Giacomo Leopardi

Traduction in Interlingua per Francesco Galizia

Le conte de San Leopardo, Giacomo Leopardi (Recanati, 29 junio 1798 – Napoli,14 junio 1837) esseva un poeta, philosopho, scriptor, philologo e glottologo italian. Ille es considerate le major poeta del Octo-cento italian e un del plus importante del litteratura mundial, e un del principal del Romanticismo litterari; le profunditate del su reflexion sur le existentia e sur le condition human, face de ille anque un importante philosopho. Le extraordinari qualitate lyric del su poesia lo ha facite un protagonista central in le panorama litterari e cultural europee, que va multo ultra le su epocha. Leopardi, intellectual de vastissime cultura, initialmente sostenitor del classicismo, era inspirate per le operas del antiquitate greco-roman, admirate per le lectura e le traduction de Moschos, Lucretio, Epicteto e alteres, arrivava al Romanticismo depost le discoperta del poetas romantic europee, qual Byron, Shelley, Chateaubriand e Foscolo, et era un del exponentes principal. Le su position materialiste se formava in vice sur le lectura de philosophos como le baron de Holbach, Pietro Verri e Condillac, a cuje ille univa le su pessimisme, effecto de un grave maladia que lo affligeva, que pois evolvera in un systema philosophic e poetic complete.

Biographia:

« «E le naufragar me es dulce in iste mar» (Giacomo Leopardi, Le Infinite, v. 15)
Giacomo Leopardi nasceva le 29 junio del 1798, a Recanati, (in provincia de Macerata) in le Stato del Ecclesia, prime de dece filios. Le genitores il era cosinos, le patre, le conte Monaldo, filio del conte Giacomo e del marchesa Virginia Mosca, era homine de studio e de ideas reactionari, le matre, le marchesa Adelaide Antici, era un domina energic, multe religiose, ligate al conventiones social e a un concepto profunde de dignitate del familia. Le rigiditate del matre, contrasta con le teneressa del patre. Recipeva le prime education, como tradition familiar, ab duo precectores ecclesiastic, le jesuita don Giuseppe Torres usque al 1808 e le abbate don Sebastiano Sanchini usque al 1812, con methodos del schola jesuitic. Tal methodos comprendeva non sol le studio del latino, del theologia e del philosophia, ma anque un formation scientific. Le rolo habite ab le precectores non impediva, comocunque, al juvene Leopardi de intraprender un su personal percurso de studios gratias al bibliotheca paterne (ultra vinti-milla volumines) e de alteres bibliothecas. In le 1809, le juvene Giacomo componeva le sonetto intitulate Le morte de Hector, que es considerate le su prime composition poetic. In iste annos ha initio le production del scriptos clamate "pueriles". Le corpus del operas si nominate "pueriles" demonstra como le juvene Leopardi sapeva scriber in latino usque ab le etate de novem annos e cognosceva le methodos del versification italian como le metrica barbare de Fantoni. In le 1810 initiava le studio del philosophia e duo annos depost, como synthesis del su formation juvenil, scribeva le Dissertation philosophic que tractava argumentos de logica, philosophia, moral, physica theoric et experimental (hydrodynamica, astronomia, gravitation, theoria del electricitate, etc.). In le 1812, con le presentation public del su essayo de studios qui discuteva avante ad examinatores de varie ordines religiose et al episcopo, se pote facer concluder le periodo del su prime formation e poner in evidentia le amor per le erudition ultra que un forte gusto arcadic. Ab le 1809 al 1816, Leopardi se applica in un "studio desperatissime e folle", que absorbeva tote le su energias. Apprendeva perfectemente le latino e, sin le adjuta de maestros, le grec, le hebraic, e in modo plus summari, alteres linguas (francese, sanscrito, anglese, espaniol, german e yiddish). In iste annos scribeva le Historia del astronomia del 1813, le Essayo supra le errores popular del antiques del 1815, diverse discursos sur le scriptores classic, alicun traductiones poetic, del versos e le tres tragedias: Le virtute indian, Pompeio in Egypto e Maria Antonietta. Per le compilation del Historia del astronomia, Leopardi se serviva de numerose fontes: le texto de base esseva le Historia del astronomia per Bailly, que esseva traducite per Francesco Milizia. Le texto, publicate in le 1791, terminava con le discoperta del planeta Urano ab parte de Herschel. In vice le labor de Leopardi habeva numerose actualisation, como le discoperta del satellites Ceres, Pallades, Junon e del cometa del 1811. In ultra Leopardi