo tempore sol, observante le passage del personas, como es describite in le romance autobiographic Stella Mattutina (1921). Gratias al sacrificios del matre Vittoria, la qual laborava in un laneria, pro facer studiar le parve "Dinin” assi Ada poteva frequentar le Schola Normal feminin de Lodi, obtenente le diploma de inseniante elementari. Le su prime empleo era al Collegio Feminin de Codogno, in le 1887. Le ver experientia de inseniamento que signava le su vita e le production artistic, tamen, era interprise a partir ab le 1888, in le schola elementari de Motta Visconti un parve village in provincia de Milano, in le qual Ada passava le periodo plus felice del su vita; (como recordora multe annos depost in alicun belle paginas autobiographic del Cacciatora e de Stella Mattutina), al labor de maestra es ligate in le mesme tempore le activitate de poetessa: era in iste periodo qui initiava a publicar le su scriptos sur un jornal de Lodi le Fanfulla, como, in le 1888, Le monacha e altere poesias. Inviava altere versos anque al revista le Illustrazione popolare (que exiva con le Corriere della sera) e le su director, Raffaello Barbiera, esseva colpate per le su versos e dedicava a illa alicun notas elogiative. Le etate e le misere condition social del autrice attraheva le attention anque del jornalista e scriptrice Sonia Bisi Albini qui vadeva usque a Motta Visconti per cognoscer la, e pois confidava a un articulo publicate in le Corriere della sera le description del incontro. Era le initio de un successo inexpectate e que non poteva esser haltate, que se transformava presto in le caso litterari de ille annos. In iste periodo componeva le poesias pois publicate in le 1892, in le recolta Fatalitate publicate ab Treves, et elogiate ab Giousè Carducci. Iste libro habeva un grande successo, portante Ada ad acquirer grande fama, a tal puncto que, sur le decreto del ministro Zanardelli, il era a illa conferite le titulo de docente per clar fama presso le Instituto superior "Gaetana Agnesi" de Milano. Assi se transfereva con le matre in le capital regional lombarde. A Milano entrava in contacto con alicun membros del Partito Socialista Italian, anque gratias al appreciamentos recipite ab alicun de illes per le proprie production poetic, in le qual es multo forte le question social. Inter illes cognosceva Filippo Turati, Benito Mussolini, Anna Kuliscioff (de cuje se sentiva soror ideal); in ultra viveva un intense e travaliate historia de amor con le jornalista Ettore Patrizi, qui presto tamen se transfereva in America lassante in le scriptrice un grande delusion. In le 1894 per le interesse de Emilia Peruzzi, era conferite a illa le premio per le poesia «Giannina Milli» de 2000 liras per anno, ab un commission de cuje les faceva parte, inter le alteres, Francesco D’Ovidio, Alessandro D’Ancona e Isidoro del Lungo. In le mesme anno exiva le su secunde recolta de poesias, Tempestas, minus appreciate de Fatalitate. Le composition Sin rythmo (1895), quasi a clausura del recolta, se poneva como prime experimento de libertate metric que anticipava le verso libere e attraheva le attention de Gian Pietro Lucini. Luigi Pirandello in vice criticava con sarcasmo le tonos rhetoric e le attitude exagerate. Ambes le recoltas il habeva multe reeditiones et esseva traducite in varie linguas, obtenente notabile successo anque al estraniero. In iste periodo le su lyrica poetic se concentrava super toto sur themas social et habeva forte tonos de denunciation, social, tanto qui illa esseva defenite le poetessa del Quarte Stato. In le anno 1896 un ric industrial texil de Biella, Giovanni Garlanda, inamorate se de illa depost le lectura del su versos, le rogava de sposar le. Le matrimonio era celebrate post un mense e assi Ada Negri se transfereva a Biella in le localitate de Valle Mosso. Depost duo annos nasceva le primogenite Bianca; inspiratrice de multe su poesias, le secunde filia, Vittoria, viveva solmente un