BON NATAL

e

FELICE ANNO NOVE 2022

A TOTE LE AMICOS DE INTERLINGUA

 

Le Indoeuropeos: 
per Adriano Romualdi

traduction in interlingua per Francesco Galizia

II Le problema Indoeuropee ab le puncto de vista philologic et ethnologic.

Le problema inndoeuropee es celle del origine del Europa, del surger de celle fortia et energias nordic que con le grecitate, le romanitate e le germanesime da forma al nostre historia. Esseva le philologia romantic, in le ambito de celle discoperta del historia e del origines – inconscie reaction contra le rationalismo illuministe e al su pretention de truncar totes le radices del homine - que perveniva al concepto del unitate del populos indoeuropee. In un prime momento se tractava de pauc homines de studio insulate – un abbate francese ( Patre Coerdoux 1768 ), un judice anglese ( William Jones 1786 ), un jesuita german ( Paulino de Sancte Bartholomeo 1798 ) - colpite ab le similantia de alicun parolas indian con parolas latin, grec, german. In le 1808 Frederico Schlegel tentava un prime collocation del phenomeno, ille imaginava un antique migration ab le India al Europa. Pois, con le opra de Franz Bopp, on perveniva a un ver e proprie grammatica comparate del linguas sanscrite, persian, grec, latin, lituan, gothic e german. In le curso del seculo, on recognosceva anque le affinitate del slavo, del celtic, del illyric e del armenio. In le prime vinte annos del '900, on discoperiva le lingua hittite e le tochario. Pro definir iste unitate linguistic e le populos que le propagava on recurre al adjectivo “indoeuropee” que significa simplemente que iste unitate, se extende ab le India al Europa, o indogermanic que indica como le duo extreme plus remote son le India e le germanic Islanda. On parla anque de aryas o de aryanes, que es le designation que dava a illes mesme le indoeuropee que invadeva le Persia e le India (Arya ) e que esseva diffuse in origine presso tote le gentes indoeuropee, si es ver que on le retrova in le altere extreme in le lingua del celtas de Irlanda ( Aire). Le significato general es “nobile” e designa le appartenentes al populo indoeuropee conquisitor in le confrontation del indigenas submisse. Elencate ab le Occidente al Oriente le linguas indoeuropee, antique e moderne, son:

a) Le Germanic, parlate ante del 500 a.C. in le Danmark, in le Scandinavia meridional e in le Germania septentrional e que se continua hodie in le linguas scandinave,(danese, norvegian, svedese e islandese), le german, le hollandese e le anglese; le plus antique documentation scripte de un lingua germanic es le traduction del Evangelio in le lingua del Gothos, realisate in le IVe. seculo per le lor Episcopo Wulfila.

b) Le Celtic, que hodie supervive sol in Irlanda (Gaelic) e in alicun zonas de Scotia, Galles, e in Bretania, ma que olim esseva extendite in totes le insulas britannic, in Gallia, Belgica, parte de Espania (Celtiberis), le Helvetia, le Italia septentrional (Gallia Cisalpin) e regiones delimitate del Germania occidental e meridional de cuje le populo Celtic esseva originari. In le tertie seculo a.C. tres tribos de Celtic transversate le peninsula balkanic e le Hellesponto se establiva in Asia Minor in un zona que prendeva ab illes, le nomine de Galatia, que depost le conquesta roman essera le plus fidel alliate de Roma in Asia, e que dara al Imperio valorose soldatos auxiliares.

c) Le linguas italic, in cuje es possibile individuar diverse varietate distincte come le latin-falisco (sur le basse curso del Tibere e sur le Colles Alban ), le veneto ( inter le Athesio e le Istria ), le osc-samnite, lingua del populos del Samnio, Campania, Lucania, Bruttium e Piceno. Le Umbro-sabellic, extendite in le Italia central appenninic-adriatic, e linguas minor parlate inter le Latio meridional (Ausones, Aurunces ) e le Sicilia ( Siculos, Sicanos). In le Italia padan, le conquiste etrusc e pois le invasion gallic, il ha forsan celate dialectos italic intermedie inter le latino e le veneto. Ab le latino, lingua de Roma e del Imperio, son derivate le moderne linguas neolatin: italiano, francese, espaniol, portugese, romaniano e alteres linguas minor.

d) Le Illyric, que hodie supervive multe alterate in le albanese, e que olim esseva parlate ab le confinio septentrional del Grecia per tote le parte occidental del peninsula balkanic (Illyria) usque le Austria e le Hungaria occidental (Pannonia).Residue toponomastic illyric se retrova in le Germania oriental usque le fluvio Oder con possibile sede originari septentrional del illyric. In le antique Apulia il habeva linguas illyric in Iapigia e Messapia, pervenite trans le Adriatico.

e) Le grec, dividite in le tres varietates dialectal: ionic, eolic e doric, que face supponer diverse invasion e stratos de Hellenos, le macedone es un linguage grec con elementos illyric.

f) Le thrace, in le antiquitate parlate in le actual Bulgaria (Thacia), Romania ( Dacia), e le Hungaria oriental e ultra le Carpatos usque le fonte del fluvio Nistro (Dniester). Un varietate del thrace es le lingua del Phrygios, stirpe thrace que invadeva le Asia Minor. Le lingua del Cimmerios, que habitava le Ukraina meridional, on pote mitter in relation con le lingua thrace.

g) Le linguas baltic, in cuje es distincte le lituan, le letton e le antique lingua del Prussia oriental ante le colonisation german del Cavalleros Teutonic (seculos XIII- XV) e hodie extincte. Residue nomine toponomastic conferma que ante le grande expansion del populos slave (seculos X – XIV), linguas baltic on parlava in Bielorussia, in le Moscovia e sur le alte curso del fluvio Volga.

h) Le linguas slave, hodie parlate in grande spatios del Europa oriental e del Siberia: polaco, tchec, slovaco, croato, serbo, bulgaro, ukrainian e russo; in origine limitate in un parve territorio inter le fluvio Vistula, le palude del Pripjat e le fluvio Nipro (Dnepr). Le venedico del basse curso del Vistula non esseva slave, ma affine al illyric e al veneto del Italia septentrional.

i) Le linguas indo-iranic, parlate ab le populos del steppas que clamava se ipse “Arya”, e que parlava un sol lingua ante que un parte de illes se fixava in Persia (Iran), Tajikistan e Afghanistan e le alteres passava in le Kashmir e de hic vadeva in le valles del fluvios Indo e Ganges. Le plus ancian documento del linguas Aryas es le Rig Veda, recolta de hymnos sacre del secunde millennio a. C. Al lingua vedic sequeva le sanscrito (samskrta = lingua litterari) e ab iste le moderne linguas indian: Hindi, Urdu, Bengali, Panjabi etc. Le plus ancian documento del linguas iranic es le Avesta, cantos religiose, scripte ab Zarathustra e que remonta al VIIe.seculo a. C. Le nucleos que remaneva in le steppas (Scythies, Sarmatos, etc.) parlava dialectos iranic ( Iran ab Arya) simile a cello del Persia partic. Le Ossetios del Caucaso, clama ancora hodie se ipse “Aryas” (Iron).

l) Le lingua Hittite, parlate ab celle Indoeuropeos que al principio del IIe .millennio se installava in Anatolia, pois submerse mille annos depost ab le invasion phrygio-illyric. Altere linguage penetrate in Anatolia con le hittite, esseva le lydie e le lycie in le west e le luvie e le palaic in le meridion.

m) Le Armenio, lingua parlate in le alte valles del Tigris e del Euphrates inter le Anatolia e le Caucaso, e le lingua del kurdos de typo iranic, parlate ab un populo divise e sin patria.

n) Le Tochario, parlate ancora in le VIIe.seculo d.C. in le Turkestan chinese (Oasis de Turfan) con le duo varietate de Tochario A o Arsi e le Tochario B o Cuceo. Illo es un reliquia de antique expansion indoeuropee, in direction del China, e que hodie, on pote connecter al blonde Yue-ci e al Wu-sun de cuje parlava le antique annales chinese.

Le affinitate inter le linguas indoeuropee es assi evidente que on pote illustrar con pauc exemplos: al sanscrito “pità”(persian pitàr), corresponde le gothic fada, le latino pater, le grec patèr, le irlandese athir. Al sanscrito “matà”(persian matar), corresponde le antique alte german muoter, le letton mate, le latino mater, le grec meter (doric mater), le irlandese mathir. Al sanscrito “brata”, corresponde le tocario pracar, le latino frater, le russe brat, le gothic brothar, le irlandese brathir. Iste similantia on prende ancora nectissime in le conjugation verbal (latin est, gothic ist, grec estì, sanscrito asti), in le numeral (latino tres, grec treis, irlandese tri, gothic dri, sanscrito trayas, tochario tre), etiam in le primordial formula poetic le invocation “creaturas human, ascoltate”, es de rito sia in le Veda e in le poemas homeric, que in le germanic Hedda. In fin, le perfecte correspondentia de intere phrases a plus de quatromila annos ab le diaspora indoeuropee, monstra a nos quanto debeva esser forte le originari affinitate anque depost le separation. Le stricte parentela inter le linguas indoeuropee obliga nos a deducer que illes deriva totes ab un sol lingua originari, que esseva parlate ab un antique population, in un antique patria de origine, que pois esseva diffundite in le curso de un longe serie de migrationes in le vaste spatio inter le oceano Atlantic e le fluvio Ganges. Le formation del linguas indoeuropee, in epocha assi antique ( al minus le IIIe.millenio a.C. ) il face presupponer le stricte communitate cultural de un certo gruppo de stirpes in un area ben delimitate e le successive, veloce dispersion de iste gentes in direction del punctos plus lontan, in Europa e in Asia. Iste migrationes, initiate approximativemente circa le 2.500 a.C., portava a un prime separation inter indoeuropeos occidental e oriental, le prime conservava le velar palatal como velar simple, le secunde le reduceva a sibilante. Le parola que servi de exemplo es le indoeuropee KMTOM: centum (pronuncia kentum) in latino, e-katon in greco, hund in gothic (german Hund-ert), cet in irlandese (pronuncia:ket), ma al opposite latere oriental, baltic simts, persian satem, sanscrito satàm. On pote identificar le indoeuropee satem con celle gruppos que moveva ante a est del fluvio Vistula, e le indoeuropee kentum con illes que restava plus a longe in le antique sede. Successivemente un gruppo kentum sud-oriental, comprendente ancestres del grecos abandonava le Europa centro-septentrional. In iste area remaneva un “populo indoeuropeo restante”que parlava un indoeuropee indivise que le linguista Hans Krahe clama antique-europee. Le philologia, sin le auxilio de altere scientias, forniente illo sol le existentia in le prehistoria europee, de un lingua commun inter le fluvios Weser, le Vistula e le mar Baltic, in un epocha inter le 3.500 e le 2.500 a.C. con un secession inter indoeuropeos oriental e meridional e le presentia de indoeuropeos restante in le Europa central, e le su dispersion final con le migration del populos italic, illyric e celtic, le cuje tracias on pote sequer usque al Mar Mediterranee, al Caucaso e al fluvio Ganges cognoscite anque con le nomine de “Hari” le blonde, iste termino in le Rig-Veda es usate como adjectivo de homines e Deos, isto es etymologicamente connexe con le latino flavus, con le grec chloros, con le german gelb e gold. Le etymologia de hari deriva ab un radice GHEL-GWHEL, con un significato oscillante inter le color jalne del bile e cello del jalne verde del pasturas, extendite pois al splendor del auro. In latino, le labiovelar sonor GWH da F in principio de parola, il ha “fel “ bile, “flavus” blonde, “fulvus” rubie, e anque (le velar palatal aspirate GH da H o G) “helvus” jalnastre e “gilvus” jalne melle. In le linguas celtic il ha le irlandese “gel” lucente e le gallese “glain” joiel; in german il ha “gelb” jalne, e “gold” auro, cuje corresponde le nomine thrace del auro “zelta”; in grec chloròs (GH=CH) significa verde e anque jalne (Iliade, II, 631: chloròn mèli, le blonde melle). In fin, in sanscrito GH=H (exemplo GHEIM “hiberno” da cheimòn e hiems in grec e latino, in sanscrito himah, in Himalaya, (le culmine gelate). E deveni A (latino sequitur ma sanscrito sacate) e L se transforma in R (latino lux, grec leukòs, german licht ma sanscrito ròcate resplende). Ergo: GHEL = HAR-I, verde se dicto de pasturas, blonde se dicto de capillos.

