Vittorio Alfieri

Traduction in Interlingua per Francesco Galizia

«Io voleva, e voleva sempre, e fortessimemente voleva» (ab le Littera in responsa a Ranieri de' Calsabigi, 1783)

Le conte Vittorio Amedeo Alfieri (Asti, 16 jenuario 1749 – Florentia, 8 octobre 1803) esseva un dramaturgo, poeta, scriptor e autor theatral italian. Depost un juventute inquiete, se dedicava al lectura e al studio de Plutarcho, Dante, Petrarca, Machiavelli, e de philosophos como Voltaire e Montesquieu: ab iste autores habeva un vision personal rational e classicistic, in favor de un libertate ideal, al qual unìva le exaltation del genio individual typicamente romantic. Ille se enthusiasmava per le Revolution francese, durante le su sojorno parisian, in le 1789, ma presto, a causa del degeneration del revolution depost le 1792, le su intention favorabile se transformava in un forte adversion per le Francia. Retornava in Italia, ubi continuava a scriber, e a opponer se idealmente al regime de Napoleon, moriva, a Florentia, in le 1803, et esseva sepulte inter le grande italianos in le Basilica de Sancte Cruce. In le su ultime annos de vita Alfieri deveniva un symbolo per le intellectuales del Resurgetia, a intiar ab Ugo Foscolo.

Biographia:

Vittorio Alfieri era filio del conte de Cortemilia Antonio Amedeo Alfieri, e de Monica Maillard de Tournon (jam vidua del marchese Alessandro Crivelli). Habeva un fratre, Giuseppe, e un soror, Giulia. Le matre habeva habite duo filios ab le prime nuptias: Angela Eleonora e Vittorio Antonio. Le patre moriva de pulmonia in le prime anno de vita de Vittorio e le matre se remaritava in tertie nuptias in le 1750 con le cavallero Giacinto Alfieri conte de Magliano, un parente del defuncte marito. Viveva usque al etate de novem annos e medio ad Asti a Palatio Alfieri (residentia paterne). Le soror Giulia era mandate presso le monasterio de Sancte Anastasio. In le 1758, per voler del su tutor, lo oncle Pellegrino Alfieri, governator de Cuneo e in le 1762 vicerege de Sardinia, era inscripte al Academia Regal de Torino, ubi Alfieri compliva le su studios de grammatica, rhetorica, philosophia, lege. In le 1762, con le oncle Benedetto Alfieri, assisteva per le prime vice a un spectaculo theatral al Theatro Carignano de Torino. Depost le morte del oncle Pellegrino, in le 1766 lassava le Academia e se inrolava in le Exercito, in le regimento provincial de Asti e deveniva "portainsigna" (id es "alfiere", tradition familiar ab cuje derivava le nomine de familia, secundo un legenda). Remaneva in le exercito usque al 1774 e se congedava con le grado de locotenente. Inter le 1766 e le 1772, Alfieri initiava un longe viage in Europa. Visitava le Italia ab Milano a Napoli con halto a Florentia e Roma, in le 1767 perveniva a Paris, ubi cognosceva le rege Louis XV. In le jenuario del 1768, vadeva a London e, depost iva in le proviincias anglese, pois vadeva in Hollanda et a le Haga viveva le su prime ver amor con Christina le uxor del baron Imhof. Constringite a separar se per evitar le scandalo, tentava le suicidio, fallite per le intervention de Francesco Elia, le su fidate servitor, qui sequeva in tote le su viages. Retornava a Torino, ubi allogiava in casa de su soror Giulia, qui intertanto habeva sposate le conte Giacinto Canalis de Cumiana. Remaneva usque al su vintesime anno de etate, quando, habente in possession le su hereditate, decise de lassar novemente le Italia. Inter le 1769 e le 1772, in compania del fidate Elia, compliva le secunde viage in Europa: partiva ab Vienna, e vadeva a Berlin, ubi incontrava le rege Frederico II de Prussia, depost vadeva in Svedia e Finlandia e pois in Russia. In le hiberno del 1771 attingva London e cognosceva Penelope Pitt, uxor del viceconte Edward Ligonier, con la qual instaurava un relation amorose. Le viceconte, discoperte le intriga, defiava a duello Alfieri, qui remaneva ferite a un brachio. Le scandalo que sequeva e le processo per adulterio lo constringeva a lassar le domina e le terra de Albion. Reprendeva assi le su viages, ante in Hollanda, pois in Francia, Espania e Portugal, ubi a Lisbona incontrava le abbate pedemontese Tommaso Valperga de Caluso, qui incoragiava ille a prosequer le su carriera litterari. Le juvene Alfieri de vinti-quattro annos retornava a Torino in le 1773 e se dedicava al studio del litteratura, prendeva un casa in Piazza San Carlo, retrovava le su vetule cameradas de Academia e de juventute. Con illes institueva le "Societé des Sansguignon", que se reuniva septimanalmente in casa sue, in iste periodo scribeva «cosas mixte de philosophia e de impertinentia», per le major parte in francese, inter le qual le Esquisse de Jugement Universél, inspirate al scriptos de Voltaire. Habeva anque un relation con le marchesa Gabriella Falletti de Villafalletto, uxor de Giovanni Turinetti marchese de Priero. Inter le 1774 e le 1775 portava a completion le tragedia Antonio e Cleopatra, representate a junio del mesme anno al Palatio Carignano. In le april del anno sequente vadeva a Pisa e Florentia per le prime del su "viages litterari", ubi initiava a scriber le Antigones e le Don Garzia. Retornava in Toscana in le 1777, ubi a Siena, cognosceva Francesco Gori Gandellini, qui influentiava le selection litterari de Alfieri, verso le obras de Niccolò Machiavelli. Ab iste nove inspirationes nasceva Le conjura de' Pazzi, le tractato Del Tyrannia, le Agamemnon, le Orestes, e le Virginia. In le octobre del 1777, Alfieri cognosceva le domina qui essera ligate a ille per tote le vita, e qui definiva como le "digne amor": le princessa Luisa de Stolberg-Gedern, contessa de Albany, uxor de Carolo Eduardo Stuart, pretendente al throno de Anglaterra, secundo le succession Stuart. In illo periodo se dedicava al obras de Virgilio e terminava le tractato Del Prince e del litteras e le poema in versos Le Etruria vindicate. Le su relation con un domina sposate riscava de finir como le alteres. Ma le 30 novembre, le alcoholisate Carolo Eduardo aggredeva physicamente le uxor, tentante de occider la. Con le adjuta del governamento de Toscana, le contessa de Albany resultava ad abbandonar le marito, e de refugiar se a Roma presso le convento del Ursolinas, adjutate per le fratre de su marito, Henrico Benedicto Stuart, cardinal e duce de York, qui non approbava le comportamento del fratre.. Depost qualque tempore Alfieri, qui intertanto habeva donate, tote le benes e le proprietate feudal al soror Giulia reservante se le titulo de conte, un renta a vita e un parte del capital, ultra que renunciar a esser citatano del Regno (devenente apolide), attingeva a Roma le contessa e pois vadeva a Napoli, ubi terminava le Philippo e le Octavia. Retornate a Roma se stabiliva a Villa Strozzi presso le Thermas de Diocletiano, con le contessa de Albany, qui intertanto habeva un dispensa papal, sempre gratias al cardinal de York, que le permitteva de lassar le monasterio de clausura. In le duo annos successive de sojorno roman le scriptor portava a complimento le tragedias Merope e Saul. In le 1783, Alfieri era acceptate al Academia de Arcadia con le nomine de Filacrio Eratrastico. Le mesme anno terminava anque le Abel. Inter le 1783 e le 1785, publicava in tres volumines le prime edition del su tragedias. Ma iste periodo idilliac esseva interrupte ab le cardinal de York, le qual, discoperte le relation del scriptor con le uxor del fratre, intimava a ille de abbandonar Roma, si non voleva haber un decreto papal de expulsion, que le haberea prohibite le retorno. Alfieri, con le pretexto de facer cognoscer le su tragedias al major scriptores italian, interprendeva alora un serie de viages. Cognosceva Ippolito Pindemonte a Venetia, Melchiorre Cesarotti a Padua, Pietro Verri e Giuseppe Parini a Milano. Le poeta Ranieri de' Calzabigi se complimentava con le scriptor qui, con le su obras, habeva