Grazia Deledda

Grazia Maria Cosima Damiana Deledda, (Nuoro, 28 septembre 1871 – Roma, 15 augusto 1936), era un scriptrice e poetessa italian, qui publicava 32 romances, 250 novellas, 2 dramas theatral, un opera lyric. Illa era vincitrice del Premio Nobel per le litteratura del 1926, et era le prime femina italian a reciper iste premio.

Biographia:

Grazia Deledda nasceva a Nuoro, in Sardinia, le 28 septembre 1871, quinte de septe inter filios e filias, in un familia benestante. Le patre, Giovanni Antonio Deledda, era laureate in lege, ma non exercitava le profession. Ille era un ric interprenditor e proprietario de terras, se occupava de commercio e agricoltura; se interessava anque de poesia e ille mesme componeva versos in sardo, habeva fundate un typographia e imprimeva un revista. Il era stato burgomaestro (sindaco) de Nuoro in le 1863. Le matre era Francesca Cambosu, domina de sever habitudes; dedicate al education del filios, e al casa. Depost haber frequentate le scholas elementari usque al classe quarte, Grazia esseva sequite privatemente ab le professor Pietro Ganga (Nuoro 1875, docente de litteras italian, latin, grec ; altere linguas cognoscite: francese, german, portugese, espaniol) qui le impartiva lectiones de base de italiano, latino e francese, illa prosequeva pois, le su formation totalmente ab autodidacte. Importante pro le formation litterari de Grazia, in le prime annos del su carriera de scriptrice, il era le amicitia con le scriptor, archivista e historico dilectante de Sassari Enrico Costa, qui per primo comprendeva le su talento. Per un longe periodo se excambiava del litteras con le scriptor calabrese Giovanni De Nava, in cuje se complimentava del talento del juvene scriptrice. Iste messages, pois los se transformava in litteras de amor in cuje les se excambiava dulce poesias. Pois per le absentia de responsas ab parte de Giovanni per un longe periodo, les cessava de scriber se. Le familia esseva colpate ab un serie de disgratias: le fratre major, Santus, abandonava le studios e deveniva alcoholisate, le plus juvene, Andrea, il era arrestate per parve furtos. Le patre moriva per un crise cardiac le 5 novembre 1892 e le familia debeva affrontar difficultate economic. Quatro annos plus tarde moriva anque le soror Vincenza. In le 1888 inviava a Roma alicun novellas: Sanguine sarde e Remigia Helder, publicate ab le editor Edoardo Perino sur le revista "L'ultima moda", directe ab Epaminonda Provaglio. Sur le mesme revista esseva publicate a episodios le romance Memorias de Fernanda. In le 1890 exiva a episodios sur le quotidiano de Cagliari L'avvenire della Sardegna, con le pseudonymo Ilia de Saint Ismail, le romance Stella de Oriente, e a Milano, presso le editor Trevisini, In le azur, un libro de novellas per le infantia. Al prime lectores del romances de Deledda il era natural inquadrar la in le ambiente del schola veriste. Luigi Capuana exhortava illa a prosequer in le exploration del mundo sarde, "un mina" ubi habeva "jam trovate un elemento de forte originalitate". Anque Borgese la definiva, "digna scholara de Giovanni Verga". Illa mesme scribeva in le 1891 al director del revista roman, La Nuova Antologia, Maggiorino Ferraris: "Le character de iste mie libro a me par sia tanto dramatica quanto sentimental e anque un poco veristic si per 'verismo' nos intende le representar le vita e le homines como son, o melio como le cognosce io." Le existentia human es in preda a fortias superior, "cannas al vento" son le vitas del homines e le sorte es concepite como "perverse sphinge". Deledda incontrava le approvation de homines de litteras como: Angelo de Gubernatis e Ruggero Bonghi, qui iste ultime, in le 1895 accompaniava con un su prefacion le publication del romance Animas honeste. Collaborava anque con revistas sarde e continental: "La Sardegna", "Piccola rivista" e "Nuova Antologia". Inter le 1891 e le 1896 sur le Revista del tradictiones popular italian, directe ab Angelo de Gubernatis, esseva publicate a episodios le essayo Tradictiones popular de Nuoro in Sardinia, introducte ab un citation de Tolstoi, prime expression documentate del interesse del scriptrice per le litteratura russe. Sequiva in le 1891 romances e novellas de argumento insulan como Amor regal e Flor de Sardinia. In le 1896 era publicate le romance Le via del mal que era recensite in modo favorabile ab Luigi Capuana. In le 1897 exiva un recolta de poesias, Paisages sarde, per le editor Speirani, e le romances Le hospite, e Le Thesauro. Le 22 octobre 1899 se transfereva a Cagliari, ubi cognosceva Palmiro Madesani, un functionario del Ministerio del Financias, qui sposava a Nuoro le 11 januario 1900. Le senior Madesani era originari de Cicognara de Viadana, in provincia de Mantova, ubi anque Grazia Deledda viveva per un periodo. Depost le matrimonio, Madesani lassava le su labor de functionario statal, pro dedicar se sol al activitate de agente litterari del uxor. Le copula se transfereva a Roma in le 1900, ubi conduceva un vita appartate, et illes habeva duo filios, Franz e Sardus. In le 1900 illa publicava le romances Le vetule e le Montania, e In Solitudo, e in le 1901 Le regina del tenebras. In le 1903 le publication de Elias Portola la confirmava como scriptrice e la poneva a initiar un