Le indoeuropeos  
per Adriano Romualdi
traduction in interlingua per Francesco Galizia

I Le problema Indoeuropee e le anthropologia.

Le problema indoeuropee es strictemente associate al recerca anthropologic. Le scientia del classification racial per quanto reguarda le Europa, cuna del populos indoeuropee, on distingue sex varietates racial principal: le nordic, le falic, le mediterranee, le alpin, le balto-oriental e le dinaric. Le facto es que tote iste hodie appare difficilemente al stato pur, e solmente in areas restricte, in effecto, le major parte del europeos il ha hodie le lineamentos de duo o tres typos racial, le quadro se complica, perque cata persona il ha non sol un hereditate racial visibile (phenotypo), ma anque le heritage celate (genotyoi), que pote apparer in le descendentia, secundo le lege de Mendel. Le racia nordic esseva pro le prime vice designate, con iste nomine, ab le anthropologo russe Joseph Deniker (1852-1918), durante que le american William Ripley (1867- 1941) le clamava racia teutonic, proque le videva predominar in sino al populos germanic. Le homine nordic es stato anque dicte, Homo Europaeus, et effectivemente ille representa le modello del typo ver del homine “europide”. Le racia nordic il es de alte statura (m. 1,75 in media, ma non es rar un altessa usque le m. 1,90), il ha le corpore svelte e agile e ben modellate, con le gambas e le brachios disveloppate e con ample spatulas. Le cranio es dolichocephalo, e il ha un characteristic relievo occipital externe (indice cephalic 75). Le visage es alongate e affilate, con le naso directe e subtil (“naso grec”) con alte radice, o anque levemente curve, le labios subtil, sin carnositate e le mento ben marcate. Le typo nordic il ha capillos blonde e fin que va ab le blonde argentee al blonde aurate usque le rubie cupro, plus clar in le infantes, subjecte a obscurar se con le etate. Le carnation es rosee e le pelle lassa transparer le sanguine e le rubor, illo es delicate e sensibile al sol; frequente, super toto in le infantes le phenomeno del lentigenes. Le oculos son azur o gris-azur o anque verde, con un particular splendor e lucentia. A iste aspecto physic face comparation un correspondente aspecto interior, il ha in le anima nordic un natura reflexive e distaccate ab le homine e le cosas, con un conducta loyal et equilibrate. Le racia nordic es naturalmente “nobile”, le su tractos fin et elegante, le pelle clar e le capillos blonde, son sempre state collegate a un specie de “senior”. Le typo nordic representa, ab un puncto de vista rigorosemente anthropologic, le typo human plus evolute e complexe. Le racia nordic on trova hodie a un stato de relative puressa sol in alicun region interne de Svedia, il es in majoritate in tote le Scandinavia, in le Germania septentrional, in Hollanda, in le Flandras, in Normandia, in Scotia e Anglaterra. A oriente popula densemente le costa de Finlandia, le Paises Baltic, le Bielorussia e alicun zonas de Polonia. Illo participa al composition del population de Irlanda, del Francia septentrional, del Germania central e meridional, de Austria, Bohemia e Slovachia, Hungaria e Russia central. Es presente anque in le peninsula balkanic, in le Italia septentrional e appenninic e in le peninsula iberic. Al minus in minime parte il es presente in tote le Europa e anque in Asia Minor. Le racia falic o dalic-atlantic es state assi clamate ab le anthropologo german Hans Gunther, proque iste typo es concentrate specialmente in Westfalia e in le Germania nord-occidental, e le su tracias va longe le costas atlantic usque le insulas Canarias. Le racia falic il es considerate como un simplice varietate del typo nordic e in effecto es difficile distinguer lo ab le nordic. Le typo falic es le directe descendente del Homine de Cro-Magnon; illo como le nordic es blonde e con le oculos clar, le su statura es anque plus alte del racia nordic, (un media de m.1,80), ma le su corporatura non es agile e svelte, ma tamen massive e gigantesc, con le ossos grosse, manos e pedes large e con le hanca disveloppate, anque in le sexo masculin. Le impression de pesantessa del corpore es accrescite ab le movimentos sempre lente e tarde. Le cranio va ab le typo dolichocephalo al brachycephalo, le visage large, con le su duo characteristic aggrandimentos in le zona del zygomas, le fronte non es multo alte, le oculos son como incassate, pro le forte relievo del region superciliar e distante le un ab le altere, le talio del bucca large e subtil, da al typo falic un characteristic physiognomia. Le capillos son clar, como cello del racia nordic; le oculos azur, con un major percentage de oculos gris e verde; le pelle es rubie-rubor. Le effecto producto ab le figura falic es massive, con qualcosa de archaic e quasi de prehistoric. Le aspecto solide e forte del figura falic, on accompania un natura interior grave e lente, ancora plus clause e conscientiose de celle nordic, plus rigide e radicate in tote le su conducta e comportamentos, ille es fidel al su terra, al passato, a se ipse. Le fidelitate, que es un characteristic del populos germanic, sembra esser super toto un virtute falic; le homine del Nord, ab le primordial radices megalithic, on es alimentate, ultra que de audacia nordic, de fidelitate e fortia falic. A iste rigiditate e pesantessa, le homine falic sembra monstrar un minor phantasia e minus spirito de initiativa del homine nordic, “sembra”, anque si in le realitate le racia falic es ubique mixite con le nordic. Nettemente definite in le su physiognomia physiopsychic e inconfundibile pro le su character, il es, in vice, le racia mediterranee, illo es clamate ab Deniker anque, racia “ibero-insular”, proque Espania, Sicilia, Sardinia e Corsica, son le su punctos de fortia, illes in le prehistoria attingeva ab le Espania, le insulas Britannic ab un latere e per tote le Mediterraneo ab le altere.






