Le Indoeuropeos

Per Adriano Romualdi

traduction interlingua per Francesco Galizia
 

IV. Le origine del Italia archaic: 

Que le linguas italic - e inter illos le latino - son state diffundite ab un typo racial relativemente «clar», appare verosimilante, date le lor provenientia ab le area centroeuropee. Le plus recente anthropologia il ha recognoscite le connexion inter le linguages italic e le typo xanthochroic (ab le grec xanthòs = blonde e chròes = coloration). Jam le anthropologos italian il ha notate duo zonas de blondismo, un in le Italia septentrional (in particular in le Lombardia), que illes mitteva in relation con le migration longobarde, le altere plus tenue, longe le arco del Appenninos, que on pote conducer al plus antique migrationes italic. Il ha le presentia de un forte componente xanthochroic in tote le Italia central e oriental, e parte del Italia meridional. Ab iste zonas se irradiarea tote le ramificationes del mesme typo que on retrova in le altere parte del peninsula e in Sicilia. Le localisation del major massa de illes face pensar a un provenientia ab le Nord e le Oriente, id es que iste typo sia descendite in Italia sequente le costa adriatic, sin penetrar a fundo in le plana padan, ma, sembla que a mano a mano que on descende verso le Sud, isto il ha sede inter le montes. On pote pensar a un preferentia date originalmente a iste ambiente pro un minor resistentia al climate calide del meridion italian. A omne modo, es clar que iste typo debeva repulsar in zonas peripheric un population brun branchyoide, que on il ha ration de creder era autoctone in le region. Il es multe probabile que iste typo xanthochroic sia descendite in Italia al etate del ferro, si non ante, e que illo sia le portator de linguages aryan. Que le populos italic, on distingueva pro un major vestigio nordic ab celle gente que immergeva le lor radices in le prehistoria mediterranee, poterea monstrar lo le separation que existe inter le character national latino-italic ab un parte, e cello etrusc (non indoeuropee) ab le altere, separation tanto plus considerabile si on tene conto del proximitate reciproc e del commun typo de civilisation. Al etruscos, con le lor cultura plen de vivacitate e de color, con le lor intuition sensual del mundo, ora triste ora joiose, on contrapone le severitate rigide, aspere, del gente latin e sabellic, proliferation de un “ethnos” differente. Assi un grande interprete del antiquitate il ha synthetisate le character national etrusc: «Etrusc era le gaudio al placer del existentia, al dominas e al belle adolescentes, al jocos scenic, crueles o comic, al lucta del gladiatores, al circo e al farsa, al indolentia contemplative. Ma etrusc era anque le heroe cavalleresc e le combattente individual, que desiderava le aventura e le fama, profundamente diverse ab le disciplinate e obediente legionarios roman. E como le vita etrusc se explicava in le opposite tension de riso e cruelitate, de placer sensual e aventura, de indolentia otiose e affirmation heroic, le femina dominava sur le homine e in le casa, e prendeva parte anque al vita public.Un vision feminin del mundo se exprime in Etruria ubique...». Es le elemento «dionysiac», le «scumante enthusiasmo, le placer e le phrenetic cruelitate del antique Mediterraneo», que es ab le linguista german Hugo Schuchardt (1842-1927) contraponite al apollinee «alte sentir, sagace ager e mensurate decider del Nord»: como in Grecia le orphismo, assi in Italia le etruscos representa le polo «anticlassic». De fronte al sensual vivacitate del gentes indigene, sta le ethos del populos descendirte ab le Nord. Son le dur Sabinos (Propertio, 1, 1, 32, 47) con le “rigidae Sabinae” (Ovidio, Amores, 11, 4, 15), “fortissimi viri, severissimi homines” (Ciceron, pro Ligario 32; in P. Vattinium 15, 36), ancestres de valorose soldatos e paisanos (rusticorum militum). Son le Romanos con le lor conducta rigide, sever, impersonal, le homines latin de etate republican que prendeva le armas contra Hannibal ante que le «blonde lanugine - flava lanugo - aurava lor le genas» (Silio Italico, Punica, 11, 319), le milites roman ab le «testas blonde», de cuje le echo es in le "Oraculos Sibillin" (XIV, 346): «In le senato de epocha republican e del quinto usque al prime seculo a. C., le essentia nordic il ha sempre demonstrate de esser le fortia preponderante e determinante: audacia illuminate, attitude dominate, parola concise e