usava diverse operas como le Historia del litteratura italian, per Girolamo Tiraboschi, le Scriptores de Italia, per Mazzuchelli. Initiava le traductiones ab le latino e le grec, inter le qual le Burlas epigrammatic, traducite ab le grec del 1814 e le Batracomiomachia del 1825, le Idyllios per Moschos, le Essayos de traduction del Odissea, le Traduction del libro secunde del Eneides e le Titanomachia per Hesiodo, publicate le 1º junio 1817. Inter le 1815 e il 1816 Leopardi il ha un profunde crisis spiritual, que lo portara a dedicar se al poesia. Ille se dedica, al classicos non plus como consideration philologic, ma como a modellos de poesia ab studiar. Sequera le lecturas de autores moderne como: Alfieri, Parini, Foscolo e Vincenzo Monti, qui les servira a maturar le su sensibilitate romantic. Pois ille lege Le dolores del juvene Werther per Goethe, le operas de Chateaubriand, de Byron, de Madame de Stael. In le 1815-1816 Leopardi era colpate ab alicun problemas physic de typo rheumatic e psychologic que le causava le deviation del spina dorsal (ab cuje le duple "gibbo"), con dolores e problemas cardiac, circulatori e respiratori, in le 1816 Leopardi era convinte de esser sur le puncto de morir. Ille se inspirara ab iste seriose problemas de sanitate, per le su longe cantica Le approximar se del morte, in cuje definiva le su maladia como un "cec mal", id es un mal de non clar origine. Le 1817 esseva per Leopardi, qui pervenite al proncipio del dece-novem annos, un anno decisive que determinava in le su animo un profunde mutation. Depost esser se distaccate ab le ambiente juvenil e con le maturation de un nove sensibilitate, que lo portara a discoperir le belle in senso neoclassic; e al prime formulation del "theoria del placer", un conception philosophic, que sera sustenite ab Leopardi durante le su vita. Ille scribeva al classicista Pietro Giordani qui habeva legite le su traduction del IIe. libro del Eneides. Habera initio assi un correspondentia e un reporto de amicitia que durara in le tempore. Pietro Giordani incitara ille a dedicar se al scriptura; in ultra le presentara al ambiente del periodico «Bibliotheca Italian» e lo face participar al debatto cultural inter le classicistas e romanticos, e Leopardi defende le cultura classic. Sempre in le 1817 a julio, Leopardi initiava a scriber le “Zibaldone”, un diario de pensatas in le qual registrara usque al 1832 le su reflexiones, le notas philologic e le ideas de nove operas. Al fin del 1817 un altere evenimento lo colpara profundemente: le incontro con Geltrude Cassi Lazzari, un cosina de Monaldo, qui era hospite presso le familia per alicun dies, e per la qual provara un caste amor. Scribeva in iste occasion le "Diario del prime amor" e le "Elegia Ie" que sera pois includite in le "Cantos" con le titulo "Le prime amor". Inter le 1816 e le 1818 le position de Leopardi verso le Romanticismo, que suscitava in illle annos forte polemicas et habeva inspirate le publication del “Conciliatore”un periodico cultural. Le position de Leopardi remaneva neoclassic e a favor de Monti. Habeva, intertanto, scripte le duo cantiones inspirate al Patria Al Italia e Supra le monumento de Dante, que los attesta le su adhesion al litteratura de passion civil que habeva apprendite ab Pietro Giordani. Inter le julio e le augusto del 1819, initiava le composition de illo cantos que essera pois publicate con le titulo de Idyllios, assi ille scribeva: Le infinite, Le vespere del die de festa, Al Luna, Le vita solitari, Le sonio, Le espavento nocturne. Son le si-nominate "prime idyllios". Hic conflueva le regret per le juventute perdite e le conscientia del impossibilitate de esser felice. Durante le autumno del 1822 ille obteneva ab le genitores le permisso de vader a Roma, ubi remaneva ab le novembre al april del 1823, hospite del oncle materne, Carlo Antici. A Leopardi, Roma appareva miserabile e desolate. Remaneva in vice enthusiasta del tumba de Torquato Tasso, al qual se sentiva unite per le su infelicitate (verso Tasso, qui rendera protagonista de un del Operettas moral, sera debitor a nivello stylistic e per alicun nomines plus famose del su compositiones, como Nerina e Silvia, trahite ab le Aminta). In le ambiente cultural roman Leopardi viveva isolate e frequentava solmente homines de studio estranie, como le philologos Christian Bunsen e Berthold Niebuhr. In le april del 1823, Leopardi retornava a Recanati e se dedicava al cantiones de typo philosophic o doctrinal e, inter le jenuario e le novembre del 1824, componeva