Le typo mediterranee es definite anque “euroafrican”, sia perque le su origine va cercate in le regiones saharian non ancora desertic, sia perque le typo es le mesme sur le duo costas del Mediterraneo, ma differentiate in Europa ab influentias nordic, alpin e dinaric, e in Africa ab elementos nigride, armenoid e orientalide. Le mediterranee es un racia de parve statura (in media m. 1,63) con le corporatura minute svelte e agile, ossatura gracile e affinate; le cranio il es dolichocephalo, le visage longe e subtil con lineamentos regular, le pelle brun, que facilmente, se obscura pro effecto del sol, le capillos son nigre, lisie o buclate. In le su lineas general, si on exclude le parve statura e le color del capillos e del pelle, le typo mediterranee, pro un certe regularitate del tractos physic e le corpore agile e preste, on pote recordar le typo nordic. Ma le visage es minus profilate, le naso plus parve, le labios plus carnose e le mento minus marcate. Secundo alcun anthropologos, le physiognomia del typo mediterranee es plus delicate e minus viril, durante que le racia nordic il ha un talio nette e audace del visage, le racia mediterranee haberea un aspecto plus cordial e allegre, le amplitude del spatulas e del pectore es limitate, le manos e pedes da un impression de mobilitate e de legieressa a tote le typo. Le oculos son nigre o brun, con un characteristic expression de vivacitate, ora calide e passionate, ora scrutiniator e astute. Al elegantia svelte e minute del tractos, sembla corresponder in le racia mediterranee un grande mobilitate spiritual que totevia, tende a degenerar in legieressa e in un expression gesticulante. Tote le fortias psychic son volte plus al externo con un particular expressivitate, il ha notabile vivacitate e dote intellectual, intuition prompte, rapiditate in le apprehender, e predisposition al arte in cuje triumpha le color, le forma e le joia del mundo. Le racia mediterranee, il ha le su territorios plus compacte in le peninsulas iberic e italic, forma grande parte del population de Grecia, del Francia meridional e in Germania se infiltra longe le Rheno; il es presente in le west del Britannia (Galles, e Cornovalia) e in Irlanda, insimul al racia nordic; es diffundite amplamente in le Balkanes e in Ukraina. Le racia alpin representa, per le su typic characteristic physic: brachymorphia e brachycephalia, e de multe alteres particular (facie rotunde, pelle incolor, carentia de barba), le infiltration de un typo asiatic in origine simile al typo mongolic, avantiate in Occidente e miscite se in epocha antiquissime con le europides. Iste infiltration debeva haber loco al termino del etate glacial, quando le via inter le Europa e le Asia tornava a esser practicabile e, longe le via del steppas un horda human de parve gruppos de chassatores penetrava in Europa. On comprende ergo como le “racia alpin”, assi dicite proque circum le catena alpin forma gruppos compacte, con le Alpes non ha originarialmente nihil a que facer. Le su actual distribution depende ab le facto que illes ha cedite continuamente terreno de fronte a racias plus guerrier e active, como le nordic, o le dinaric, usque a reducer se in le zonas montaniose alpin, in le Massif central francese, in le Silva Nigre, in le Forestes de Bohemia e in le Pyreneos. Isto non impedi que le racia alpin, al stato de mixion, forma grande parte del population de tote le Europa continental, e anque del peninsulas meridional e septentrional. Le racia alpin es de parve statura (media m. 1,64), de corporatura basse ma forte e pesante, con trunco longe, brachios curte, spatulas pauc marcate, il ha un natural disposition ad accumular de grassia le corpore (obesitate). Le cranio es brachycephalic, le visage rotunde e large, con mento pauc marcate, con le naso a basse radice, curte e comprimite; le pelle es spisse e incolor, quasi jalnastre, le capillos son dense, rigide e nigre, le oculos obscur, le manco de pilositate del visage, tote iste tractos avicina le racia alpin al racia mongolic. Le typo alpin es prudente, patiente, laboriose et econome; es moderate e conciliate, son iste characteristic que ha date al caricatura litterari le personages e le imagine de Sancho Panza, de Tartarin de Tarascona e del bon soldato Sweik. Immediatemente apud al racia alpin, va mentionate le racia baltic-oriental, que forma grande parte del population de Russia e forni multe del su characteristic al si-nominate “typo slave”, super toto in le visage, marcate ab le grande zygomas, e in le inquiete e complexe psychologia. Anque le typo baltic-oriental trahe origine ab le incontro inter un typo asiatic brachycephalic e brachymorpho, e un typo europee ( le nordic), iste incontro poteva haber se in le epocha in cuje le cultura maglemosian se diffundeva usque le Urales, al nordicos le racia baltic-oriental, debe le su carnation clar; anque hic, como in le racia alpin, le corporatura es forte e pesante, le statura basse (m.1,64 in media), ma le ossatura plus robuste, le spatulas large e ben marcate, le musculos multe disveloppate, le visage es ossose e angulose, con grande zygomas ben marcate, maxilla basse e forte, naso curte e comprimite con le puncta elevate; le capillos son blonde, ma stoppose e cinerari; le oculos son clar, de un celeste incerte, sovente taliate in modo oblique in modo de dar a illes un expression mongolic. Como le homine alpin, le baltic-oriental sembla esser possedite ab un certe discontento, que non se explica, como in le rotunde e pacific alpin, in un labor patiente e precise, e con modos benevolente, ma in un attitute plus clause e irresolute, capace del plus absurde e imprevidibile constrastos. Un potente, informe phantasia, gris e platte como le planas del Europa del Est, nivella le lor animas triste. Le racia baltic-oriental forma le parte major del population de Russia e Ukraina, anque si le nucleo originari del populos slave, in Bielorussia es nordic, illo es diffundite in Polonia, in Bohemia e Slovachia, penetra in Germania usque le linea del fluvio Elba e in Scandinavia a transverso le Baltico, es multe presente in le Balkanes, inter le slavos meridional. Le ultime del racias europee, in ordine de apparition sur le solo de Europa, il es le racia dinaric o adriatic, que debeva penetrar in le Balkanes, ab le Asia Minor in le etate neolithic, quando le hordeo, le grano, le oves, le boves totes de origine anatolic, attingeva le Europa central. Le racia dinaric, il ha territorios compacte in le Epiro, Albania, Bosnia usque le Croatia, le Carinthia e le Tyrol. Es presente in tote le region danubian-balkanic, forma le grande parte del population de Italia (super toto le regiones adriatic), del Germania meridional e central, e le Francia oriental e meridional. Se trova anque in Ukraina e in le Caucaso apud le sede del racia armenoid. Le dinaric il ha alte statura (m.1,75 in media), un forte corporatura svelte, gambas longe e con brachios in proportion plus curte; le cranio brachycephalo con le testa longe e posteriormente platte, le visage con le fronte ample, le supercilios dense e spisse, le naso grande, prominente e aquilin, le maxilla alte e le labios grosse, con le labio inferior carnose; le color del capillos es brun como le pelle e le oculos; le viros dinaric es characterisate ab un forte villositate, in le complexo il ha un impression de energia, de forte soliditate e de instincto passional e il ha un grande attitude musical, de facto quasi tote le grande musicos europee: Chopin, Cherubini, Haydn, Mozart, Listz, Weber, Verdi e Wagner, son fortemente dinaric. Le typo dinaric, respecto al racia mediterranee, es plus simple e rude, non assi subtil ni elegante, ma non sin astutia, habilitate e intuition. Respecto al racia nordic il es plus cordial, gaudiose e rumorose, con un personalitate constructive, minus ric de profunditate, minus aristocratic del nordic, ma con un fundo positive e solide. Le racia dinaric, il pote esser considerate un modification, sur le solo europee, del typo armenoid, correcte ab le elemento nordic. Le typo armenoid o anatolic, se differentia ab celle dinaric pro le thorace plus stricte e curve, le coxa plus longe respecto al gamba, le naso ancora plus grande, carnose, pesante, e con le characteristic forma a 6, le labios son sensual tumide e plen. Iste succincte analyse del elementos racial europee il ha a nos portate a iste resultate: 1) tote le gruppos racial europee, exludite le nordic, debe le lor origine a influentias extraeuropee: euroafrican pro le mediterranee, euroasiatic pro celle alpin e baltic-oriental, microasiatic pro le dinaric. 2) que le area del racia nordic, circum le Baltico e le Mar del Nord, es le unic zona europee, non attingite ab le currentes migratori extraeuropee e pote consider se le reserva biologic de Europa. 3) que sol le homine nordic pote dicer se a tote le effecto, “Homo Europaeus”, e representa ab sempre le modello ideal del humanitate de racia blanc. Le imagine del homine nordic, alte, blonde, con le visage longe e naso subtil, qual le sculptura hellenic lo ha signate per sempre, es como le typic exemplar human del nostre civilisation. Non va oblidate in effecto que le sanguine nordic es presente in tote le Europa, non existe village, anque in Andalusia del sud o in le corde de Sicilia, in cuje alicun habitantes pro le color rosee del pelle, pro le color clar del oculos o del capillos, indica un presentia de sanguine nordic. In realitate, in tote Europa se extende un texito connective de sanguine nordic que crystallisa le diverse stirpes europee circum le typo medie del homine blanc como dato historico - cultural, create ab le infiltration del racia nordic in tote le angulos del continente. Le fundamento nordic del unitate originari del populos indoeuropee, que se concentrava in le Europa atlantic e septentrional, depost le era glacial, e constituiva le nucleo central del futur expansion linguistic e racial del indoeuropeos, ab le Baltico usque le fluvio Ganges, a transverso del Europa, del Asia Minor, le Caucaso, le Iran e le India.

ALEXANDRO MAGNE

traduction in Interlingua per Francesco Galizia

Statua de Alexandro Magne

Alexandro Magne, ( Μέγας Ἀλέξανδρος, Mégas Aléxandros), o Alexandro III ( Ἀλέξανδρος Γ' ὁ Μακεδών, Aléxandros trίtos ho Makedόn); nascite a Pella, ecatombeone 21 julio 356 a. C. – Babylonia targelione – 13 junio 323 a. C., esseva rege de Macedonia ab le 336 a. C. post le morte de su patre Philippo II. Es cognoscite como Alexandro le Grande, le termino "magne" deriva ab le latino magnus que significa "grande", que in greco on traduce con mégas. Il es un del plus celebre conquisitores e strategas del historia. In sol dece-duo annos conquireva le Imperio Persian, ab le Asia Minor al Egypto usque al India. Le su victorias sur le campos de battalia, unite ab un diffusion universal del cultura grec con le integration de elementos cultural del populos conquirite, dava le initio al periodo Hellenistic del historia grec. Depost le su morte a Babylonia, le Imperio macedone era subdividite inter le generales (diadochos) que lo habeva accompaniate in le su expeditiones e on constituiva le regnos hellenistic, inter le qual cello antigonides in Macedonia, cello ptolemaic in Egypto, e cello del seleucides in Syria, Asia Minor e Babylonia.. Le successo extraordinari, jam durante le su vita, ma anque plus post le su morte, inspirava un tradition litterari in cuje ille appare como un heroe mythologic, simile ad Achilles, de cuje vantava le descendentia.

Alexando durante le battalia de Isso (Museo Archeologic National de Napoli)