composite, resolution ben meditate, audace senso de dominio. In le familias senatorial, ante toto in le patricios, e pois in le nobilitas, surgeva e cercava de realisar se le ideal del ver romano, como un particular incarnation roman del natura nordic. In tal modello human valeva le virtute ethic e spiritual de vestigio nordic: le virilitate, virtus, le corage, fortitudo, le sage reflexion, sapientia, le formation de se ipse, disciplina, le dignitate, gravitas, e le respecto, pietas, in plus celle mensurate solemnitate, solemnitas, que le familias senatorial considerava como qualcosa de specificamente roman». Le nomines latin attesta un certe frequentia de characteres nordic. «Ex habitu corporis Rufos Longosque fecerunt», «ab le physic clamava Rufo uno con le capillos rubie, e Longo uno de alte statura»: assi Quintiliano recorda le origines de los nomines proprie. Le historic german, Wilhelm Sieglin dava un longe serie de Flavios, Flavianos, Fulvios, Rubios, Rufios, Rufinios e Rutilios. Iste nomines sembla esser state traditional in le gentes Julia, Licinia, Lucretia, Sergia, Virginia, Cornelia, Junia, Pompeia, Sempronia: alias in le major parte del classe dirigente roman. Le familia del Ahenobarbi (barba de cupro) faceva remontar le su nomine a un legenda secundo le qual duo juvene, les habeva toccate le barba de un guerrero roman que deveniva rubie. Sembla que rutilus, con le significato de un blonde de foco, sia stato usate super toto pro le sexo masculin, e flavus, un blonde plus dulce, pro le dominas. Pro le azur del oculos le adjectivo commun es caesius unde nomines como Caeso, Caesar, Caesulla, Caesilla, Caesennius e Caesonius. Le Historia Augusta (Aelius Verus, 2, 4) explica Cesare con caesius. Pro le oculos gris le adjectivo era ravus o ravidus, unde nomines como Ravilia o Ravilla: Raviliae a ravis oculis, quemadmodum a caesiis Caesullae. Ad alte staturas on refereva le nomines Longus, Longinus, Magnus, Maximus, e anque Macer, Scipio (baston). Albus, Albinus, Albius indicava carnation clar. In appendice al “Incerti auctoris liber de praenominibus”, de epocha tiberian, on lege que nomines de pueras como Rutilia, Fulvia, Caesella, Murcula, Rhodocilia, e Burra designava capillos e complexion clar. Murcula veni ab murex, purpura, Rhodacilla ab le grec rhodax, rosate, Burra - como anque Burrus – ab le grec pyrrhos: tote a color ductae. Que le typo physic del Romanos, al minus in epocha republican, debeva esser assatis septentrional, pote monstrar lo anque cello dicto transmittite ab Oratio:hic niger est, hunc tu, Romane, caveto! «celle es nigre, guardate ab ille, Romano!», que exprime un diffidentia spontanee verso le individuo troppo obscur de pelle que non ha perdite non mesmo hodie le su actualitate. De altere parte, le credentia que al momento del morte Proserpina distaccava al moribunde le capillo blonde que catauno debeva portar sur le capite (Eneides, IV, 698: nondum illi flavom Proserpina vertíce crinem abstulerat), non pote que esser surgite in un epocha in cuje le capillos blonde era commun inter le Romanos. Le Sieglin, que ha passate in revista le fontes sur le characteres physic del antique Italic, scribe que al flanco de 63 blonde son mentionate solmente 17 brun. In le picturas de Pompei le 75% del imagines reproduce individuos clar. Sempre secundo le Sieglin, 27 divinitate roman son descripte como blonde, e sol 9 como obscur. In particular, Jove, Marte, Apollo, Mercurio, Junon, Minerva, Venus, Diana, Proserpina, Ceres, e anque divinitate allegoric como Pietas, Victoria, Bellona, son reproducte como blonde. Del personages del antique legendas 10 son blondes, necuno brun, assi celle poetic: 17 son blonde e duo brun. Characteres nordic son transmittite a nos ab diverse personages del historia roman. Rubie de capillos e con le oculos azur era Caton le Censor, in cuje semblava incarnar se tote le plus antique virtutes del romano. Blonde e con oculos celeste era Silla, le restaurator. Con capillos blonde e lisie, oculos clar, phlegmatic e dignitose in le persona, appare a nos Augusto, le fundator del Imperio. Cesare habeva oculos e capillos nigre, ma complexion blanc e alte statura. Le typo physic de un populo se exprime in le ideal del su poetas. Tibullo canta una Delia blonde, Ovidio una blonde Corinna e Propertio una blonde Cynthia. Un puera troppo nigre non debeva esser multe estimate si Ovidio (Ars Amandi, 11, 657) suggereva “si nigra est, fusca