mense. Le scriptrice entrava completemente in le dimension materne, a cuje es dedicate le recoltas Maternitate (Milano 1904), e Ab Profundo (1910). Ille periodo del su vita era signate ab un augmento de difficultate in le vita matrimonial que non era felice, super toto per un forte incomprension con le familia del marito. Ab iste periodo le su historias personal modificara fortemente le su poetica e le su obras deveniva introspective e autobiographic. Gratias a un vaste rete de amicitias illa intertanto resultava a entrar in contacto con le plus importante institution philanthropic e del associationes politic milanese, ab le Societate humanitari, al Universitate popular e al Operas Pie. Deveniva anica de Ersilia Majno, con illa fundava le Asylo “Mariuccia” per feminas qui se prostuiva. Le su ingagio le offeriva materia per le reportages, le articulos de actualitate e le cronacas que publicava in le rubrica “Cronacas del Ben” del Corriere della Sera, de cuje illa era titular ab le 1903 al 1911. Le fama del signatura garantiva un propaganda secur a omne opera benefic del qual illa se occupava, in le su articulos il era in ultra un inter le pochissime autores le cuje versos dedicate a factos de cronaca los trovava spatio sur le quotidianes, como Le sonio de Draga sur le assassinio del regales de Serbia, que exiva – sempre in le Corriere – in prime pagina. Pois le matrimonio terminva e Ada prosequeva le su recerca litterari habente un grande successo de publico e de critica. Le separation con Garlanda eveniva in le 1913, e Ada se transfereva a Zurich in Helvetia, pro sequer le filia Bianca, inscripte ab le patre in un collegio del urbe helvetic, e ab hic illa initiava a componer alicun prosas dedicate exclusivemente a figuras feminin, al quales attribueva grande importantia, sia proque le lor destination era celle jornalistic, sia proque considerava le poesia, le su expression artistic plus autentic. Illa habeva anque un cordial amicitia, con le locotente del exercito italian Fulcieri Pauluci de Calboli, ab Zurich illa scribe Exilio, publicate in le 1914, opera con un evidente referentia autobiographic. Illa remaneva a Zurich usque al initio del Prime Guerra Mundial, quando in le 1914 retornava a Milano. In le 1915 se ha notitia del su presentia a Lodi, a transverso le corrispondentia con le actrice Paola Pezzaglia. interprete sur le scenas del su poesias. A Milano illa adhereva al Comitè national feminin per le defensa del Patria in tempore de guerra e, recognoscente se in le action politic de Mussolini qui susteneva un transformation in senso revolutionari del reformismo socialista, se distaccava definitivemente ab le socialismo de Turati e ab le ambiente democratic. Le annos del guerra habeva transformate le passion civil in patriottismo. In le redaction del Popolo d’Italia, le jornal de Mussolini, initiava a frequentar Margherita Grassini Sarfatti, la qual con le su amicitia le dava per annos protection politic e artistic. Ab le 1914 al 1926 scribeva per La Stampa, Il Secolo, La Rivista d’Italia, sequeva le direction politic del governamento in le articulos de typo social. Deveniva amica de Delia Notari e de su marito – al cuje jornal, L’Ambrosiano, collaborava – e in fin de Gina Boerchio fundatrice del collegio homonyme a Pavia, ubi illa vadeva sovente. Ora considerate le major poetessa italian e devenite celebre publicava, sur incoragiamento de Margherita Sarfatti, le su prime libro de prosas, Le solitarias (Milano 1917), que se collocava in un currente litterari jam inaugurate ab Neera (Anna Zuccari) e Matilde Serao. Opera moderne e attente al multe faciettatur del thematica feminin; in le Prefacion (p. VI), dedicate al mesme Sarfatti, revindicava de haber describite «humile vision de vitas feminin». Inter le vita de exception del scriptrice e le gris destinos feminin consumate in le umbra, in le silentio, in le conscentia del proprie solitudo se establiva un ligamine de complicitate. Le