Biographia: Alexandro era filio del rege Philippo II de Macedonia e de Olympias, princessa de Epiro; secundo le legenda, ab parte del patre descendeva ab Heracles, e del matre ab Achilles. Alexandro credeva a iste genealogia, tanto que on comportava como descendente directe sia de Heracles que de Achilles. Al epocha del nascentia de Alexandro, sia le Macedonia que le Epiro il era reputate statos semi-barbares, al peripheria septentrional del mundo grec. Le su genitores voleva dar al filio un education grec e, post Lisimacho de Acarnania, seligeva como su maestro, inter le 343 e le 341 a. C. le philosopho grec Aristoteles; qui inseniava a ille le scientia, le medicina, le arte e le lingua grec, preparante per ille un edition special del Iliades e le restava ligate, como amico e confidente, per tote le vita. Nos non sape usque a que puncto le inseniamento philosophic de Aristoteles influeva sur le pensata del prince. On narra que le juvene Alexandro, al etate de dece-duo annos, resultava a domare ab sol le cavallo Bucephalo. Le animal era comprate ab un amico del patre, le general Demeratho e donate a Philippo, le qual lo donava al filio, Alexandro, habente notate que le cavallo era espaventate del proprie umbra, lo mitteva con le muso in direction del sol ante de montar in cruppa; ab alora le cavallo non se lassava plus montar ab necun altere homine si non esseva Alexandro. Bucephalo accompaniava per quasi vinti annos le su patrono e iste ligamine era interrupte ab le morte del cavallo. In le 340 a. C., a sol dece-sex annos, durante un expedition del patre in Thracia, le era confidite le regentia in Macedonia. Le su energias esseva pois ingagiate in un campania contra un tribo de Thracia, e occupava le lor capital, que clamera pois Alexandropolis. In le anno 338 a. C. Alexandro guidava le cavalleria macedone in le battalia de Cheronea, contra le polis grec de Thebe. In le 336 a. C. Philippo era assassinate ad Aege, ab Pausania un officero del su guarda. Depost le morte del patre, Alexandro, al etate de vinti annos, era acclamate rege ab le exercito. Consolidate le su poter in Macedonia initiava ad expander le proprie autoritate in Grecia. Ab le consilio anphitionic, reunite per le occasion al Thermopiles, era eligite hegemón de Grecia, carga que era jam de su patre. Alexandro initiava, in le primavera del 335 a. C. un campania contra le tribos de Thracia, con 25.000 soldatos e 5.000 cavalleros e le vinceva. Alora le truppas del regno illyric de Dardania, attaccava in Macedonia, et expugnava Pelion, le rege macedone con le phalange, de 120 filas, liberava le citate. Depost le victoria in Thracia, on habeva un nove rebellion del πόλεις (poleis) grec. Con un marcha de 200 kilometros, in dece-quatro dies, le rege perveniva a Thebe, e lo destrueva al solo, salvava sol le templos e le casa del poeta Pindaro, assi ille submitteva tote le citate grec, eccepte Sparta. Conquesta del Imperio persian: In le primavera del 334 a. C. Alexandro, post haber consolidate le su position in Grecia, era proclamate cammandante del fortias unite contra le Persia. Le rege lassate Antipatros como su representante in patria, iva in Asia Minor con un exercito de circa 40.000 homines, de cuje 32.000 soldatos, 5.000 cavalleros e 1.800 hetaîroi ("cameradas" del rege), al commando de Parmeniones. Le nucleo principal era formate ab le exercito macedone, reinfortiate ab soldatos grec. Depost vinte dies, perveniva al Hellesponto, hic arrivava un flotta de 160 naves alliate con le qual attingeva le ripa opposite. Le general grec Memnon de Rhodos, qui habeva sposate un domina persian, reuniva ultra le armea persian anque 20.000 mercenarios grec. In le mense de maio, presso le fluvio Granico, apud al sito del legendari Troia, eveniva le battalia. Le cavalleria al commando de Alexandro, cargava le armea persian e pois le phalange poneva fin al battalia. Post le battalia le rege inviava 300 armaturas ad Athenas con un message: «Alexandro, filio de Philippo, e le Grecos, eccepte le Spartanos, nos dedica iste spolias levate al barbaros qui vive in Asia». Le armaturas on refereva al 300 guerreros spartan que in le 480 a. C. les moriva con le rege Leonidas al passo del Thermopiles. Durante le avantiata on trovava sol le citate de Mileto que le opponeva resistentia. In vice le citates de Sardis et Epheso recipeva Alexandro como un amico e liberator. Totes le πόλεις (poleis) del costa entrava a facer parte del Liga Hellenic de Corintho. Alexandro continuava le su marcha a transverso le costa in Lycia, Pamphylia, e Pisidia. Quando era in fronte ad Halicarnasso, ubi on era refugiate Memnon, le resistentia non durava duo menses, e le general inemico fugeva sur le insula de Cos, ubi ille cadiva malade e moriva. Intertanto le rege macedone perveniva al antique capital de Phrygia, Gordio, ubi eveniva le episodio del nodo gordian, un ancian carro, le cuje jugo era fixate ab un nodo inextricabile e que un oraculo habeva promisse le dominio del Asia a qui resultava a disfacer lo. Le rege macedone, resolveva le problema extrahente le spada e trenchava le nodo con un colpo nette. Ab Gordio, in le maio del 333 a. C., Alexandro partiva e in le junio sequente entrava a Tarso in Cilicia. Interea le rege de Persia Dario III, iva a Isso, in le plana clause inter le montes del Tauro, le mar e le fluvio Pinaros, ubi era le su armea con 80.000 soldatos, 30.000 cavalleros e 30.000 mercenarios grec. Dario occupava le centro, sur un carro con 3.000 homines del su guarda. Le battalia initiava le 1 novembre, Alexandro guidava directemente le carga del cavalleria, e attingeva le soverano persian cercante de colpar lo, con un lancea, Dario alora decideva de retirar se, lassava le carro e se dava al fuga sur un cavallo. Le battalia on concludeva con un disfacta del Persianos, inter le qual on contava ultra 110.000 mortos. Il era capturate, ultra a un grande butino, anque alicun familiares de Dario: le matre, le sposa e le duo filias. Le Grande Rege perdeva assi le su melior soldatos e le proprie prestigio de conductor, destruite ab le su fuga avante le inemico. Intertanto, Parmeniones iva a Damasco in Syria, ubi percipeva 2.600 talentos e 500 libras de argento, ultra a un scrinio in cuje Alexandro poneva le su copia del Iliade e Barsine, vidua de Memnon, qui essera una del concubinas del rege macedone, de cuje habera un filio, Heracles. Alexandro pois vadeva al costa del Phenicia, pro eliminar le ultime bases del flotta persian, ille submitteva sin combatter Arado, Byblos e Sidon, solmente Tyro opponeva resistentia, a Sidon, on reuniva un flotta de 224 naves, le assedio, durava septe menses (februario - augusto del 332).

Imperio de Alexandro

Le conquesta de Egypto: Depost Tyro, le rege in Palestina occupava Ashod, Jerusalem e le fortalessa de Gaza. Le novembre del mesme anno Alexandro superate in tres dies le deserto del Sinai e le laco Serbonide, arrivava in Egypto et era recepite como liberator et esseva consacrate Pharaon. Pro governar le pais nominava duo nomarchos, Doloaspi e Petisi, e per administrator un greco, Cleomenes de Naucratis. Alexandro demonstrava grande respecto pro le deos egyptian e un profunde devotion per Ramses II, su mytho e icon; a Memphis faceva un sacrificio al bove Api, habente assi le fiducia del sacerdotes egyptian e del populo. Al initio del 331 a.C., Alexandro decideva de edificar un grande citate; e de construir lo in le region del Delta del Nilo sur un stricte lingua de terra inter le palude Mareotide e le mar. Le citate esseva clamate Alexandria de Egypto. Alexandro visitava le sanctuario del oraculo de Ammon, in le oasis de Siwah, que on travava in le deserto libyc. Ille faceva iste viage proque lo habeva complite anque le mythic heroes Perseo et Heracles; in celle occasion le oraculo compliva un error de pronuncia dicente «paidios» (filio de Zeus) in vice de «paidion» (filio), e assi on institueva un culto divin sur le persona de Alexandro. Battalia de Gaugamela (331 a.C.) e fin de Dario III: In le primavera del 331 a. C. Alexandro reprendeva le marcha verso oriente ubi Dario habeva reunite un nove grande armea in le planas del Assiria. Le contacto con le armea guidate ab le general Mazeo, eveniva al alba del 1 octobre, presso le village de Gaugamela, apud le ruinas de Ninive. Alexandro, habeva sol 30.000 soldatos e 3.000 cavalleros contra le armea de Dario, que habeva circa 500.000 soldatos e 45.000 cavalleros, con 200 carros e 15 elephantes. Contra tal armea Alexandro habeva solmente le phalange, le cavalleros e 2.000 archeros. Le latere sinistre, confidite a Parmeniones era quasi unite al heteroi. Le homines del latere dextere, les era al commando de Philotas, filio de Parmeniones, le altere su filio, Nichanore, on trovava al centro. La victoria era decise ab le cavalleria, guidate ab Alexandro, con un attacco directe contra le rege inemico: le rege macedone occideva le cochiero de Dario, le soverano persian, sin le carro, fugeva de novo. Al fin de octobre Alexandro entrava in Babylonia. Hic le rege macedone reposava cinque septimanas e poteva observar le jardines pensile construite ab Nabuchodonosor. Quindi pois iva a Susa, hic ille trovava diverse obras de arte subtrahite ab Xerxes in Grecia in le 480 a. C., que inviava ad Athenas. A Susa Alexandro lassava le familia de Dario, e partiva a decembre, contra Ariobarzan, governator del Perside, ille in cinque dies attingeva le montanias del Zagros, e ibi le governator trovava le morte. A januario del anno 330 a. C. Alexandro entrava a Persepolis, capital del Imperio. Le rege inemico habeva intertanto trovate refugio a Ecbatana, ubi era attingite ab le su commandantes. Intertanto in Grecia, Antipatros vinceva in le battalia de Megalopolis (autumno 331 a. C.), le rege spartan Agide III, eliminante assi le ultime opposition al dominio macedone. Le maio del 330 a. C. Alexandro lassava Persepolis e marchava verso Ecbatana. Le rege macedone quando perveniva al passo del Portas Caspie, esseva informate de un revolta del generales Bessos, Barsaente e Nabarzane contra le proprie rege, qui era arrestate. Alexandro seligeva 500 hoplites, a cavallo, e galopava in le nocte, verso le loco ubi era Dario, alora, Barsaente e Nabarzane, les occideva le prisionero e fugeva. Alexandro non faceva in tempore a vider in vita le su rival, le conquisitor macedone, post haber coperite le cadavere con le su mantello, lo portava a retro e lo faceva sepelir con honor in le tumbas real. Ad Ecbàtana, Alexandro recrutava in le su exercito le fratre de Dario, Exatres. Intertanto Bessos on proclamava rege de Persia con le nomine de Artaxerxes V e fugeva in Hyrcania. Alexandro alora iva contra Satibarzane; arrivate in Bactriana, le satrapo, se rendeva et era salvate, Alexandro pois iva verso le Arachosia, in Drangiana, hic le satrapo Barsaente capturate ab le su alliatos, esseva consignate al rege macedone; e condemnate a morte pro le homicidio de Dario. Anque Bessos, era traite e consignate a Ptolomeo in le anno 329 a. C. e un corte de justitia persian lo declarava culpabile de traition, et era justitiate ad Ecbàtana. Intertanto Spitamene, le ultime adversario sue, era traite anque ille, et era occise; Alexandro faceva sposar le filia con le general Seleuco. Expedition in India: Alexandro, in le region de Sogdiana, fundava un altere Alexandria, que clamava Eschate (Ultime). A Samarcanda in Bactriana, sposava Roxane, filia de Ossiarte satrapo del region. Como continuator del dynastia achemenides, Alexandro soniava un imperio universal. Depost haber preparate un nove exercito, con soldatos in gran parte asiatic (sol le officeros e le commandantes era tote grecos o macedones), in le primavera del 326 a. C. vadeva in oriente usque le fluvio Indo. In le battalia de Idaspe vinceva le rege indian Paurava, e fundava duo citate, Nicaea e Bucephala, iste ultime in honor del su cavallo Bucephalo, morite durante le battalia. Alexandro sequeva inde le valle del Indo usque al mar, longe le costa de Gedrosia, e inviava le flotta, al commando de Nearchos, ad explorar le costa del Golfo Persic usque al delta del Tigris. 

Le division del Imperio de Alexandre

Le ultime periodo de regno e morte. Alexandro tornava novemente a Susa, in le 324 a. C. per prosequer in le su projecto de union inter Grecos e Persianos, le rege invitava octanta ufficeros del su exercito al nuptias con nobile dominas persian e alteres dece-mille veteranos macedone se sposava con dominas del region. Ille mesme sposava Statira, filia de Dario III. Durante le hiberno le rege on retirava ad Ecbatana sequente le usantia del corte persian. In le primavera del 323a. C. a Babylonia esseva colpite ab un maladia que lo portava al morte. Le su heredes era le duo filios: Heracles, nascite in le 327 a. C. ab Barzine (filia del satrapo Artabazus de Phrygia) e Alexandro IV, nascite alicun menses antea ab Roxane; iste ultime, per le exercito vadeva al throno de Macedonia.