vocetur”. Le laudes major va sempre al candide “puella”. Le poeta Jovenal parla a nos del “flava puella Ogulnia” de nobile stirpe. Le Eneides, pro celle su character celebrative del origines que face esser Virgilio un poeta «archeologo», in un specie de passion pro le stylo del antique Romanos, in un exaltation del latinitate, in illo, tote le personages son blonde. Assi Lavinia (Eneides, XII, 605: “filia prima manu flavos Lavinia crinis et roseas laniata genas” flavos on prefere a floros); Eneas, qui spira nobilitate in le visage e in le clomas como ebore cincte de auro (En. I, 592: quale manus addunt ebori decus, aut ubi flavo - argentum Pariusque lapis circundatur auro); e le juvene Iulo; Mercurio in le su apparition (En. IV, 559: et crinis flavos et membra decora iuventa), durante que inter le guerreros es un fulvus Camers de nation ausonia (X, 562), tanto plus notevole in quanto de necuno del guerreros o del alteres personages del Eneides on dice qui habeva capillos nigre. Etiam le carthaginese Didon es blonde (IV, 590: flaventisque abscissa comas), assi forte es le inclination a vider antique heroes et heroinas circumferite in un nube de blondismo originari. Anque in le Fastos de Ovidio, componite con le mesme intento celebrative, heroes et heroinas del antiquitate roman appare a nos blonde: Lucretia es blonde quando Tarquinio se inamorava de illa (forma placet, niveusque color flavique capilli, 11, 763), blonde son Romulo e Remo, martia prole: - Martia ter senos proles adoleverat annos et suberat flavae iam nova barba comae (III, 60) -. Le Sieglin il ha scripte: « Le invasores hellenic e italic, era blonde, secundo le non pauc testimonios que nos possede. Blonde es le majoritate del personas de cuje veni a nos descripte le aspecto physic; in particular esseva les appertinente al familias nobile que se distingueva pro le color clar del pelle e del capillos. In tote le epochas del antiquitate classic, blonde habeva le significato de distincte». Le epocha auree del romanitate «nordic» va ab le origines al fin del guerras punic. Es le epocha del republica aristocratic, surgite ab le patricios e ab le melior elementos del plebe, ubi le poeta Quinto Ennio poteva scriber:” moribus antiquis res stat romana virisque”, in cuje le valores roman se appoiava ancora sur un adequate base nordic. Le ideal del probitas, del integritas, cello del vir frugi, del vir ingenuus, in cuje simplex sonava ancora como un laude, es difficile reducer lo ad un standard mediterranee: Le essentia del "ver romano", del vir ingenuus, non se explica al luce del anima "meridional", del populationes preitalic de racia mediterranee, que debeva in vice formar le majoritate del antique plebe, o al minus le plebe de Roma (plebs urbana). Iste antique ideal republican de un severitate de conducta derivante non ab abstracte preceptos, ma ab un nobile natura de sanguine nordic, lo ha expresse Propertio in le figura de Cornelia filia de Scipion le African: “Mihi natura dedit leges a sanguina ductas (IV, 11)” . Jam in le II seculo a.C. son visibile tracias de decadentia, con le difficultate sempre plus crescente in expedition militar de secunde ordine, como a Numantia, o in Numidia. Al epocha de Pyrrho rege de Epiro, e anque a celle de Hannibal Barca, le Romanos habeva potite mitter in campo quante truppas habeva volite: «Le Romanos, scribe Plutarcho, plenava sin fatiga e sin hesitar le vacuos in le lor truppas como trahente los ab un fonte inexhaustibile». In le II seculo jam le paisanos italic dava signos de exhaustion. Ma con le disparition del paisanos italic, initiava anque le manco de characteres nordic del romanitate. In le mesme momento, le contactos con le mundo grec in decadentia, e con le Oriente, portava in Roma le prime germines de disfacemento. “Syria prima nos victa corrupit”, recognosceva Floro (Epitome, 1, 47). Jam al medietate del II seculo le numero del sclavos era equal a cello del Italicos, con consequentias incalculabile pro le corrunper se del character national roman. Le typo oriental portate sclavo et emancipate, le liberto de origine ignobil ma ric e potente, deveniva sempre plus frequente sur le scena roman per dominar incontrastate in le seculos del Imperio. Syrios, greculos, hebree - nationes natae servituti - secundo le sever judicio roman, les deveniva sempre plus numerose, con le influxo dissolvente del brillante civilisation hellenistic. «Le nostre citatanos sembla