stylo modeste, inadorno e toto jocate sur tonos moderate, que era multe distante ab le enphase declamatori del su poesias, illa obteneva le consenso de Renato Serra. Le anno sequente exiva Orationes, recolta de odes al Patria (1918), illos esseva dedicate al memoria de Alessandrina Ravizza, Luigi Majno e Roberto Sarfatti, le filio de Margherita, qui Ada considerava sue filio de anima, cadite juvenissime sur le fronte de guerra. In celle annos le su existentia era signate ab nove luctos e separationes: le perdita del matre Vittoria in le 1919, le allontanamento del filia Bianca qui se era sposate, in le 1921, e anque ab un nove forte passion amorose per un homine qui pois morira per le febre espaniol, qui inspirava a illa Le libro de Mara (1919). Illo era un recolta non usual per le societate catholic e conservatrice de ille epocha. Le thema principal del su poesia il era ora le sentimentos e, in le annos, le memoria. Duo annos depost, in le 1921, anno del matrimonio del filia Bianca, era le vice del publication de Stella mattutina, breve romance autobiographic de successo,.un historia sur le proprie infantia e le su adolescentia, in cuje se insereva duo longe novellas autonome. A transverso le protagonista, le puera Dinin, son recordate in tertie persona le povrissime origini, le vita in le porteria, le jocos in le ‘jardin del tempore’, le litigios con la patrona qui accusava le puera de copiar, le conscientia del proprie vocation al poesia. Es exaltate in le libro le reporto con le natura, con le sol, con le arbores, con le flores. Intiava assi un serie de prosas (Fenestras alte, 1923; Le stratas, 1926; Sorores, 1929) in le qual son narrate episodios de vita feminin, illos era narrate tressante in forma original le su autobiographia e biographia. In le annos 1926 e 1927 Ada Negri esseva nominate al Premio Nobel per le Litteratura, (conferite in vice in le 1926 a Grazia Deledda). In iste annos Ada Negri passava diverse menses al anno a Pavia, sovente habitante, curiosemente, a Palatio Cornazzani, ubi jam les habeva habitate Ugo Foscolo e Albert Einstein. Sur le Popolo d’Italia Benito Mussolini dedicava a illa un articulo elogiative, qui le autrice considerava le melior premio al su opera, pois proponite de novo como prologo al edition de Mondadori del 1940. Le nomina in le 1926 de Ugo Ojetti a director del Corriere della sera consentiva a illa de reprender le collaboration al jornal, que deveniva le su principal fonte de ganio economic, per 1000 lire al pecia, un cyfra que correspondeva al salario mensuel de un professor de lyceo. Le su fama augmentava e se consolidava, usque a quando in le 1931 le autrice vinceva le Premio Mussolini per le carriera; il era le annos in cuje Benito Mussolini utilisava ancora le reportos personal nascite in le su periodo socialiste. Le premio consecrava Ada Negri como un intellectual de regime, tanto que in le 1940 il era le prime e unic femina membro del Regal Academia de Italia. Ma le annos del guerra e le ultime annos de vita esseva signate per le suffrentia e per le sulitudo, le su vita era permeate ab profunde pessimisme, clausa in se ipse e in un retrovate religiositate que la portara ad affundar in un progressive oblido in un submisse soliloquio. Precarias es le titulo del parte conclusive del su ultime silloge recolta de versos, Fons amoris (Milano 1947). Depost le bombardamento del casa de Milano, Ada Negri se transfereva ante a Bollate presso le filia, inde a Parma e a Pavia. Moriva le 11 jenuario 1945 et era sepulte in le famedio templo funerari de Milano. Le 3 april 1976 le su tumba es state transferite in le antique Ecclesia de Sancte Francisco a Lodi In le secunde postguerra in vice, a causa del su adhesion al fascisme, le opera e le nomine de Ada Negri esseva oblidate, si non mesmo removite.. Sol in tempores plus recente sembla esser se eveliate un certe interesse critic, ultra al su poesias, anque e super toto per le obras in prosa.