ODYSSEA per Homero 

Traduction in Interlingua per Francesco Galizia 

I° Libro Proemio 

Parla me, Musa, re le astute heroe, re ille qui vadeva tanto vagante pois que de Troia le rocca sacre abatteva, de multe homines ille videva le terras e cognosceva le mente, e multo le animo sue pativa sur le mar pro tener se ipse e le companiones vive al retorno. Ma van esseva salvar le companiones, le desiro, etiam grande, lo faceva ruina le proprie follia, insensates, qui le boves del Sol Hyperion mangiava, e ille le die a illes negava del retorno. Tu re iste aventuras de un puncto qualcunque movente, narra, o filia de Zeus, anque a me qualcosa. Totes le alteres in ille tempore quante le morte illes evitava, esseva a casa salve retornate del guerra e del mar, ille sol qui habeva le mente fixe al retorno e al sposa, Calypso nympha soveran, Dea luminose, teneva secrete in profunde cavernas, ista desirava facer le su sposo, e quando in le gyro del annos veniva anque le tempore, pro ille sancite per le Deos que in Patria ille retornava a Ithaca, non mesmo ibi inter su cares, esseva salvate del periculos. Totes de ille habeva pena le Deos, excepte Poseidon, asperemente inrabiate contra Ulysses divin, ante que salve toccava le terra materne. Ma le Deo vadeva inter le ethiopes lontan, le ethiopes, scindite in duo partes, ultime gente, ille habitantes le terra del Sol al poner, e illes del Sol nascente, pro assister ibi, a solemne hecatombe de tauros e de agnos. Ibi le Deo, sedente al banchetto, gaudeva, e le alteres, stava in le sala de Zeus Olympie reunite. 

 Le Odyssea (in grec antique: Ὀδύσσεια, Odýsseia) es le secunde poema epic del poeta aedo Homero illo narra del viage de retorno in patria e le aventuras del heroe acheo Odysseo (o Ulyxes, con le nomine latin), Rege de Ithaca, depost le fin del Guerra de Troia narrate in le Iliades. Le duo poemas son le textos, ancora hodie, fundamental del cultura classic occidental, cognoscite in toto le mundo sia in le version original sia in le su numerose traductiones. Le Odyssea es dividite, como le Iliades in XXIV Libros per un total de 12.110 exametros. Le poema se compone de tres partes:  

Le Telemachia (Libros I° - IV°), le prime cantos son dedicate al filio de Odysseo Telemacho; 

Le viages de Odysseo, ( Libros V° - XII°) que los narra del naufragio, per le ira de Poseidon, presso le insula de Scheria, ubi ille narra al corte del rege Alcinoo le su aventuras. 

Le retorno e le vindicantia de Odysseo (Libros XIII° - XXIV°) ubi es narrate le retorno a Ithaca e le vindicantia de Odysseo contra le nobiles Proces, qui tote voleva sposar le regina Penelope. 

Odysseo ab le grec antique Ὀδυσσεύς, Odysseús, rege del insula de Ithaca, marito de Penelope e patre de Telemacho, es le heroe del poema, ma al contrario de Achilles, personage principal del Iliades, qui ageva secundo instinctos primordial (le Ira in particular), Odysseo (Ulyxes) in vice (homine de multiforme ingenio) recurre sovente a stratagemas e al su multiplice talentos (ille ideava le cavallo de Troia con le adjuta del dea Athena, es in grado de construir se un barca sur le insula de Ogygia del nympha Calypso e se finge mendicante a Ithaca per verificar qui sia a ille fidel o no, ad exemplo). Inde, durante que Achilles representa le homine qui exelle per fortia physic, dominate per le impulsivitate, Odysseo (Ulyxes) in vice representa le homine qui exelle in astutia e intelligentia, qui age conscientemente, resulsante a medio del su habilitate a dominar le ambiente que lo circumfere. Durante le su viages Odysseo, incontra diverse personages mythic e human.: Depost le guerra, Odysseo disbarca in le terra del Cicones in Thracia, e sacchea le citate de Ismara, ma es constringite al fuga (in le qual perde alicun decenas de homines), Odysseo arriva pois al insula del Lotophages, le "mangiatores de loto", un flor que face oblidar le passato. Depois perveni al terra del Cyclopes, del monstruose gigantes con un sol oculo filios de .Poseidon. Hic Odysseo e le su companiones son capturate ab Polyphemo, per mangiar les, ma se salva, gratias al su astutia e ad un stratagema, post haber dicite al monstro de clamar se "Nemo” Odysseo face inebriar le cyclope e pois resulta a cecar le gigante con un palo ardente e a facer fuger le su companiones Polyphemo crita que "Nemo lo ha cecate", ma le altere cyclopes non les crede. Odysseo pois vade ab Eolo, le rege del ventos. Qui dona a Odysseo un orceo in pelle de bove que contineva omnes vento contrari al su navigation, per poter facer les pervenir, depost tanto peregrinar, al su insula natal, Ithaca. Infortunatemente, tamen, proprie in le momento in cuje jam appare al horizonte le amate Ithaca, le companiones, credente que le orceo cela un thesauro, lo aperi, liberante le ventos contrari que los repulsava le naves de Odysseo in alte mar. Le heroe arriva pois in le terra de Antiphates rege del Lestrygones, le gigantes cannibal que vole obstacular Odysseo, e pro isto face massacrar le equipages de Odysseo, qui fuge con le unic nave superstite verso le insula de Eea . Hic Circe: maga e regina del insula, transforma le companiones de Odysseo in porcos. Odysseo deveni le su amante e remane in le insula per un anno. Gratias al adjuta de Hermes, resistera al su magic poter e repartira per consilio de Circe, verso le.pais del Cimmerios, ab cuje Odysseo potera descender in le regno del mortos, le Ade. Ubi incontra Tiresia, le cec vidente, le duo il ha un colloquio, durante le qual Tiresia monstra a Odysseo como retornar a Ithaca. Permitte pois a ille anque de communicar con le animas del heroes defuncte, como Agamemnon occise ab le uxor Clitemnestra, Achilles et Heracles, un cosa que non aberea potite facer, essente Odysseo ancora vive. Reparte e incontra le Sirenas cantatrices marin habitantes un insula, illas incantava con le lor cantos, facente les pois morir, le marineros qui disbarcava, ille tappa le aures del companiones con del cera e se liga al mast del nave, per ascoltar le canto del creaturas mythologic sin ceder (e inde naufragar) , Odysseo, gratias al consilios del maga Circe, superava le insula sin damnos. Odysseo supera pois le monstros Scylla e Charybdis presso le stricto de Messina, in Trinacria. Hic le companiones, fatigate per le longe viage e per le fame, se nutriva del boves del deo Sol Hyperion provocante le ira del deo, qui se vindicava con un tempesta quando illes repartiva. Unic superstite, Odysseo attingeva le insula de Ogygia del nympha bellissime Calypso qui se inamora de Odysseo. Tene ille prisionero per 7 annos e tenta in omne modo de impedir a ille de retornar a Ithaca. Zeus invia de novo Hermes per convincer la a lassar le vader via con un barca. Ma pois Odysseo naufraga sur le plagia del insula de Scheria e Nausicaa bellissime filia de Alcinoo e Arete, soveranos del Pheaces . Insimul al su ancillas trova e adjuta Odysseo, qui porta al palatio de Alcinoo rege de Scheria, hic Odysseo narra le su aventuras, le rege pois adjutava ille a retornar a Ithaca. Pervenite al plagias de Ithaca, es transformate per Athena in un vetule mendicante. Incontra le filio, revela a ille le su identitate, e organisa le plano per le vindicantia. Odysseo, vade al palatio royal, ubi observa le vulgaritate e le arrogantia del Proces. Odysseo parla con le uxor, le annuncia le su futur retorno e consilia a Penelope de indicer un proba con le arco de Odysseo, per seliger un nove rege. Le regina sposera qui sapera tender le arco e lancear un flecha a transverso le anellos de dece-duo hachas. Durante que tote le proces falleva, Odysseo supera facilmente le proba e, con le adjuta de Telemacho, e alicun servitores fidel extermina le adversarios. Penelope pone al marito un ultime proba: descriver le lor lecto nuptial, qui ille habeva construite ab un trunco de olivo. Odysseo pois vade ab le patre Laertes, a cuje descrive un fructero dono del genitor. Odysseo, assi retorna rege de Ithaca.

ILIADES per Homero 

Traduction in Interlingua per Francesco Galizia 

Ie. Canto PROEMIO 

Canta me, o Dive, del Pelide Achilles le ira funeste, que infinite adduceva luctos al Acheos, multe ante tempore al Orcus generose revolveva animas de heroes, e de canes e aves horrende repasto lor cadaveres abandonava (assi de Zeus le alte consilio se exple), desde quando primemente disjungeva aspere contention le Rege del prode Atreidae e le dive Achilles. Esseva venite al veloce naves del Acheos Chryses, pro recuperar su filia, con donos immense; e inter le manos tenente le infulas, involvite sur le sceptro de auro, del Sagittante Apollo, ille supplicante precava totes le Achaeos, ma antea le summe chefes del campo, le duo frates Atreidae, - O Atreidae,o Achaeos ben cincte de gambieras! A vos tote concederea le Celestes, que in le olympie sedes ha demora, de retornar, quando vos habera Ilium abattite, felicemente al paterne casas! Mi filia ora libera! Accepta iste redemption e honora le filio de Zeus, le Longe-sagittante Apollo Tote alora affirmava le Achaeos que honorar se debeva le sacerdote e reciper le splendide redemption; ma le Atreidae disdignava iste consilio, antea ille expelleva con dur parolas le propheta e un grave menacia anque adjungeva: - Que io non te trova inter le curve naves, vetulo, jammais plus: tu non facera jammais retorno, non retener te illac, si tu non vole que inutile pro te es le sceptro e le infula del Deo! Io non la liberara, io vole que antea illa perveni a vetulessa, in mi demora, illac in Argo, lontano del patrie terra, percurrente con le pectine le telas. Va ergo, ni me irritar, si retornar tu vole salve! Assi ille diceva, e espaventate, le vetulo al commando obediva.Tacente ille se moveva vicino al dunas del sonante mar, e ille a parte se traheva, e longemente supplicava le filio del ben-capillute Dive Latona, le Sagittante Apollo; Audi, o Arco de Argento, o tu que Crisa e Cilla protege! Audi, o destructor de muses, tu qui es potente in Tenedos senior! Si un belle templetto io te construeva e abundante coxas a te io sacrificava de boves e de capras, ora satisface me iste prece, sub tu flechas pagara mi lacrimas le Acheos! Assi diceva precante, e Phebo Apollo ben le satisfaceva. In basso del olympie summitates ille descendeva plen de disdigno, e sur le spatulas le arco regeva e le buxo del flechas clause. Crepitava sur le le humeros le flechas a omne passo del irate Deo, durante que simile a Nocte ille descendeva. E ille se arrestava lontano del naves e un flecha jectava: sonava tremende le stridor del grande arco de argento! Antea in le mulos e in le veloce canes ille sagittava, pois le homines transfigeva, amarissime flechas in illes vibrante, plen de mortos sempre ardeva le pyras. Novem dies pluveva sur le campo su sagittas, al decime, le Pelide clamava totes le truppas a parlamento, iste pensata in le animo a ille poneva. Hera, le Dea del blanc-brachios, perque assi vidite les morir illa habeva pietate del Danaides ... Le Iliades e le Odyssea es le prime poemas del mundo classic, e duo obras de enorme importantia, non solo pro le influentia super le litteratura grec e latin, ma perque in le curso del seculos illos es pro tote le poetas epic del nationes europee un modello perenne de perfection poetic. Le autor es secundo le legenda, Homero, un Aedo, qui ha vivite, secundo le historico Herodotus, inter le 9e e le 8. seculo a.C. in Asia Minor. Ille es representate in le statuas e in le portraites como un vetule homine cec con un longe barba blanc. Le Ilias es un poema de 24 Cantos de 15.696 versos, que narra un breve episodio del decennal guerra inter un confederation de regnos e citates grec, sub le guida de Agamemnon rege de Mycenae e de su fratre Menelaus Rege de Sparta e sposo de Helena, illes es filios de Atreus e per isto clamate Atreidae, a lor flanco esseva le astute Rege de Ithaca Odisseus (Ulixes), le Rege de Salamina Aiax Telamonius, le altere Aiax Oileus Rege del Lokris, Diomedes Rege de Argo e le vetule Nestor Rege de Pylos, super totes esseva le grande guerrero e heroe Achilles filio de Peleus e del Nereide Thetis qui esseva chef del Myrmidones, sempre al recerca del gloria, ille habeva un grande amico: Patroclus filio de Menoetius. Tote iste Reges esseva in guerra contra le citate de Troia fundate ab Ilion, sur le costa del Asia Minor, con su Rege Priamo e su filios Hector loyal e valorose, sposo de Andromache e patre de Astyanax, e Paris qui rapeva Helena, causa del guerra, le filio de Anchises e Venus, Eneas, que Vergilio celebrara in le Eneides, Rege del Dardanos alliate con le Troianos, e le princes de Lydia Sarpedon filio de Zeus e Laodamia, e su cosino Glaucus, filio de Hippolochus, anque ille alliate de Troia con alteres guerreros de Phrygia.