sclavos de Syria - diceva le avo de Ciceron - tanto melio parla le grec, e tanto plus son corrupte». «Qui tace illes, de cuje le Italia non esseva matre, ma matrastra», habeva dicte Scipion Nasica de fronte al folla tumultuose de importation in le foro. Al typo del romano de stirpe italic succedeva un massa anonyme sempre plus mediterranee e oriental. Anque le pictura permitte de observar le evenir de typos sempre plus nettemente oriental - specialmente bancheros e homines de affaires - que se contrapone al romano nobile, de origine nordic o dinaric. Le typo fortemente obscur e assi poco europee que characterisa ancora hodie, parte del population de Italia - color iste servilis, diceva Ciceron - on pote facer remontar al invasion de sclavos oriental, asiatic e graeculos, del ultime etate republican e de celle imperial. Que iste massa non poterea offerer supporto al vetule institutiones aristocratic republican, e haberea besonio de un patrono, explica le transpassar ab le republica al Imperio. Le ordine imperial roman era destinate a reger ancora alicun seculos - anque perque le Roma republican habeva jam liberate le campo ab tote le possibile competitor - in un quadro de splendor ma anque de un crescente putrefaction del societate. Le “limes” imperial de Augusto non debeva esser plus ampliate (excepte le Dacia conquirite ab Traiano) in quatro seculos de Imperio. Un florition cultural non se habera plus depost le fin del I seculo d.C. e se perpetuava sol un academismo de typo alexandrin. Le philosophia del epocha il es le stoicismo, le individualismo orgoliose e desperate de un anima nordic que se claude in se ipse .“ Malos homines nunc terra educat atque pusillos”, lamentava Jovenal (XV, 70). In effecto, in le exercito imperial le statura minime era descendite usque a m. 1,48, e assi sempre plus contrastava, le “Romanorum brevitas” con le Germanorum proceritas (Vigetio, 1, 1). Nonobstante que le ultime gentes que poteva facer remontar le lor origines al Latinos del Colles Alban, inter le qual le Julios, se era extincte al initio del principato, un certe typo nordic debeva continuar inter le membros del classe dirigente del Imperio. On poterea facer un longe lista de Cesares blonde: ab Augusto a Tiberio, ab Caligula a Neron, ab Tito a Traiano, ab Claudio a Probo, ab Constantino a Valentiniano. Le capillos blonde era sempre estimate in le beltate feminil - Poppea era blonde - e le dominas roman on le tingeva (summa cum diligente capillos cinere rutilarunt, Valerio Maximo, 11, 1, 5) o mitteva perruccas de capillos blonde, taliate al prisioneras germanic. Le capacitate del Imperio de reger se in le seculos, se debeva al fortia del forma politico-spiritual create ab Roma. Un forma spiritual il es create ab un certe typo human, ma in parte le supervive, al minus usque a quando trova un materia human signate anque ab un minime parte de celle sanguine originari. Le arco del romanitate es continite inter le duo affirmation - moribus antiquis res stat romana virisque - in cuje le etate republican habeva affirmate con orgolio de haber a disposition un adequate substantia racial, e celle altere - mores enim ipsi interierunt virorum penuria - con cuje le romanitate admitteva le incapacitate de perpetuar se in un ambiente human ora jam orientalisate. Al vetule paisanos italic de origine nordic, quasi extincte, (le desolation del vastatio Italiae, es un thema commun de scriptores de etate imperial) poteva surrogar, usque al II seculo d.C., le romanitate de colonos del provincias e le guarnitiones peripheric. Pois, extincte anque iste fluxo de italicitate provincial ab cuje era exite le grande Imperatores Traiano, Adriano, Marco Aurelio, le orientalisation procedeva con un rapiditate sin freno, con le diffunder se de nomines grec e del christianismo. Venite ab le Oriente le christianismo, exite ab le visceras del nation hebraic - multitudo iudaeorum flagrans nonnunquam in contionibus, civitas tam suspiciosa et malefica - se affirma in le provincias oriental, ma incontra resistentia in le parte europee del Imperio, exepte in le regiones maritime cosmopolita. Con le christianismo se diffunde anque un nove ideal physic oriental, presto visibile in le mosaicos e in le hypogeos. Le christianismo in le Imperio Roman, era le religion del stratos plus basse del population e de immigratos de origine oriental e african, le quales non era sensibile ni al spirito hellenic ni al arte