LE LAUDES

Per Gabriele D'Annunzio               Traduction in Interlingua per Francesco Galizia

Le Laudes del celo, del mar, del terra, e del heroes, son un serie de cinque libros scripte per Gabriele D'Annunzio (n. a Pescara le 12 martio 1863 – m.Gardone BS le 1 martio 1938), que los constitue le obra poetic plus note del autor, in cuje il ha le concepto del superhomine e del grandor de Italia.

 

Le projecto: le Laudes, esseva projectate como un grande cyclo lyric, ma realisate sol in parte, prevideva le production de septe libros, un per omne stella del Pleiades: Maia, Electra, Alcyone, Celeno, Taigete, Merope e Asterope. Le prime tres (Maia, Electra, e Alcyone) esseva publicate in le 1903 - 1904, ma le lor scriptura era initiate in le 1896. Le quarte libro, Merope, apparera sol in le 1912 et exprime le exaltation del guerra italo-turc in Lybia e in le Mar Egee; le libro de Asterope (1918) es considerate le quinte libro del serie, comprendente le Hymnos sacre del guerra juste, id es le versos scripte durante le Prime Guerra mundial, expression del ideales nationaliste que animava le poeta. Del ultime libros projectate, Taigete e Celeno, resta sol le titulos, pro que non era mesmo initiate. Le prime libro Maia, era publicate per prime in le trilogia del 1903-1904, con le titulo Laus vitae. Le secunde libro Electra, scripte inter le 1899 e le 1902 e publicate insimul al tertie Alcione in le 1903-1904, in editio princeps, in le edition del 1931 del serie del Oleandro habeva per le prime vice le graphia grecisante con le ypsilon (Alcyone). Le quarte libro esseva scripte durante le “exilio” francese ad Arcachon, era publicate in le januario 1912, con le titulo Le Cantiones del Gestas de Ultramar, per exaltar le guerra italo-turc, con le designos de Adolfo De Carolis. Un quinte e ultime libro, cello de Asterope con le titulo de Cantos del guerra latin, era publicate postume.

Composition del Obra

Maia - Laus vitae: Le prime libro, es dedicate a Maia, dea del fortia generatrice, esseva scripte in le 1903 e publicate in le mesme anno. Le thema principal es le viage spiritual que porta al fusion de elementos del esthetica decadente e le figura del superhomine nietzschian. Il es le mythisation del su viage in Grecia e in le Mar Egee, qui le poeta compliva in le menses de julio e augusto del 1895, motivo per un exaltation del deo Pan e del natura. Le subtitulo, Laus Vitae, clarifica le motivos inspirator in cuje le heroe dannunzian es incarnate in le figura de un "Ulixides" (referentia a Homero), votate al cognoscentia, animate ab le desiderio de discoperta de nove horizontes poetic, un celebration del energia vital et un naturalismo pagan con referentias al textos homeric del epopeia classic e mythologic, e del Divin Comedia. Le libro se aperi con le poesia dedicate al Pleiades:«O filias de Atlante, / Atlantides, corona ardente / del Pleiades, o Taigete, / o Electra, o Celeno, / Merope fusca, e tu, Maia, / del affucate facie, / Asterope, Alcyone, / descendete al mie jardines!», e con le canto del prologo le Annuntio. Contine diverse lyricas famose como: le Hymno al vita, le Canto amèbeo del guerra, le Precaria al Matre Immortal e Le quadriga imperial. Le thema principal es cello del superhomine e artista perfecte, incarnate in le mesme poeta, propheta de un nove mytho. Le libro se aperi e se claude con le motto plutarchian de Pompeio Magno: «necesse es navigar, / viver non es necessari»