gran parte del Operettas moral. Le poeta, in le 1825, era invitate, per le editor Antonio Stella, a Milano con le carga de diriger le complete edition del operas de Ciceron e alteres editiones de classicos latin e italian. Depost decideva, de transferer se a Bologna, ubi cognosceva le conte Carlo Pepoli, patriota e scriptor, al qual dedicava un epistola in versos intitulate Al conte Carlo Pepoli, que pois legeva le 28 martio 1826 al Academia del Felsineos. A Bologna cognosceva anque la contessa Teresa Carniani Malvezzi, del qual se inamorava sin esser amate. In le junio del 1826 se transfereva a Florentia, ubi cognosceva le gruppo de poetas e scriptores del circulo de Giovanni Viesseux inter le quales: Gino Capponi, Giovanni Battista Niccolini (amico de Ugo Foscolo exiliate a London), Pietro Colletta, Niccolò Tommaseo e anque Alessandro Manzoni, qui se trovava a Florentia pro revider le stylo linguistic del su Promisse Sposos. A novembre del 1827 vadeva a Pisa, ubi remaneva usque al medietate del 1828, hic stringeva un affectuose amicitia con le juvene Teresa Lucignani (1807-1897), a cuje dedicava un breve lyrica. Leopardi retornava al poesia, e componeva le cantion in strophas Le Resurgentia e le canto A Silvia, initiava assi le periodo dicte del Cantos "pisano-recanateses", clamate anque "grande idyllios". Le periodo de ben-esser physic era terminate e le poeta, colpate novemente ab le sufferentias, era constringite a rumper le contracto con Stella e a retornar a Recanati, ubi remaneva usque al 1830. Leopardi se dedicava novemente al poesia e scribeva alicun del su lyricas plus importante: Le recordantias, Le quiete post le tempesta, Le sabbato del village, Le passere solitari, e le Canto nocturne de un pastor errante del Asia. Iste poesias, son parte del "grande idyllios". Intertanto, in le april del 1830, Pietro Colletta, al qual le poeta scribeva del su vita infelice, le offereva, gratias a un subscription del "amicos de Toscana", le opportunitate de retornar a Florentia, ubi le 27 decembre 1831 era electe socio del Academia del Crusca, curava un edition del "Cantos", e stringeva un solide amicitia con le juvene exiliate neapolitan Antonio Ranieri, que durara usque al su morte. Le mesme 1831, le genitores de ille decideva de conceder le un modeste cheque mensual que le permitte de supervivir, Leopardi accepta ma, decide de non retornar jammais plus a Recanati. Sempre a iste periodo il ha le passion amorose per Fanny Targioni Tozzetti, que se concludeva in un delusion, que le inspirera le "cyclo de Aspasia", un recolta de poesias scripte inter le 1831 e le 1835 que contine: Le pensata dominante, Amor e morte, A se ipse, Consalvo e Aspasia. In iste periodo deveni amico anque del contessa Carlotta Lenzoni de' Medici, cognoscite in le 1827, ma pois la lassava. In le autumno del 1831 vadeva a Roma con Ranieri e pois a Florentia in le 1832, in iste anno scribeva le duo ultime dialogos del "Operettas": le Diagolo de un venditor de almanaches e de un passegero, e le Diagolo de Tristan e de un amico. Le septembre del 1833 Leopardi, depost haber obtenite le cheque ab le familia, partiva per Napoli con Ranieri. Durante le annos passate a Napoli scribeva le Pensatas, que colligeva inter le 1831 e le 1835 e reprendeva le Paralipomeni del Batracomiomachia, que habeva initiate in le 1831. A iste ultime opera laborava, assistite per Antonio Ranieri, usque al ultime dies de vita. Le ultime octave serea dictate ab Leopardi morente, poco post haber terminate le ultime poesia, Le poner del Luna. In le estate del 1836, Leopardi vadeva con Ranieri e le soror, Paolina, (1817-1878) in le Villa Ferrigni a Torre del Greco, ubi scribeva Le genista o le flor del deserto. Paolina Ranieri assistera, con affecto, Leopardi in le su ultime annos. In un littera al patre, Leopardi adverte le morte como imminente, e spera que eveni presto, non supportante plus le su mal. In le februario del 1837 retornava a Napoli con Ranieri e le soror, ma le su condition se aggravava a maio e le 14 junio al 21 horas, improvisemente Leopardi moriva, al etate de 39 annos. Tres dies post le decesso, Antonio Ranieri publicava un necrologio sur le jornal "Il progresso". Leopardi esseva inhunate in le crypta e pois in le atrium del Ecclesia de Sancte Vital Martyre, sur le via per Pozzuoli. Le lapide sepulchral, era dictate ab Pietro Giordani. In le 1939, le tumba e le lapide esseva transferite in le Parco Virgilian a Piedigrotta, per voluntate de Benito Mussolini, qui exaudiva un requesta del Academia de Italia.