politic de Roma. Le ultime resistentia nordic et europee contra le orientalisation del mundo classic - le penetration de elementos extranee in le Imperio con le conceptos religiose e de vita del Oriente - veni ab parte del Illyricos, iste gente grande de soldatos blonde, que dara a Roma le imperatores Aureliano, Decio, Diocletian. Illo es, sub le signo del Sol Invicte de Mythra, le ultime reaction del provinciales europee, del legionarios, a defensa del Imperio contra le orientalisation e le mundo christiano-cosmopolita. Es le extreme bastion del paganismo contra le demagogos del Oriente e, insimul, le defensa del danarium roman e del parve burgesia italic contra le auro del Oriente. Le transferimento del capital a Constantinopolis, in le corde del Oriente christian e antiroman, signava le fin del romanitate europee de stirpe nordic. In van le poeta Prudentio debeva mitter in versos le sperantia que le Imperio poteva renovar se e que le capillos del Dea Roma «deveniva de novo blonde» (rursus flavescere): le Roma indoeuropee non era plus. Paradoxalmente, le Imperio debeva ancora un seculo de vita al su plus implacabile adversarios, le Germanos. Como al romanitate italic del epocha republican era succedite le romanitate italico-provincial del principato, como a iste era succedite, al medietate del II seculo, le romanitate illyric del legionarios, assi in le ultime seculo de Roma prendeva forma un romanitate-germanic de cuje le echo perveniva usque al rege Theodorico. Le exercito roman del IV seculo es jam germanisate in modo complite, germanic son le su generales, ab Stilichon a Flavio Aetio, durante que sur le vexillos del legiones imperial conservate ab le “Notitia Dignitatum” son signate le runas del sol, del victoria e del cervo: le primordial symbolos indoeuropee, retornava ancora, in le lucentia morente del splendor roman. Significative es como pro iste Germanos le parola «romano» il ha acquirite le significato de “coarde”, “infidel” Le «romano» es ora in le acceptation currente, un typo human parve, nigre, gesticulator, sagace e habile, ma anque vil e false, exactemente como appareva le “graeculus” al Romanos de etate republican, e como Platon, a su vice in un Grecia ancora nordic, habeva describite Syrios et Egyptios. Iste transpassar de significatos pote demonstrar melio de omne altere exemplo le parabola descendente del civilisation classic. Le populos que parla greco e latino in le seculo V d.C., conservava le hereditate linguistic del Hellenos e del Italicos indoeuropee, ma non celle del sanguine. Le Germanos ante se estabiliva, intra le confinios del Imperio como colonos e alliatos federate. Illes prendeva le possession de campanias dispopulate e dependente del centros urban e maritime del Imperio de Oriente (Roma, Ravenna). On faceva acceptar se como soldatos, colonos, paisanos, pois quando le exhaustion biologic e spiritual del romanitate era troppo grande pro restar a illes velate ab le residuo mytho de Roma, illes se imponeva como conductores, defensores, patronos. Ma con le Germanos tornava a penetrar in le bassino mediterranee le mesme elemento nordic que jam in le prehistoria habeva adressate in senso “europee” le Europa del Sud. Le Scandinavia es de novo matre de populos - Scandia insula quasi vagina populorum velut officina gentium - : Gothos del Vástergótland, Burgundos del insula de Bornholm (Burgundholmr), Vandalos del Vendsyssel. De novo le Germania es matre de blonde nationes: al blondes Indo-iranic, Celtas, Hellenos, Italicos, succedeva le blondes Franches, Lombardos, Gothos, que iva a dar nove sanguine al exhauste Romània. Nasceva un nove cyclo de civilisation, celle romanico-germanic del Occidente: romanic, non plus roman, proque anque le populos latin son transformate in le lor substantia pro le sanguine germanic apportate. Un nove élite nordic rinfortia le Europa con le su «sanguine azur» - sangre azul, como appareva al populationes obscur de Espania le pelle rosee e monstrante le venas del lor seniores visigothos. Son le «filios del blondes» - le beni asfar, como era apparite al Arabes le cavalleros cruciate europee que, invertite le movimento Oriente-Occidente cambiate ab Constantino octocento annos antea, colpava le Islam que era movite al conquesta de Europa in Espania e Sicilia. Son le cavalleros german - decor flavae Germaniae - que con le Sacre Roman Imperio de nation germanic relevava al Sol le symbolo imperial del Occidente.