domenica 14 novembre 2010

WILLIAM SHAKESPEARE:
le Drama historic, Henrico V

le discurso del Rege ante le battalia de Agincourt



Version italian per Vittorio Gabrieli. *
Traduction in interlingua per Francesco Galizia.

Henrico V. Acto IV, Scena III . Entra le Rege:
Westmoreland : - Oh, si nos pote haber hic ora solmente un dece-mille de ille homines que hodie in Anglaterra sta sin facer nihil!
HENRICO: 

Qui es que desira iste? Mi cosino Westmoreland? No, mi belle cosino.

Se es destino que on mori, nos es jam in numero plus que sufficiente; e se nos vive, minus nos es e plus grande sera le nostre parte de gloria. In nomine de Deo, te preca, non desiderar un sol homine de plus.


Pro Jove, io non es desiderose de auro, ni me importa qui se nutri a mi expensa; non me afflige si le gente porta le mi vestimentos; iste cosas exterior non ha posto in le mi desiderios.
Ma si es un culpa cercar le gloria, io es le esser plus culpabile que existe sur le terra.
No, vermente, cosino, non desiderar hic necun altere ab le Anglaterra.
Pro le pace de Deo! Non volera io perder un gloria assi grande, qual me sembla, que le adjuncte de un sol homine mi levara, per quanto de melior io pote sperar al mundo.
Oh, non desiderar uno de plus! Al contrario, face etiam proclamar a tote le mi armea que qui non se senti le animo de batter se hodie, vade a casa: nos le dara le passaporto e le mittera anque in bursa le moneta pro le viage. Non volera nos morir in compania de alcun que timera de esser nos camerada in le morte.

Hodie es le festa del Sanctos Crispino e Crispiano; ille qui supervivera iste hodie e retornara salve in Patria, se altiera sur le punctas del pedes, al mention de iste die, e sentira un fremito, al sol nomine de Crispiano.

Qui vivera iste jornata e arrivara al vetulessa, omne anno al vigilia, festeara e dicera: "Deman es Sancte Crispino"; pois facera vider a totes le su cicatrices, e dicera "Iste ferimentos io le ha recipite le die de Sancte Crispino".
Le vetule oblida, e como le alteres, ille oblidera toto le resto, ma totevia recordara con grande feritate le gesta complite celle die.

Alora le nostre nomines, a ille familiar sur le su bucca como parolas domestic: – Henrico le Rege, Bedford et Exeter, Warwick e Talbot, Salisbury e Gloucester – revivera al recordo inter le lor bicarios que disborda.
Iste historia omne brave homine facera al filio, e le die de Crispino e Crispiano non passara jammais, ab iste hodie, usque al fin del mundo, sin que nos in isto non essera mentionate; nos pauc, nos pauc fortunate, nos manipulo de fratres: pois que qui hodie effundera le su sanguine con me esssera mi fratre; e per quanto humile sia le su condition, ab iste die le su rango essera elevate; e tante gentilhomines ora a lecto in Anglaterra se sentira maledicte ab le destino per non esser se trovate hodie hic, e tenera a vil le lor valor, durante que parlara quicunque habera combattite con nos le die de Sancte Crispino!

------------------------------------------------------
Essayo critic:
Splendite per le constante tension rhetoric del linguage, per le absolute beltate poetic e per le magia narrative del choros que es al introduction de cata acto, le Henrico V es le ultime del grande dramas historic de Shakespeare, cello in cuje, al termino de un percurso in cuje ha affinate le su sapientia stylistic, le Bardo de Stratford perveni al absolute perfection del structura dramatic.Le amplitute del vicissitude historic evocate e le ricchessa del scenas e del personages se funde hic a crear celle realitate theatral multiplice e unitari, dynamic e dialectic, in un admirabile equilibrio inter historia e personages, inter le comic e le dramatic, que es essentialmente e superbemente shakespearian. Incentrate sur le figura del celebre monarcha conquisitor del Francia, le vincitor de Agincourt, le “modello de tote le soveranos”, qui ha volite sepelir in le tumba del patre le imagine juvenil de se ipse, del hamletic e bizarre companion de Falstaff, de “celle testa insan del Prince de Galles ab le pede legier”, assi acutemente e dolorosemente consciente del su natura de comediano qui interpreta per breve tempore un rolo. Henrico V remane in le panorama del dramas historic, in effecto unic, signate como es de un singular vena de melancholia e de un non solvite ambiguitate del Rege le protagonista, personage de un complexitate plen de fascino. (V.G.)