ponite le theatro italian sur le mesme plano de cello francese. In le april del 1784, le contessa de Albany, per intercession de rege Gustavo III de Svedia presso Carolo Eduardo, obteneva le separation legal ab le marito e le permission de lassar Roma; assi in augusto se reuniva ad Alfieri, a Colmar in le castello de Martinsbourg, in secreto, pro salvar le apparentias e le pension del contessa, pagate per le corona francese al parentes del Stuart in exilio, sur concession de Maria de Habsburg- Lorraine (nonobstante que le Stuart, como tote le monarchas anglese, revendicava anque le regno de Francia). A Colmar, Alfieri scribeva le Polynices, Agides, le Sophonisba e le Myrrha. Constringite ad abbandonar le Alsatia al fin del anno, per le obbligation del contessa de resider in le Stato papal (a causa de un nove intervention del cardinal de York), Alfieri vadeva a Pisa e la Stolberg a Bologna. Son de ille periodo alicun rimas inter le qual le Panegyrico de Plinio a Trajano e le Notas. In le 1785 terminava le tragedias Brutus prime e Brutus secunde. A decembre del 1786, Alfieri e le contessa Stolberg, se transfereva a Paris e acquireva duo casas separate; in le salon del contessa Stolberg, Alfieri cognosceva multe scriptores, in particular Andrè Cheniér (pois victima del Revolution), e le consule Filippo Mazzei (collaborator del ambassator Thomas Jefferson futur presidente american). In le 1787, il ha un grave maladia intestinal, e risca de morir. In le februario del 1788, con le morte de Carolo Eduardo Stuart, Alfieri e le contessa les poteva finalmente viver liberemente le lor relation. Alfieri decideva de non sposar le contessa, pois que con le matrimonio esserea devenite le contessa Alfieri de Cortemilia, perdente le titulo de princessa vidua Stuart, e ille assereva de non voler "haber un simplice contessa per uxor, potente haber per amante un regina!". Illa mesme era de accordo in le mantener le proprie status e non sposar se in secunde nuptias, anque per non perder le appoio economic del Francia. In le 1789, Alfieri e le su amante esseva testimonios del Revolution a Paris, ma le enthusiasmo se transformava in odio verso le revolution, explicitate in le rimas del Misogallo, (ab le greco miseìn, que significa "odiar" e "gallo" a indica le franceses). Inter 1791 e le 1792, visitava de novo le Anglaterra, ubi revideva Penelope Pitt. Le arresto in le 1792 de Louis XVI e le massacros del 10 augusto, convinceva le copula, obtenite le passaportos a lassar definitivemente le citate per retornar, a transverso de Belgica, Germania e Suissa, in Toscana. Inter le 1792 e le 1796, Alfieri, a Florentia, studiava le classicos grec traducente Euripides, Sophocles, Eschylo, Aristophanes. Ab iste inspirationes in le 1798 nasceva le su ultime tragedias: le Alcestis prime e le Alcestis secunde. Inter le 1799 e le 1801, le victorias francese sur le solo de Italia costringeva Alfieri a lassar Florentia per refugiar se in un villa presso Montughi. Le su misogallismo le impedìva de acceptar de esser membro del Academia del Scientias de Torino in le 1801, depost que le Pedemonte era entrate a facer parte del dominios napoleonic; ma nonobstante isto, tamen, anque si declarava de odiar le franceses, continuava ad haber bon reportos con singule personas transalpin, como le pictor François-Xavier Fabre, exiliato a Florentia, intime amico del copula Alfieri-Stolberg e lor pictor. Un su nepote acquirite, le general Luigi Leonardo Colli, adhereva al exercito francese e Alfieri reprochava ille in un littera. Le poeta non se opponeva apertemente e politicamente al dominio francese in Toscana, ma se retirava indignate ab le vita public. Durante iste periodo, nonobstante faceva vita extrememente appartate, deveniva le puncto de referentia de multe patriotas e scriptores italian, anque sympathisante per le Francia. Le juvene poeta Ugo Foscolo prendeva ille como modello, ad Alfieri, Foscolo dedicava le Thyestes (1797), que inviava al dramaturgo con dedication. Illes non se incontrava jammais, como affirma Foscolo in le epistolario e in le Ortis, ma sembla qui Alfieri, anque si non respondeva al littera del juvene, haberea elogiate con alicun amicos le stylo del tragedia, previdente le grande futuro litterari del juvene officiero napoleonic (nonobstante le initial differentia politic sur Napoleon e le Revolution, anque Foscolo pois conveniva con Alfieri in un judicio negative del general francese, clamante lo "tyranno"). Foscolo essera le futur prime ver poeta vate del Italia resurgemental, figura de cuje Alfieri es considerate un precursor. In particular, Alfieri ha affirmate que le juvene le haberea superate in quanto a gloria letterari. Intertanto, la Stolberg resulta ad haber ab Napoleon le su renta. A causa del decreto consular del 29 junio 1802, a tote le pedemontese residente al estraniero veni injungite de retornar in patria intra le 23 septembre e de jurar fidelitate al nove Constitution francese; Alfieri, non plus citatano pedemontese, expediva al soror certificatos medic que attestava le su impossibilitate a viagiar, assi Giulia jura in nomine del fratre. Inter le 1801 e le 1802, Alfieri componeva sex comedias: Le uno, Le poches e Le troppos, tres textos sur le vision satiric del governamentos del epocha; Le antidoto, sur le solution al males politic (quasi un testamento politic, in cuje Alfieri, "le conte republican", sembla acceptar un monarchia parlamentari in stylo anglese), Le fenestretta, inspirate ad Aristophanes e Le divorcio, in cuje condamna le matrimonios nobiliari de interesse, e le mal costumes del Italia del su tempore. Inter le initiativas de Alfieri il ha le projecto de un recolta litterari "le Ordine de Homero", del qual se autonomina symbolicamente "cavallero". In le recolta include vinti-tres poetas antique Virgilio, Ovidio, Horatio, Dante, Petrarca e Ariosto, e moderne, inter le qual Molière, Racine e Voltaire, ultime testimoniantia del reporto de amor-odio con le cultura francese, in particular con le philosophos del "lumines", ante admirate e prendite a modello, pois colpate in le satira Le antireligioneria. Ma le 3 octobre 1803, cadeva malade, e pois, Vittorio Alfieri moriva a Florentia le 8 octobre al etate de 54 annos, Alfieri il ha le tempore de clamar le contessa de Albany, a cuje habeva lassate le su benes, e poco depost, sedite sur le lecto, moriva. Esseva sepulte in le Basilica de Sancte Cruce. Al su memoria il ha le splendite monumento funebre marmorari, ordinate ab le contessa (sepulte anque illa in le basilica) e realisate ab Antonio Canova, sculptor neoclassico, e que sera terminate in le 1810.