fortunate serie de romances et operas theatral: Cinere (1904), Nostalgias (1905), Le umbra del passato (1907), Le hedera (1908), Usque al confinio (1910), Columbos et esparvieros (1912), Cannas al vento (1913), Le cruce de auro (1913), Marianna Sirca (1915), Le incendio in le oliveto (1918), Le Matre (1920), Le Deo del viventes (1922), Le flauta in le bosco: novellas (1923), Le dansa del collar (1924). Ab le libro Cinere era trahite in le 1916 per Febo Mari, un film interpretate ab Eleonora Duse, ma a causa del guerra non esseva terminate. Le su obra litterari era appreciate ab Giovanni Verga, ultra que ab scriptores plus juvene como Enrico Thovez, Emilio Cecchi, Pietro Pancrazi, Antonio Baldini. Il era recognoscite et estimate anque al estraniero: David Herbert Lawrence scribeva le prefacion del traduction in anglese de Le Matre. Grazia Deledda era anque illa traductrice: es sue de facto un version in lingua italian de Eugenie Grandet per Honoré de Balzac. Le 10 decembre 1927, ad illa esseva conferite le premio Nobel per le Litteratura 1926 (non vincite ab alicun candidato le anno precedente, per manco de requisitos), «per le su potentia de scriptrice, sustenite ab un alte ideal, que reproduce in formas plastic le vita qual es in le su appartate insula natal e que con profunditate e con calor tracta problemas de general interesse human». Inter le annos del Premio Nobel e del su morte, Deledda scribeva ancora multe romances e novellas como: Le sigillo de amor (1926), Annalena Bilsini (1927), Le casa del poeta (1930), Le vinia sur le mar (1930), Le pais del vento (1931), Le Sol del estate (1933), Ferro e foco (1936), Cosima (1936). Un tumor al sino de cuje suffreva ab tempore lo portava al morte in le 1936, quasi dece annos depost le victoria del premio Nobel. Le spolias de Grazia Deledda esseva sepulte in le cemeterio monumental Verano de Roma, ubi remaneva usque al 1959 quando, sur requesta del familiares del scriptrice, esseva removite a Nuoro le su citate natal. Ab illo tempore son custodiate in un sarcophago de granito nigre lisiate in le parve ecclesia del Madonna del Solitudo, al pedes del monte Ortobene, que tanto habeva decantate in un del su ultime labores. Lassava incomplete le su ultime obra Cosima, quasi Grazia, autobiographic, que apparera in septembre de illo mesme anno sur le revista Nuova Antologia, a cura de Antonio Baldini e que pois essera publicate con le titulo Cosima. Le su casa natal, in le centro historic de Nuoro (in le quartiero Santu Predu), es usate in su honor como museo. Poetica: Le themas principal de tote le su obras il era le ethica patriarchal del mundo sarde e le su atmospheras facite de affectos intense e salvages. Le altere themas importante il era: Le peccato e le culpa: Le narrativa de Deledda se basa sur forte historias de amor, de dolor e de morte, sur le quales batte le alas le senso del peccato, del culpa, e le conscientia de un inevitabile fatalitate. Le ben e le mal: Deledda sape que le natura human es manifestation del universo psychic habitate ab pulsationes e remotion, compensationes e censuras. De facto, le paisage del anima es intese como loco de un experientia interior per le qual reappareva anxietate e inquietudes profunde, impulsos prohibite que los porta angustia: ab un parte il ha le vetos social, le impedimentos, le constrictiones e le resistentias del comunitate de appartenentia, ab le altere parte, como in un sorta de duplo, los matura in le intime, altere pensatas, altere imagines, alteres recordos que ageva sur le existentias e le identitate ethic in figuras que les recita le lor drama in un obscur theatro del anima. Sentimento religiose: Deledda respecto a iste o a celle personage, trova in le religiositate professate e vivite, un del discriminantes de fundo. De fronte al dolor, al injustitia, al fortias del mal e al angustia, le homine pote soccumber e pervenir al naufragio, ma pote anque decider de facer se seliger le risco del fide e le mysterio de Deo. Altere tormentos vive qui, in le libere arbitrio, ha seligite le via del mal, lontan ab le timor de Deo e debe supportar le peso del culpa e del angustia. Personages: Le figuras de Grazia Deledda les vive usque in fundo, le lor incarnation in personages tragic. Le unic recompensa del dolor, es le su transformation in le experientia facite ab le homines in un vita sin pace e sin conforto. Sol qui accepta le limite del exister e cognosce le gratia de Deo non time le proprie destino. Resta le pietas, como partecipation verso toto que es mortal, como comprension del fragilitate e del debilitate human, como sentimento de misericordia que induce comocunque al pardono e al rehabilitation de un comunitate de peccatores con un proprie destino sur le spatulas. Anque iste senso del limite e iste sentimento de pietate christian face de Grazia Deledda un grande domina ante ancora qui un grande scriptrice. Un Sardinia mythic: Deledda exprime un scriptura personal que immerge le su radices in le cognoscentia del cultura e del tradition sarde, in particular del Barbagia. Le insula es un loco mythic e como archetypo de tote le locos, terra sin tempore e con le sentimento de un tempore perdite, spatios onthologic e universo anthropologic in cuje se consume le eterne drama human del exister.