HESTIA

(per Francesco Galizia)

Hestia, in le mythologia grec, esseva le dea del foco que arde in omne focar rotunde. Illa es le minus cognite inter le divinitates le plus importante del antique Grecia. Illa, totevia, recipeva grande honores, esseva invocate e habeva le melior offertas in omne sacrificio que le mortales presentava al deos.

Genealogia

Hesiodus la indica como filia primogenite de Chronus e de Rhea, le plus ancian in le prime generation del deos del Olympo. Su fratres e sorores, in ordine de nascentia, es: Demeter, Hera, Hades, Posidon e Zeus. Illa pertineva ergo al stricte gruppo del dece-duo major divinitates del Olympo.

Hestia e Vesta

Insimul a su equivalente divinitate roman, Vesta, illa non esseva cognite per le mythos e le representationes que la concerneva, e illa esseva rarmente representate per pictores e sculptores con semblantias human, perque illa non habeva un aspecto exterior characteristic: su importantia esseva in le rituales symbolisate per le foco.

Contos mythologic

Illa faceva voto de castitate, non perque illa non esseva belle; de facto sia Posidon sia Apollon peteva su mano a Zeus qui totevia, considerate le decision del soror de remaner virgine e evitante assi un possibile concurrente al throno, repulsava lor requestas. Post un banchetto Priapus, ebrie, tentava violentar la, ma un asino con su ruito eveliava le dea qui dormiva e le altere deos, qui le constringeva a fugir. Le episodio ha un character de advertimento anecdotic pro qui pensa abusar del feminas recipite in casa como hospites, sub le protection del focar domestico: anque le asino symbolo del luxuria condemna le follia criminal de Priapus.

Homero narra que Hestia succedeva a resister al seductiones e al persuasiones de Aphrodite.

Symbologia

Su symbolo esseva le circulo e su presentia esseva advertite in le flamma vive ponite in le focar rotunde al centro del casa e in le brasiero circular in le templo de omne divinitate. A vices illa es effigiate con Hermes, ma dum iste ultime habeva le carga de proteger ab le mal e de propitiar un bon sorte, Hestia sanctificava le casa.

Su prime representation ha essite un petra, denominate herma, in forma de un columna.

Culto

Omne citate, in le edificio principal, habeva un brasiero commun, le Prytaneion, ubi ardeva le foco sacre de Hestia, que nunquam debeva extinguer se. Pois que le citates esseva considerate un expansion del nucleo familiar, illa esseva adorate anque como protectrice de tote le citates grec.

In le familias, le foco de Hestia provideva a calefacer le casa e a cocer le alimentos.

Le neonato deveniva membro del familia cinque dies post le nascentia, con un rito (amphidromia), secundo le qual le infante, portate in bracios, esseva facite tornear circum le focar.

Le nove sposa portava le foco prendite ab le brasiero del familia de origine in su nove casa, que solo assi esseva consecrate.

Le colonos qui lassava le Grecia, portava un torcha accendite al Prytaneion de lor citate natal, cuje foco haberea servite a consecrar omne nove templo e edificio. Un rito que supervive anque in le Olympiade moderne.

Hestia provideva le loco ubi sia le familia sia le communitate se reuniva insimul: le loco ubi on recipeva le hospites, le loco ubi facer retorno a casa, un refugio pro le supplices. Le dea e le foco esseva un cosa sol e formava le puncto de conjunction e le sentimento del communitate, familiar e civil.

« Durante longe tempore io credeva stultemente que il habeva statuas de Hestia, ma pois io apprendeva que sub le curve cupola il non ha statuas. Un foco sempre vive se cela in ille templo e Hestia non ha alicun effigie, como non mesmo le foco. »

(Ovidius)

AMPHIDROMIA

Le Amphidromia (in greco antique: μφιδρόμια) esseva festas que, a Athenas, on celebrava in le familias quando nasceva un infante.

Le data

Il non esseva fixate alicun die precise pro iste festas, que habeva loco in ambito familiar qualque die post le parto. In le antique Grecia le mortalitate infantil esseva altissime e le major parte del decessos eveniva intra le prime septimana desde le nascentia. La ceremonia esseva assi generalmente differite a quando le infante habeva superate qualque die de etate e ergo le probabilitates de superviventia habeva augmentate. La major parte del expertos pensa que le festa eveniva post le prime septimana desde le nascentia; secundo alteres, al contrario, le festa esseva fixate al quinte die de vita, quando le maieutrie, i.d. feminas qui habeva assistite durante le parto, se habeva nettate lor manos, perque le ver ceremonia del Amphidromia esseva solitemente precedite per iste actos de purification.

Le ceremonia

Al festa del Amphidromia esseva invitate le amicos e le parentes del genitores. Le rito habeva loco in le casa paterne le vespere e le invitatos portava donos, inter le quales solitemente il habeva sepias e polypos. Le exterior del casa esseva decorate con brancas de olivo, si le neonato esseva de sexo masculin, o con guirlandas de lana si de sexo feminin.

Le infante esseva pois facite tornear circum le focar portate in brachios per le obstetrices, e presentate al deos del casa e al familia; pauco postea le infante esseva prendite in brachios per le patre e recipeva le nomine proprie, evento del qual le hospites esseva testes. La cursa circum le focar con le infante esseva le puncto central del Amphidromia , perque justo ab le cursa illo derivava le nomine (in lingua grecἈμφιδρόμια = cursa circum).

VESTA

Vesta esseva le dea virgine del focar, del casa e del familia in le mythologia roman. Anque si illa es sovente considerate como analoge a Hestia del mythologia grec, illa habeva un grande, anque si mysteriose, rolo in le religion roman multo antea le apparition de Hestia in Grecia. Pauco on sape re le dea, perque illa non es mentionate in le mythos. Le presentia de Vesta esseva symbolisate per le sacre foco que ardeva in su corde e in su templos.

Vestales 

Le foco de Vesta (appellate anque Vestia) esseva custodiate in su templo per su sacerdotessas, le Vestales. Omne 1e de martio le foco esseva renovate. Le foco remaneva accendite usque al 391, quando le imperator Theodosius prohibiva omne culto public pagan. Un del Vestales mentionate in le mythologia esseva Rhea Silvia, qui con le Deo Marte concipeva Romulo e Remo.

Le Vestales proveniva ab le classe patricie e debeva observar le castitate absolute durante 30 annos (le Virgine Vestales). Le Vestales viveva insimul in un casa presso le Forum (Atrium Vestae), sub le supervision del Pontifex Maximus. Le voto de castitate esseva assi sacre que, si violate, le Vestal esseva sepelite vive in le Campus Sceleris.


Vestalia

Vesta esseva celebrate desde le 7 de junio al 15 de junio. Le prime die le “penus Vestae” (le Sanctum Sanctorum celate per cortinas de su templo) esseva aperite, le unic vice durante le anno, assi le femina poteva offerer sacrificios.

Culto domestic

Vesta esseva le dea del focar al centro del casa. Vesta esseva particularmente importante pro le feminas del familia perque le focar esseva le loco ubi le nutrimento esseva preparate e apud illo esseva prendite le repasto con offertas jectate in le foco pro cercar presagios ab le modo con le qual illo ardeva.

 

DODECATHEISMO

(ex Wikipedia – traduction per Francesco Galizia)

Le Dodecatheismo (ab le greco Δωδεκαθεοισμος, Dodekatheismos, "inseniamento del dece-duo deos”) es un movimento religiose e un philosophia de vita que se propone como continuation directe del antique religion grec, abolite per le imperator Theodosius I in le anno 393. Le renascentia de iste spiritualitate ha evenite in le annos Novanta del 1900 e durante iste periodo de tempore ha nascite plure gruppos, que ha sede in Grecia e in altere paises, e illos ha un numero crescente de nove adherentes Le plus importante organisation es le Consilio Supreme del Hellenicos Gentiles (YSEE - Ypato Symboulio Ellinon Ethnikon -Υπατο Συμβουλιο των Ελληνων Εθνικων), fundate in 1997 a Athenas.

Le YSEE ha sovente organisate manifestationes e protestos in favor del derectos human e del libertate religiose. Le Ysee projecta le institution futur de templos, altares public, bibliothecas e centros pro le studio del religiositate dodecatheic.

Sito del YSEE: http://www.ysee.gr/

LE DECE-DUO DEOS OLYMPIC

 

Zeus

Hera

Apollon

Artemis

Hephaestus

Hestia

Aphrodite

Poseidon

Demeter

Hermes

Ares

Athena

LE THEOLOGIA DODECATHEIC

Le theologia dodecatheic es primarimente polytheistic e pantheistic. Le divinitates es concipite como fortias cosmic que governa le expressiones del natura a su nivellos le plus elemental, le expressiones del vita e le expressiones universal. Le cosmo es ergo regite per le eterne action de aggregation e de disgregation de iste essentias spiritual. Il existe anque gruppos que accentua majormente un direction monistic, vidente le essentias spiritual como le multe aspectos o representationes human de un principio divin unitari ancestral, o como le infinite scinder se e germinar de un unic essentia universal que constitue omne cosa. Lo que liga tote le conceptiones theologic del nove gruppos dodecatheic es lecosmotheasis, (litteralmente "vision del universo"). Iste conception percipe le universo como qualcosa unic e harmoniose, in perenne movimento e evolution perque assemblate per le creativitates spiritual (le deos). Le interpretation del theologia varia de gruppo a gruppo ma anque de persona a persona; in loco del vision classic le divinitates es anque interpretabile como figuras archetypic, representationes de determinate statos del mente human, o como sensationes e statos de animo del homine (conception de typo psycologistic).

