LE CANTO DEL NIBELUNGES * (NIBELUNGENLIED)
per Francesco Galizia

In le Medievo le production de cantos heroic, inspirate a grande gestas de singule individuos e de integre populos esseva, in le mundo germanic, multo plus ric e antique que in le altere populos. Le Canto del Nibelunges tamen, inter tote iste production, representa le obra le plus importante. Illo ha continuate a exercitar, in le curso del seculos, un grande influentia sur le arte e le cultura germanic e a illo se ha inspirate poetas e musicos usque quasi a nostre tempore. De su autor se sape nihil ma inter 1.200 e 1.205 un poeta, del corte de Vienna, componeva un obra unitari de 2379 stichos de 8.000 versos, reunite in 39 cantos, que representava le mundo heroic del fidelitate e del honor. Le Canto del Nibelunges representa ergo le exito de tote un secular production epic, al qual se inspirara un serie de poetas del seculos posterior. Le fundamentos historic de iste obra es multo debile e submergite per elementos fabulose o mythologic. Elementos historic es le Regno del Burgundios, con su capital Worms sur le fluvio Rheno, e su disfacta in 436 per le Unnos, e le matrimonio de lor rege Attila con un domina german. Comocunque on pote dicer que non es le realismo, le respecto del factos historic que prevale in le obra, ma le phantastic, le transformation del facto historic in mytho. Le poema es dividite in duo partes, le prime dedicate al vita e morte del heroe Sigfrido, e le secunde al vengiantia de Crimhilde su sposa. Le nomine Nibelunges indica le duo fratres nanos Alberich e Mime, al quales Sigfrido subtrahe le thesauro del Rheno, que essera apportator de disgratias per qui lo possedera. Le mesme nomine, Nibelunges, indica anque le populo Burgundie, que, post le occision de Sigfrido, entrara in possession del thesauro.

Prime Parte: - In le citate de Xanten, sur le basse Rheno, cresceva un juvene de grande fascino e valor, le prince Sigfrido (Siegfried), filio del rege Sigismundo (Siegmund) e de Sieglinde, le qual ancora juvene, occideva le dracon Fafnir que esseva le custode del thesauro del Nibelunges, e se baniava con le sanguine del dracon e deveniva assi invulnerabile, excepte in un puncto sur le dorso, ubi se era firmate un folio, in ultra ille prendeva un helmo magic que le rendeva invisibile. Depost qualque anno, Sigfrido audiva le laude del extraordinari beltate de Crimhilde, soror del rege de Burgundia, qui habeva tres fratres nobile e valorose, le major del quales esseva Gunther le rege, le altere duo esseva Gernot e Giselher, e viveva in le potente e fastose corte de Worms. Le regno esseva menaciate per un populo de guerreros, le Saxones, alora Sigfrido adjutava con valor le rege Gunther, qui vinceva le rege inimic e le faceva prisionero e retornava a Worms con un ric butino e multe gloria. Durante le festas del victoria, Sigfrido videva Crimhilde e la declarava su amor. Le rege Gunther voleva sposar Brunhilde regina de un pais lontan e frigide, le Islanda, Sigfrido acceptava adjutar de nove le rege, ma voleva, in cambio, le mano de Crimhilde. Gunther, gratias a Sigfrido, rendite invisibile per le helmo magic, vinceva totes le probas, que le regina imponeva al pretendentes, e portava Brunhilde in Burgundia como su sposa. Sigfrido retornava a Xantes con Crimhilde qui deveniva su sposa. Le felicitate del prince esseva completate con le nascentia de un filio. Depost dece annos Brunhilde, invidiose e jelose del felicitate de Sigfrido e Crimhilde, durante un torneo querelava con Crimhilde. Crimhilde revelava a Brunhilde le fraude del qual habeva essite victima: non Gunther ma Sigfrido la habeva vincite al probas. Brunhilde pensava subito al vengiantia, con le adjuta de un cavallero del corte, le vassallo Hagen de Tronje, e con le permission del marito Gunther. Durante un chassa Sigfrido esseva occidite a traition per Hagen, con un colpo de lancea in le puncto non coperite per le sanguine del dracon. Crimhilde non retornava a Xanten, ma remaneva a Worms pensante a su vengiantia.

