Le Solstitio de Hiberno:
Historia e tradiction
Per Vincenzo Galizia
traduction in interlingua per F. G.

Le Solstitio de Hiberno, cade inter le 21 e le 22 decembre, iste data coincide con le die plus curte del anno e con le nocte plus longe. Le Sol es al nadir, le puncto plus basse que tocca sur le linea del horizonte respecto al parallelo local. De iste die le su poter comenciara a crescer,a renascer e per isto le populos del antiquitate celebrava le retorno del filio del promissa. Le Natal es le version christian del renascentia del Sol, fixate secunde le tradiction al 25 decembre del Papa Julio Ie. (337-352) per le duplice scopo de celebrar le nascentia de Christo como “Sol de Justitia” e crear un nove celebration alternative al plus popular festa pagan,del “Dies Natalis Solis Invicti”, instituite del Imperator Aureliano, le 25 decembre del 273 d.C. Le populos antique, de sempre festeava le Solstitio como: le Saturnalia de Roma antique,le celtic Alban Arthan (le Luce de Arthur) del tradiction druitic; o Yule in celle germanic,e in altere tradictiones del populos del hemispherio boreal. Le Saturnalia, immerge le proprie radices, in le archaic ritos de renovation ligate al solstitio de hiberno, quando le Vetule Sol moriva per renascer Sol Infante,e Saturno era le deo que presideva le Advento del Natal del Sol Invicte, intendente le Sol non in senso naturalistic, tamen essentia et epiphania del deo Creator e Vivificator. Essera extrememente reductive e dispreciante considerar le Saturnalia simplemente del festivitate plus o minus allegre e licentiose assi como un certe tradiction christian ha contribuite a facer lo creder. Le Saturnalia in effecto, exprime un profundo pensamento religiose, le cuje essentia remonta al nocte del tempores, a celle nocte de cuje se habeva le auspicio del retorno, illuminate del Luce de un Infante Deo. Per poter penetrar in le effective natura spiritual del Saturnalia occurre remontar le currente del tempore, fin al legendari origines de Roma, quando le sue mythos se insertava con celle de un altere epic citate, Troia. A Roma illos se explicava del 17 al 23 decembre, como stabilite del Imperator Domitiano. Le Alban Arthuan, representa in le tradiction celtic un momento in le qual es possibile aperir se al fortias del inspiration e del concipimento. Toto circun a nos es obscuritate. Le nostre sol guida es in le Celo inter le stellas como: Arcturus, le Ursa Major, le Stella Polaris. In le silentio del nocte nasce le inspiration. Tanto le festivitate que le function son collocate al Nord, le regno del morte e del medie hiberno. Le corde del cerimonia es le conclusion ritual del lucto per le morte del Luce, in qualcunque forma divin o abstracte sia percipite. Le anno que es vicin al fin con le arriva del hiberno, portante con se ipse le chaos e le incertitude del obscuritate, ora veni lassate al spatulas. Le miraculo del nascentia ha stoppate le cursa verso le obscuritate, le fluxo se es invertite. Le germanic Yule o Farlas, es insimul festa de morte, de transformation e de renascentia. Le Rege Obscur, le Vetule Sol, mori e se transforma in le Sol Infante que renasce del utero del Dea: al alba le grande Matre Terra, da al luce le Sol Divin. Le planta sacre del Solstitio de hiberno es le visco, planta symbolo del vita in quanto le su bacas blanches e translucide son resimilante al sperma masculin; e per isto era anque symbolo de regeneration e de immortalitate. Le visco planta sacre al druidos celtic, era considerate como descendite del Celo, filia del fulmine et ergo emanation divin. Bon Solstitio a totes!