LE ESCATHOLOGIA DODECATHEIC

Le escathologia dodecatheic es substantialmente basate super le idea del reincarnation, aspecto del cyclicitate del existentia e de tote le cosas. Le escathologia es strictemente ligate al cosmologia e al cosmotheasis, secundo le qual le universo es un entitate vive e coincide con le Uno universal, le principio e le essentia active e mutabile del qual tote le cosas es facite. Le escathologia dodecatheic non es millenaristic, su vision non implica un creation initial. Le cosmo es un veritate eterne autocreate se e le creation non es un evento limitate, que antea o postea pervenira a un fin, ma es al contrario illo mesme eterne como le essentia que lo constitue. Le creation es le continue disgregar se e recomponer se del materia energetic del universo, le continue mutation regulate per le logica fatal del Surriso del Dèos. Omne cosa ha un definite existentia personal, le qual un vice concludite se face de modo que le esser retorna a facer parte del cyclo del vita, disgregante se e renascente in un nove existentia e sub un nove forma. Il non es un escathologia de salvation, ma postmoderne e postchristian. Le homine non es de facto concipite como un esser superior in expectativa de un judicio final, al contrario le homine es un parve parte del natura, e como omne cosa le existentia human es subjecte al cyclos cosmic.

LE ETHICA DODECATHEIC

Le ethica dodecatheic es fundamentalmente basate super le approche al mundo natural. Le religion dodecatheic non ha dogmas (presumite veritates absolute revelate) ma, al contrario, illo favori le idea que le homine debe pervenir ille mesme al contacto con le mundo divin trans le respecto pro le integre existentia. Le mundo que circumfere le esseres human es le manifestation del Uno. Le rituales e le practica religiose servi al homines pro mantener proprie equilibrio de contacto con le vita. Le natura es sacralisate e como tal illo debe esser venerate e respectate. Le dodecatheicos es sovente ingagiate in causas ambiental. Le respecto del natura se manifesta anque como respecto pro le esser intime del cosas, e como repulsa de qualcunque forma de emargination, xenophobia e racismo. Le preceptos principal dodecatheic es ille continite in le Maximas Delphic: reciprocitate, hospitalitate e respecto, accompaniate per le autocontrolo e per le cognoscentia de se mesme.

LE EUSEBEIA

Le Eusebeia (εὐσέβεια, traducibile como "pietate") es un importante concepto delWeltanschauung dodecatheic. Le Eusebeia es le respecto personal pro le realisation del relationes inter le esseres human e inter le esseres human e le mundo natural. Le concepto pote exprimer anque le maturitate spiritual, intendite como comprension del mundo e del existentia, como respecto pro tote lo que es, symbolo concrete del essentias divin. Le eusebeia es, ergo, le respecto e le veneration verso le divinitates, e le divinitates, secundo le pantheismo e le Dodecatheismo, es tote lo que existe.

 

 Le origine del antique Hellenos:

per Adriano Romualdi

traduction per Francesco Galizia

"Era le anthropologo german Otto Reche a observar que nunquam le Grecos haberea utilisate le parola “iris” (it. arcobaleno) pro designar le iride del pupilla, si haberea habite oculos obscur. Sol un populo con oculos azur, o gris, o verde poteva clamar le pupilla del oculo iris: le antique stirpes del Hellenos (Eolic,Ionie e Dores) appertineva dunque al racia nordic. Frequente son in le fontes grec le adjectivos xanthòs e xoutòs “blonde”, pyrrhòs “rubie” e chrysoeidés “auree”, referite al capillos de homines o Deos, adjectivos que corresponde perfectemente al latino flavus, fulvus e auricomus. Diffundite son anque expressiones como chrysokàrenos “testa blonde”, o chrysokóme “cloma de auro”. Le mesme progenitor del Ionos e del Acheos esserea stato Xoutòs, “le blonde”, fratre de Doro e filio de Helleno, le mythic fundator del populo grec. Que xanthòs significa vermente “blonde” es relevate ab Pindaro que clama xanthos le leon, Bacchylides le color del grano matur (III, 56) durante que Platon in le Timeo (68 b) explica que xanthòs (le jalne) se obtene con un mixura de “splendente con le rubie e con le blanc” e Aristoteles (Del colores, I, I) affirma que le foco e le sol son dicte xanthòs. Que le infantes del Germanos al Grecos jam non plus nordic appareva “con capillos blanc” non surprenderà si on tene presente cello blonde platino quasi blanc como sovente son le capillos del infantes nordic. Como es subinde notate, le heroes e le deos de Homero son blonde: Achilles, modello del heroe acheo, es blonde como Sigfrido, blonde son le fratres Atrides Agamemnon rege de Mycene e Menelao rege de Sparta, Radamanthes, Briseide, Meleagro, Agamede, Hermione. Helena, per cuje a Troia on combatte, es blonde, como Paride, e in le Odyssea es blonde Penelope. Peixandro, commentante un passage del Iliades (IV, 147), describe Menelao xanthokòmes, mégas én glaukòmmatos “cloma blonde, alte e con le oculos azur”. Le philologo classic austriac Karl Jax il ha observate que inter le deas e le heroinas de Homero non una il ha le capillos nigre. Odysseo es le unic heroe homeric brun, ma le habitude de representar le heroes blonde es assì forte que in duo passages del Odyssea (Xlll, 397, 431) anque ille es dicte xanthòs. E, alteremente, Odysseo se differentia anque pro le su character psychologic, e pro le su astutia. In genere totevia, le disdigno del Grecos de epocha homeric pro le typo oriental, astute e false, es sculpite ab le lor contempto pro le Phenicies, indicate como “dishoneste e fraudator” (Iliades XIX, 288). Inter le deas homeric, Aphrodite es blonde, como Demetra, Athena es, per excellentia, “le oculos celeste Athena”. Le termino utilisate es glaukopis, que certo es in relation anque con le symbolismo del uluco, le ave nocturne sacre al dea (glaux = uluco), ma que in senso anthropomorphic vale “oculos-cerulee (celeste)”: Aulo Gellio (Il, 26, 17) explica glaucum con “gris-azur” e traduce glaukopis con caesia, Pindaro completa le representation homeric del dea, clamante la glaukopis e xanthà.