Secunde Parte: Attila rege del Unnos, desirava sposar le vidua de Sigfrido, Crimhilde qui acceptava Attila, con le idea de un futur vengiantia contra su parentes. Depost septe annos, Crimhilde in occasion del baptismo del filio sue e de Attila, exprimeva a su sposo le desiro de revider su fratres e le nobiles del corte de Worms. Gunther communicava al messageros de Attila que ille acceptava le invitation, anque si Hagen de Tronje esseva contrari. Arrivate al corte de Attila in Hungaria, le burgundios esseva hospitalmente recipite a un grande banchetto preparate per Crimhilde, qui faceva de modo que le hospites se confligeva con le Unnes, que habeva inter illes duo vassallos fidel de Attila, Theoderico de Verona, e su maestro de armas Hildebrando. Post le incendio del sala in le qual illes se trovava, totes le Burgundios esseva occidite, excepte Gunther e Hagen qui esseva capturate per Theodorico. Crimhilde esseva inexorabile: antea occideva, con le spada de Sigfrido, le fratre Gunther e depost Hagen le assassino de Sigfrido e del filio de Attila, qui non voleva dicer ubi se trovava le thesauro. Assi illa habeva complite finalmente su vengiantia, ma le valorose Hildebrando, vidente tante cruelitate, la occideva. Con iste sanguinose scena, con le completion de un cruel vengiantia que colpa sia le culpabiles sia le innocentes, termina le Canto del Nibelunges. In iste conclusion se vide le spirito del poema, que narra de un societate regulate per leges barbare e terribile: le ligamine del subjecto con su chef es un ligamine de sanguine. Le lege del vengiantia transforma Crimhilde de un delicate e dulce creatura in un demonio, qui cova in su animo, per decennios, odio, e le exito inevitabile es un massacro sanguinose. Le conception que domina in le poema es que le sanguine clama le sanguine e que pro punir un delicto se utilisa como instrumento solo le delicto; in isto es le animo del populos germanic del grande migrationes e del invasiones, que non cognosce ni le derecto ni le stato, id es le institutiones;ubi sur le instinctos e sur le violentia del singule prevale le autoritate e le interesses del collectivitate. Ma, como antea dicite, passa quasi sex seculos inter le surger del prime cantos e sagas, e le creation del “Nibelunges”, es seculos durante le quales le populos germanic perveniva a contacto con le hereditage de Roma e con le ecclesia. De facto in le poema se nota iste influentia, anque si non decisive, in le personage de Sigfrido, que es le ideal del sposo e del cavallero exemplar; nascite e crescite in un citate (Xanten) que habeva cognoscite le civilisation classic, como colonia roman, in ille se fundeva le ideal del fortia e le principios christian, assi in le figura de Theodorico se trova sagessa e equilibrio. Ma in le altere personages del poema heroic (Brunhilde, Crimhilde e Hagen) il ha le fortia e le ver essentia del epocha del migration, con un destino obscur e inflexibile, que induce le heroes le un contra le altere e al morte. Le heroes debe dar proba de corage, fidelitate e sacrificio. Illes debe morir per obra del traition e del vengiantia. In le septentrion scandinave, le legendas nibelungic e le mythos del Edda combinate con celle de Theodorico e con alteres narration, ha apparite in un romance heroic in prosa: le Saga de Theodorico (Thidrekssaga), scripte in Norvegia in 1.260 circa. Un altere romance del mesme epocha, e de tradition nordic, es le “Saga del Volsunga” (Volsungarsaga), que narra le aventuras del ancestres de Sigfrido (Sigurd in norren, lingua del Vikinges de Scandinavia).