Electra: Le secunde libro, Electra, componite inter le 1899 e le 1902, e publicate in le 1903, es dedicate al mytho del superhomine in le arte e in le heroismo universal. Signa anque le nascentia del nationalismo dannunzian. Le mesme D'Annunzio remane in secunde plano e deveni le cantor del heroes immortal: in le duo prime partes celebra principalmente le heroes del patria, ille vole celebrar un sorta de fabula del beltate del arte e del glorias del historia de Italia. Depost le prime duo "invocationes" Al montanias e A Dante, le prime parte se aperi con un serie de compositiones dedicate a heroes o a locos heroico-mythic del Patria, como Per le marineros de Italia morite in China, A Roma, e al Rege Juvine (Vittorio Emanuele III) e se conclude con le cantion Le nocte de Caprera, dedicate a Garibaldi, in cuje le Italia es transformate in le "supernation", proprie como le poeta es devenite “superhomine”. Le secunde parte contine le «Cantos del morte e del Gloria», un serie de lyricas dedicate ad artistas et "heroes" del pensata philosophic e del arte; A Dante, Per le morte de Giuseppe Verdi, ma anque le lyricas dedicate a Victor Hugo e a Nietzsche. Le tertie parte es constituite ab le «Cantos del Recordantia e del Expectation», que es forsan le nucleo poetic plus autentic. In illos, de facto, son comprendite le lyricas dedicate al vinte-cinque «Citate del silentio», (Ferrara, Ravenna, Pisa, etc.) symbolos del passato gloriose de Italia; id es celle citate italian (per lo plus citate de Toscana e de Umbria) particularmente importantes per le patrimonio artistic, cultural e historic de Italia, que in illos son conservate. Anque hic, le erudition historic e le rhetorica del compositiones sembla suffocar le maestria de D'Annunzio in le evocar paisages simplice e de suffrentia nostalgic, que es pois un nostalgia, ancora un vice, de typo figural o memorative. Le citate de arte, emarginate e reducite al silentio ab un historia de utilitarismo mercantil, sembla reviver in lontan imagines de gloria e de redemption que los rende memorabile como sacre reliquas del tempore e del arte. Es le caso del laude in memoria de Ferrara («O deserte beltate de Ferrara, / te laudera como se laude le visage / de illa qui sur le nostre corde se inclina / pro haber pace del su felicitate lontan»), ubi le technica poetic e le materia poietic face jam ab significative preludio ad Alcyone. Le libro se claude con le quarte parte, e con duo cantos diverse, ma con identic tonalitate celebrative: le Canto de festa per Calendimaggio e le famose Canto augural per le Nation electe, que inflammava de enthusiasmo le nationalistas.

Alcyone: Le tertie libro, Alcyone, era publicate insimul al secunde e contine le melior obras del D'Annunzio poeta (Le pluvia in le pineto, Le vespere fiesolan, Stabat nuda Aestas, Le pastores, Meridie, Le stirpes canor, Le tention e varie "dithyrambos"). Illo es un unic e vaste poema solar, que representa le estate passate per le poeta-fauno Glauco con le amate Hermione (Eleonora Duse) sur le costa del Versilia in Toscana. In illo le superhomine se funde totalmente con le natura, essente parte de illo ("panismo dannunzian"). Es le libro plus famose del integre poesia dannunzian. intra le composite architectura del Laudes, de facto, specta a illo un posto importante. In illo D'Annunzio ha signate le maxime grado del su recerca poetic, scribente un cantionere que, ha un significato fundamental in le individuation del nodos mythopoietic del su arte. Alcyone es un poema con un structura de sylloge lyric, que recipe le narration del fabula de un aventura existential e metamorphic, complite in le tentativa, de un reception del libere innocentia del mytho. Illo se disviloppa longe un arco saisonal (cello estive) e geographic (le litoral tosco-latial, ab le Versilia al Circeo, con referentias a spatios lontan, como le terra de Abruzzo o le Hellades classic), e se characterisa per le varietate de formas stylistico-metric, que va ab le modulos del antique litteratura romanze al solutiones plus libere del tradition poetic. Le "fabula" de Alcyone es articulate in 88 lyricas dividite in cinque sectìones, a su vice dividite ab quatro dithyrambos, con titulo latin del autor. Le prime section se aperi con le duo cantos del prologo Le tregua e Le puero: le prime face de conjunction verso le externe (Maia), le secunde es de introduction al libro. In iste section, que va ab le diptycho Longe le Affrico e Le vespere fiesolan al ballade Beatitude, le expectar del estate es cantate con selection linguistic, stylistic e metric que poterea dicer se preraffaellitic, sur le panorama del colles florentin. Al secunde section, in vice, es confidite le description del instintive sentir del imminentia del saison panic, in un cornice de paisages marin del riviera toscan, que son le paisages intra le qual on situa le prime "aventura" metamorphic de Alcyone e le prime mytho metamorphic de Glauco. In isto senso, Le pluvia in le pineto representa un declaration de poetica, secundo cuje, le experientia panic consente al fauno/poeta de acquirer le plus complexe, subtil e labiles «parolas» del natura. Le tertie section, in vice, comprendite inter Le oleandro e le novem sonettos del «Corona de Glauco», se sustantia in le solaritate explose in tote le su claritate in le menses de julio e augusto: le spatio electe, es postpenite ancora al litoral toscan (cello inter le Tyrrhen e le Alpes Apuan), ma recorda anque a un dimension lontan, un mundo incognite o oblidate. Le ambiente geographic on transforma, lassante intervider le locos del Hellades antique, locos de faunos e nymphas, de mythic metamorphose, (exemplo le metamorphose de Daphne), de contactos directe inter le deos e le homine, inter le natura arboree e le animales. Resulta assi un paisage suspendite in le spatio e in le tempore: ubi le mar es blanc, le celo es de un luminositate auree, inter le oleandros in flor e le pinos odorose de resina; e suspendite in un tempore per cuje julio e augusto son sol un pretexto per complir le transpassar verso un plus mythic estate. In tal dimension de fabula, D'Annunzio/Glauco pote viver le su aventura metamorphic, proque ora le Mar Tyrrhen es le Mar Egee, como le terra de Toscana inter Luni e Populonia es le Hellades, e le viro es le deo. Le quarte sectìon, que va ab Versilia a Le ala sur le mar, vide le persister del saison mythico-metamorphic inaugurate in le section precedente, jam le prime lyrica, del hamadryade del titulo, reconduce a celle atmosphera in cuje le metamorphose es le aventura del estate alcionic. Estate que es in le plen fulgor saisonal in cuje se verifica visiones (Versilia), metamorphose (Le morte del cervo), prodigios (Le asphodelo), apparitiones de Centauros o del Triton, de nymphas o divinitate. Le vitalitate panic e orphic cede le passo a un umbra de melancholia. Le quinte section es aperte ab le ballada Tristessa. Proprie ab iste nostalgia, ab le melancholia, nasce le «Sonios de terras lontan» que accompania le poeta del su indimenticabile sonio; anque Hermione - le amante del plus fulgide tempore alcionic in cuje on se poteva lassar illuder per le fabula belle - canta le epicedion del estate e disillusiona le poeta: «Te fraude. Celle que es assi clar / es le falce / que le Estate abandona / morente». Le fabula belle de Alcyone es finite per sempre; finite es le saison, del sonio mythic. Le melanchonic clausa del Commeato («Troppo es grave al mi corde le departita - Tempore es de morte») - Le adieu al «fratre» Giovanni Pascoli es como un amar conclusion sur le natura del su poesia: «E hic coronera hodie le aedo / si non le aedo rege de solitudes? / Le crasso Scytha et le fucate (tingite) Medo / le Gloria ha drudos (fideles)».