Apollon es le deo phoibos “luminose, radiante” e anque xoutòs. Hera, sposa de Zeus e modello de matrona hellenic, es leukòlenos, “le dea del blanc brachios”, typic tracto del beltate feminin del racia nordic. Blanc brachios, pedes de argento, digitos rosate, e alteres characteristic adjectivos que remanda a un carnation clar, son frequente in le poemas homeric. Anque Hesyodo parla a nos de heroes e deos blonde: Dionyso es blonde, como Ariadne. Le connexion del canones esthetic de etate archaic con le ideal nordic on deduceva anque ab le importantia attribuite al altessa: kalos kai mégas, son duo adjectivos que va sempre insimul. In le description physic de Nausicaa e de Telemacho in le Odyssea, on senti que le alte statura il es quasi synonymo de nobile nascentia. Es le mesme modo de sentir del nostre Medievo, que il ha depingite tote le dominas blonde e que imponeva como condition del lor beltate le grandor del persona (”grande, blanc e fin), anque isto pro le influentia de un aristocratia germanic de origine nordic. In epocha classic, nomines como Leukéia, Leukothea, Leukos, Seleukos (ab leukòs “Blanc”) allude a carnation clar, assì como Phrynos e Phryne a pelles blanc e delicate, como anque le nomines Miltos, Miltìades, e Milto. Durante que Galatéia (ab gàla-gàlaktos =lacte) es “celle ab le pelle de lacte”. Rhodope e Rhodopìs son celle ab le “pelle de rosa”. Non rar son le nomines Xanthòs, Xuthìas, Xanthà, como anque le nomines Pyrrhos rubie (ab pur = foco) e Pyrrha le sposa de Deucalion e mythic progenitrice del genere human. Verosimilantemente le stirpe doric, ultime venite ab le septentrion, e in particular le Spartiates, rigorosemente separate ab le populo submisse del ilotas, debeva conservar a longe un proprie character nordìc. Ancora in le V seculo, Bacchylides laudava le “blonde pueras de Laconia”; duo seculos ante le poeta lyric Alcmane, in un famose fragmento (54) habeva cantate le puera spartan Agesicora “con le capite de auro fin e ab le visage de argento”. Anque le habitudes sportive del feminas spartan, le lor costume de facer gymnastica insimul con le homines, parla a nos de un feminilitate acerbe e athletic que melio on imagina in pueras de typo nordic que in celle mediterranee. Eustatio, (IV, 141) episcopo de Thessalonica, durante que commentava un passage del Iliades, recordava como le blondismo habeva facite parte del esser spartan. In Athenas le si-nominate “fossa del Lacedemones” il ha restituite a nos le skeletos de 13 Spartanos appertinente al guarnition mittite al fin del guerra del Peloponneso: tres son celle de homines multe alte (1,85; 1,83; 1,78), le alteres de statura superior al media, le plus parve mesurava 1,60. Nos recorda que Xenophon signalava le alte statura del Spartanos. Anque le stirpe ionic, nonobstante resideva ab plus tempore sur le ripas del Mediterraneo - facto que habeva conducite a un remarcabile mixion del elemento nordic con cello mediterranee – debeva conservar, specialmente in le aristocratia un certo ideal physic nordic. In le cemeterio de Dypilon, del etate geometric, on nota un augmento de typos brachycephalos centroeuropee a disfavor del dolichocephalos mediterranee. Non se oblida que le stylo geometric nasce in Attica, exactemente como le gothic nasce in Francia, e assì como serea incaute affirmar que le Francia non sia state germanisate sol perque le lingua es remanite latin, assì serea hasardose sustener que le migration doric non ha penetrate le Attica. In le VII seculo Solon parla a nos de un Critia - ancestre de Platon - con capillos blonde, xantothrix, e Platon mesme in le Liside e in le Republica parla a nos del blondismo como qualcosa de non particularmente rar. Le tragicos de etate classic, monstra a nos un quantitate de heroes e de heroinas blonde. In le Coefore de Eschylo (v. 176, 183,205), le blonde Electra trova un capillo blonde presso le sepulchro del patre, e pois poco in avante, vide un tracia de un pede grande e deduce que debe tractar se de su fratre Orestes. In le tragedias de Euripides, Electra e Iphigenia in Tauride, nos apprende: in le Electra (v. 505 e sq.), que le blondismo es un characteristic del Atrides, e in le Iphigenia, (52/53) illa, recorda le patre Agamemnon “con le crin blonde que undeava sur le capite”. Le mesme Euripides monstra blonde, Heracles, Medea, Harmonìa. Assi como anque le heroes del Mythologia: Theseo qui occideva le Minotauro in le Labyrintho, Perseo filio de Danae qui ha le oculos splendente e le capillos de auro, qui taliava le testa de Medusa e Jason qui rapeva le Villo de Auro, tote illes esseva blonde. On il ha notate que in le nivellos del Acropolis ante le destruction persian, on trova constantemente statuas con capillos depingite de ochra jalne o rubie e oculos in verde: il es cognoscite ab nos, le famose “ephebo blonde”. In genere, in tote le epocha classic, on manteneva le usantia de depinger de blonde le capillos del statuas, Philostrato de Lemno, in le su libro sur le pictura (Eikones), scribe que “le pictura depinge un oculo gris, le altere azur o nigre, le capillos jalne, o rubie ”. Anque le grande statua de Athena Parthenos que surgeva intra le Parthenon era blonde, et es stato observate que le arte crisoelephantine surge pro representar un humanitate essentialmente, clar, qui son assi representate in le sculptura e pictura hellenic; in le figuras masculin il ha un typo human superior pro le su grandor de animo (megalopsychìa), capace de un contemplation impartial, in celle feminin le acerbe e pudic timiditate de un anima nobile. Anque le statuettas de Tanagra, analysate ab le historico e philologo german Wilhelm Sieglin, se relevava blonde al 90%, lo que non surprende nos, perque Heraclides le Critic ancora in le III seculo scribeva que le dominas de Thebe: “Son pro le grandor del corpores, le modo elegante de camminar e del movimentos, le dominas plus perfecte de Hellade, illas il ha capillos blonde que porta nodate sur le capite” (Bios Hellados, 1, 19). Un particular blondismo del dominas theban non debe meraviliar, si on considera le penetration thrace in le area eolic, successive al migration doric e connexe al introduction del cavalleria, de cuje le lor tracias linguistic on trova anque ultra le Adriatico, inter le Iapiges de Apulia. Theodorida de Syracusa (Anthologia Palatin, VII, 528 e) describe le pueras de Larissa in Tessalia que taliava le blonde clomas pro le morte de una co-citatana. Anque le colonisation eolic in le insulas del mar Egee e in Asia Minor, haberà diffundite characteres nordic si on pensa que le poetessa Saphpho clama le filia Cleide chryseos (fragmento 82). Le mesme Saphpho es clamate ab Alceo (fragm. 63) ioplokos, “con le crin de viola”, que veni traducite como “brun”. In realitate, como il ha monstrate le Sieglin, ante le IV seculo, epocha in cuje initia a disparer le boscos, in Grecia existeva sol le specie jalne del viola (viola biflora), le mesme que cresce hodie in Tyrol e Bavaria, ergo Ióplokos va traducite como “blonde”: qui Saphpho era “parve e nigre” (mikrà kai mélaina) es un legenda posterior. Que anque le grecos de Sicilia habeva characteristic nordic pote suggerer lo celle fontes que describe Dionysio, tyranno de Syracusa, blonde e con le lentigines. In genere, in le V seculo le blondismo debeva esser ancora sentite como qualcosa de typic pro le ver helleno, si Pindaro, in le none del Odes Nemee (v. 17), adressante le Argivos qui era presente, celebrava le “blonde Danai”. Alteremente, ancora Callimacho de Cyrene (Hymnos V, 4), duo seculos depost, poteva exhortar le dominas de Argo: “hastate vos, hastate vos o blonde pelasges!”. Bacchylides, in le ode a un vincitor del jocos nemee, lauda le mortal homines de tote le Hellade, que “con le triennal corona vela le testas blonde”, e in un fragmento (V, 37 e sq.), parla de blonde vincitores “xanthotricha nikasanta”. Le grande arte classic, que data ab iste seculo, ha representate celle typo alte, blonde, con tractos fin e regulares, que es proprie del racia nordic, e qual hodie on pote trovar in modo compacte sol in alicun regiones del interior de Svedia. Anque le racia mediterranee il ha tractos regulares, ma es de parve statura, durante que celle forma plus fer, le modo plus energic de modellar le naso e le mento que face le classic physiognomia, son ab recognoscer al racia nordic. Aristoteles scribe in le su Ethica Nicomachea “que pro le beltate on exige un corpore grande, de un corpore parve on pote dicer que sia gratiose e ben facte ma non propriemente belle”. Iste corpore parve e gratiose es essentialmente cello mediterranee. Pro le sensibilitate nordic le forma physic e spiritual de typo mediterranee non es sufficiente a traher le ver ‘beltate”, perqué hic per le beltate on exige un certe gravitate interior, un grandor de animo que ab le Grecos de sensibilitate nordic era synthetisate in le concepto del megalopsychìa. Le figura mediterranee al oculos del homine nordic apparera sempre troppo legier e inconsistente perque le su tractos physic sia admirate como “belle”. Nordic son le metriótes, le mensurate dignitate, le enkrateia, le dominio de se ipse, le sofrosyne, le conscientiose ration, de cuje le spirito grec recognosceva le su essentia profunde. Le apollinee e le dionysiac, iste duo polos del civilitate hellenic, que son explorate ab Nietzsche, altere non son, que le anima nordic del élites indoeuropee e le sensibilitate effervescente del plebes mediterranee. Dionysiac es le placer enthusiastic, le tumultuose e indomite ferocitate del antique mundo mediterranee; apollinee es le tono sublime, le sage ponderation, le promte decision del Nord. Ma es proprie in le V seculo, extreme equilibrio del spirito grec, que le balancia se inclina. Le crise del aristocratia maturava jam ab al minus un seculo e Theognide - qui in un fragmento recorda le su juventute, quando “le blonde buclas le cadeva ab le capite” - habeva jam maledicte le mixtura del sanguine, ruina del antique stirpes. Le classe dirigente atheniese iva incontro al manco de characteres nordic pro le affluxo de sanguine del metecos, plebee e oriental. Le consequentia era le verter se del melior homines de studio de Athenas al modello spartan. Xenophon se transfereva a Sparta. Platon in le su opra “le Republica”, scribe que le élite del chefes son educate como le Spartiades, e ubi le nove stato se appoia sur le eugenetica (unir le melior al melior, supprimer le invalide psychophysic, etc.) assi que le ideal final se configura como elevamento de infantes secundo le modello del homine perfecte, e le guida del Stato ab parte de un gruppo selecte pro iste carga. Ma anque Sparta non superava indemne le conflicto peloponnesiac, que feriva a morte le su nobilitate guerrier. Es un facto facil de constatar que al elimination del sanguine plus nobile - e de parte spartan era le sanguine, preciose, del nordic guerreros Spartiades – il ha contribuite multe le guerra del Peloponneso. Al battalia de Leuttra, le Spartiades finiva con exsanguinar se completamente assi que le guerrero spartan poteva responder al soldatos theban qui entrate in Sparta demandava “Ubi son dunque le Spartanos: Non son plus hic, si no vos non esserea hic nunc”. Le IV seculo es ancora un epocha de splendor. Ma il ha in le su luce qualcosa de plus caduc et elegante que sta como le gratia morbide del statua de Hermes per Praxiteles al figuras acerbemente heroic del archaismo hellenic e a celle maturamente solar del seculo V. In isto es le elemento mediterranee que torna a parlar. In tote iste characteres, es state justemente recognoscite le presentia de un specie human plus legier e gratiose. De fronte a un Hellade assi fortemente sin plus le characteres nordic, non meravilia que al fin del IV seculo le hegemonia sia passate al regno peripheric de Macedonia. Le Macedones, consanguinee del Dores, debeva conservar, apud a un monarchia e a paisanos de typo patriarchal, le acerbe vita nordic del origines. Alexandro le Grande, con le su oculos azur scintillante, con le capillos blonde, le pelle assì rosee e delicate que on le poteva vider erubescer anque sur le pectore, il es un nobile figura nordic. Le populo Macedone constitueva le extreme reserva del grecitate, que permitteva in le phase declinante del su cultura, de expander le civilisation hellenistic per toto le Oriente. Un physiognomia nordic debeva a longe conservar se in le aristocratia macedone, Stratonice, filia de Demetrio Poliorcetes rege de Macedonia, e uxor de Seleuco I, era blonde, e Ptolomeo Philadelpho era blonde, como anque le soror Arsinoe, “simile al auree Aphrodite”. In tote le epocha hellenistic, le ideal feminin continuava a centrar se sur le xanthótes, le blonde. Le recorda a nos le poeta Apollonio Rhodio, in le Anthologia Palatin, con le famose epigramma “Eros ama le speculo e le blonde capillos”, como anque le facto que tote le dominas de alte rango e de etheree beltate (Doris, Callichlea, Rodochlea, Lais) era blonde. Wilhelm Sieglin, que il ha trovate tote le passages del fontes grec ubi se parla del color del oculos e del capillos, ha potite demonstrar que de 121 personages del historia grec de cuje le autores a nos describe le characteres physic, 109 son blonde, e sol 13 brun. Le mesme Sieglin il ha colligite le description de personages del mythologia: del divinitate, 60 il ha capillos blonde, e sol 35 il ha capillos obscur (de cuje 29 deos del mar o del inferos); del heroes del sagas, 140 son blonde e 18 il ha capillos nigre; de personages poetic, 41 blonde e 8 nigre. Ab tote isto esserea forsan excessive dicer que in tote le epochas del historia grec le blonde son in assì grande majoritate. Certo es que totevia illes esseva numerose e, super toto, illes dava un tono major al classe dirigente. Que un certo ideal nordic contrasignava le ver helleno usque a tempores plus tarde, poterea confirmar lo iste notitia del medico hebree Adimantho, vivite in le epocha del Imperio Roman, ille scribe in le su opra (Physiognomikà, 11, 32): “Celle homines de pur stirpe hellenic o ionic, son de statura alte, robuste, de corporatura solide e recte, con pelle clar e capillos blonde, le testa es de medie grandor, le villositate del corpore inclinante al blonde, fin e delicate, le facie quadrate, le oculos clar e lucente “. E totevia, le poeta roman Marco Manilio ora jam assignava le Grecos al “coloratae gentes”. Con le disparition del blondismo natural, era devenite de moda le uso de medios artificial de colorar le capillos, le xanthìsmata. Le verbo xanthìzestai, “tinger de blonde”, passava ad indicar le adornar se, le “facer se belle” per excellentia. Ma non era con iste medios que poteva arrestar se le processo del fin del character nordic del mundo hellenic. Le typo del helleno on initiava ad extinguer se. Ad isto se substitueva le “graeculus”, le sclavo astute o le maliciose rhetor, le trafficante o le affairista, signate ab cello astutia oriental que le feceva sentir ab le Romanos como extranee et “inferior”.