Richard Wagner e le Anello del Nibelunges
per Francesco Galizia

In le seculo XIXe, le grande compositor e musico german Richard Wagner, (n.a Lipsia 1813 - m.a Venetia 1883); none filio del functionario de stato Karl F. Wagner e de Johanna Patz, componeva le grande Tetralogia musical del Anello del Nibelunges (Ring des Nibelungen) inspirate al saga. Le drama es explicate in tres jornatas precedite per un prologo: - le Auro del Rheno, (Das Rheingold), le prologo, e le trilogia: le Valkyria, (Die Walkure), Sigfrido (Siegfried) e le Crepusculo del Deos, (Die Gotterdammerung), que concerne le motivo del redemption (per medio del puressa del Amor) del mundo jam materialisate per le auro (i.e. Per le egoismo). Exponente del amor, del gaudiose natura, es Sigfrido, dum le egoismo es representate per Alberich le nibelung, custode del thesauro del Rheno. Le lucta se disveloppa inter milles personification de iste duo fortias antagonista: Deos, (Wotan = Odino), heroes, valkyrias, nanos, monstros, etc. Morite Sigfrido per mano de Hagen, su action es reprendite per Brunhilde, qui jecta in le Rheno le Auro, e annuncia le advenimento del nove humanitate. Le operas lyric esseva componite durante multe annos inter 1848 e 1874. Le prime representation integral del Tetralogia esseva presentate le 18 de augusto 1876, in le nove Theatro del Opera de Bayreuth, construite con le appoio del Rege de Bavaria Ludwig IIe. Altere obras de Wagner de typo medieval e cavalleresc, esseva Lohengrin, Tristan e Isolde e su ultime obra, le Parsifal. Tote le tres es basate super le recerca del Sancte Graal e del cavalleros del Tabula Rotunde. Richard Wagner se sposava duo vices, in 1836 con le cantatrice Wilhelmina “Minna” Planer, qui depost le separation moriva folle a Dresden in 1866,e depost con Cosima Liszt filia de su amico compositor Franz, sposate in 1870,e del qual ille habera tres filios,Isolde,Eva e Siegfried.

 LE CANTO DEL NIBELUNGES *
NIBELUNGENLIED

Le morte de Sigfrido Version italian de L.Di San Giusto
Traduction per F. Galizia