Merope - Cantos del guerra de ultramar: Le quarte libro, Merope, recollige le cantos celebrative del guerra italo-turc e del conquesta de Lybia e del insulas egee del Dodecaneso, componite ad Arcachon, in Francia e publicate ante sur le jornal Corriere della Sera e pois in volumine in le 1912. On tracta de themas patriottic e nationaliste e del mytho eterne de Roma. Note es Le cantion del Dardanellos. Le circumstantias personal (le condition de «exiliato» in Francia) e celle historic (le interprisa del conquesta italian de Lybia), explica proque le libro canta le grandor del potentia italian e del su tradition historic. In le terminos de un forte enphase, le dece cantiones on disnoda le un post le altere imitante le rythmo martellante del tercet dantesc, per continer le pathos que nasceva ab le materia tractate. Le poesia de Merope es un celebration del genus italicum, legitimate ab le incursiones in le historia (con referentias a celle communal, medieval e christian), plorante ad exemplo le cadita de Constantinopolis per obra del Turches, o le historia del disfacta de istes in le battalia naval de Lepanto, qual garantia de renascentia del grandor del passato. Le themas son de typo bellic e patriottic, e plen de referentias cultural al epica e al arte del poesia. De facto d'Annunzio face multe allusion, per quanto concerne le cantion del Dardanellos, al battalias combattite ab le Grecia contra le antique Troia in le Iliades.

Asterope - Hymnos sacre del guerra juste: Le quinte libro, includite in le Laudes depost le morte de D'Annunzio, era concepite como parte de illos. Narra le experientias del poeta soldato in le Prime guerra mundial con scriptos inter le 1914 e le 1918, e publicate in le 1933 con le titulo de Cantos del guerra latin, e le interprisas complite ab le italianos per le completemento del Unitate de Italia contra le Austria, historic rival de Italia. Le ultime parte es dedicate al interprisa de Fiume e D'Annunzio como Commandante del Regentia italian del Carnaro. In illo on trova le famose lyrica Le cantion del Quarnaro, celebration del “burla de Buccari” a cuje habeva participate le mesme poeta in le februario del 1918. Illo es un libro distaccate ab le atmosphera biographic, chronologic e litterari, del prime tres Laudes. Illo recollige vinti-tres textos inter poesias (duo in francese), psalmos, precarias e prosas rhythmic. Le stylo in cuje es componite le libro es ab un latere multo precise e concise, sapientemente miscite al rhetorica militar, ab le altere latere d'Annunzio focalisa le guerra como un occasion unic pro le Italia, de retorno al antique glorias militar e cultural, comparate a Roma antique conquisitrice, que se batte contra le inemic imperio Austriac, vidite como le barbaro invasor.