Durante que, in direction del grande tilia vadeva le heroes, diceva le perfide Hagen: - Sigfrido, era dicite a nos que necuno vince vos al cursa, e io confessa que assatis me placerea vider tal proba ora. Diceva alora le guerrero sin timor e suspecto: si vos vole probar, ora con vos, io face un sponsion. Le fonte sia le destination, qui arriva depost, perde, e debera genicular se illac in le prato in medio al verde. Ben alora nos tentara, diceva Hagen. E io vole currer armate, adjungeva pois Sigfrido con orgolio, con le lancea, le scuto e le armas del chassa. E tosto ille prende le pharetra, e le grande scuto al flanco ille se fixava. Solo le camisas blanc voleva le duo tener, pois illes esseva vidite lancear se qual salvage pantheras in le verde trifolio, con motion sagace e prompte. Ma Sigfrido veloce era viste prime al fonte. In omne proba Sigfrido esseva le prime, ille le spada e tote le armas pois del corpore se levava. Ille appoiava le forte lancea al trunco del planta, e presso le fonte attendeva, belle, audace tanto. Ille se monstrava cortese assi como era valente, Sigfrido deponeva le scuto sur le orlo del fonte, ma anque si le sete le torturava multo, usque quando le rege non bibeva, ille anque non lo faceva. Mal de illo ille era repagate, le aqua era transparente e fresc, le rege, inclinate bibeva longemente, e quando habeva bibite, se erigeva satisfacte. De bon voluntate ora Sigfrido, le heroe, haberea bibite. Ma ille, in vice, haberea pagate proprie cortesia. Le arco e le spada le false Hagen le portava via, prendeva pois le lancea, e cercante le signal sur le veste, ibi percipeva le crucetta fatal. Quando Sigfrido a biber se inclinava, veloce Hagen le immergeva le ferro transverso le cruce. Le sanguine del corde findite irrorava sur le veste de Hagen. Jammais guerrero compliva action plus funeste.Ille lassava le lancea fixe a ille in le corde, e a fugir promptemente se dava le traitor, in vita sue assi jammais habeva fugite. Quando Sigfrido,le heroe comprendeva que ille era vulnerate, saltava in pedes critante; inter le spatulas exiva le ligno del lancea. Le heroe trovar credeva su spada o su arco, si ille los habeva trovate, Hagen haberea recipite le premio meritate. Non trovante le spada, le scuto le restava, ille lo levava presto del fonte ubi illo era, persequeva Hagen, presto le attingeva, e fugir le amico de rege Gunther non poteva, al juste ira. E con le scuto alora etiam ferite a morte, sur le traitor, Sigfrido batteva un colpo assi forte, que le gemmas distachate volava via e rumper se pareva le scuto. Le heroe voleva vindicar se, le traitor cadeva de su mano colpate; si le altere habeva le spada, Hagen era finite. Per colpos resonava le foresta e le valle, assi terribile era le ira del colpate al spatulas. Ma su visage se coperiva de un pallor mortal. Ille sentiva le fortias mancar le e jam le assaliva le languor del morte, gelo ille sente de morte; ahi, quanto essera presto, per belle dominas le nobile heroe plorate! Le sposo de Crimhilde cadeva inter le flores, exiva un fluxo de sanguine del vulnere vive. Alora, in le angustia de su corde, le colpate prendeva a injuriar illes qui le habeva traite; diceva le moribunde: O false traitores! Assi vos me repaga le servicios, le favores? Sempre a vos io esseva fidel, e vos morte a me ha date;le amicos affectionate assatis mal vos tracta. Ma blasmo cadera super illes qui nascera de vos, desde iste die, per vostre atroce fraude. Del numero del bon cavalleros vos essera delite per sempre post iste hora. De omne lateres le guerreros afflueva circum le cadite. Pro multes illo esseva un triste jorno. Le plora qui cognosce le fidelitate e le honor e ben los ha meritate Sigfrido per su valor. Anque le rege del Burgundios plorava le vulnerate, diceva Sigfrido: - Perque tu plora qui me ha colpate? Qui committe le delicto non debe plorar pois; ma le eterne dishonor recadera super vos - Diceva le feroce Hagen: De que lamenta vos? Ecce le nostre penas al fin terminate; ora nos non debe timer alicuno superior a nos. Ha io disembarassate vos de un importun senior.- Ben pote vos vantar vos,- diceva le moriente,- ma, si io habeva sapite qui era vos realmente assassinos, le vita haberea de vos guardate. Oh, me preoccupa le pensata de mi Crimhilde amate.Habe pietate le Senior del filio que illa me ha date, que sempre, a ille essera sempre reprochate le occision committite per su stricte parentes, io non ha fortia bastante pro dicer quanto io lo lamenta! Diceva Sigfrido al rege: - Jammais alicun homine ha facite lo que vos faceva, le plus feroce delicto jammais esseva committite al mundo, mi brachio a vos dava plure vices fortia e adjuta. Iste es ora mi mercede! Inter le spasmos ancora continuava le moribunde: Nobile rege, si ancora un sol cosa al mundo facer vos vole loyalmente, mi car consorte sia a vos recommendate assatis depost mi morte. Illa es vostre soror, sia vos de sustenimento, io preca vos per le honor del qual un prince es digne. Me attendera al longe, mi patre e mi gente, jammais non era facite a un domina un pena plus ardente. Ille se contorqueva interea per le dolor atroce, e anque parlava con lamentose voce:- Repentira vos un die de mi homicidio, le colpo que me occide per vos mesme essera un colpo mortal. Le flores circum ille esseva rubie de sanguine, lucta ancora le heroe con le morte, pois langue. Troppo al fundo le lancea cruel le habeva colpate, plus parlar jam ille non poteva e toto era finite. Quando le seniores videva morite lor companion le deponeva supra le scuto de rubie auro.