Le deserto del Tartaros
Per Dino Buzzati           -            Traduction in Interlingua per Francesco Galizia

Le deserto del Tartaros,  es un romance scripte per Dino Buzzati, (Belluno, 16 octobre1906 -  Milano, 28 jenuario 1972), jornalista, poeta, scriptor, dramaturgo e pictor italian. Ille usque a quando era uno studente collaborava al jornal Corriere della Sera, como chronista, redactor, e inviato special. Le romance publicate in le 1940,  es considerate per le critica litterari italian le vertice del narration existentialista e signava le consacration de Dino Buzzati inter le plus grande scriptores del Novem-cento italian.
Le scriptor bellunese in un interview affirmava que le inspiration per le romance, era nascite:
«ab le monotone routine redactional nocturne que io faceva a ille tempore. Sovente io habeva le idea que ille labor sin varietate deberea vader avante sin termine e que me haberea consumite assi inutilemente le vita. Es un sentimento commun, io pensa, al majoritate del homines supertoto si incassate in un existentia a horario del citate. Le transposition de iste idea in un mundo militar phantastic esseva per me quasi instinctive”.»
Le thema central del romance es dunque cello del  fuga ab le tempore

Resumpto del historia:
Le ambiente del romance es illo de un imaginari pais, que recorda le Austria del Octo-cento, supertoto per le nomines del personages e del locos. Le intriga seque le vita del sublocotenente Giovanni Drogo, ab le momento in cuje, devenite Officiero post le Academia, veni assignate como prime destination, in servicio presso un non melio identificate distaccamento militar al confinios del mundo, le "Fortalessa Bastiani", ubi ille vive un sorta de initiation al morte. Le Fortalessa es multo distante del capital, relegate al  culmine de un impervie montania. Iste scenario appare subito como suspendite inter le sonio e le velia; in un contexto de un surreal assentia de definition spatio-temporal.  Le Fortalessa Bastiani, ultime presidio ora abandonate e quasi dimenticate, al confinios septentrional del Imperio, domina le desolate plana clamate “deserto del Tartaros”, un tempore theatro de ruinose incursiones ab parte del inemicos.  Totevia, ab innumerabile annos necun  menacia es plus apparite sur celle fronte; le Fortalessa, perdite ora jam le su importantia strategic, es remanite sol un construction sur un solitari montania, de cuje multes ignora anque le su existentia. Le climate del Fortalessa, con le su locos e le su atmospheras, foras del tempore e del spatio, determina in le su habitantes un specie de maladia psychic, que colpava totes.  Ma que liga a se ipse tote le militares del battalion, non sol a transverso un ferree disciplina, ma anque per le senso de perenne expettar le arrivata de un inemico, que pervenira trans le frontiera e que representa le sonio de conquistar le gloria e de un destino sur cuje reponer le proprie fiducia.  Quando Drogo perveni al Fortalessa Bastiani, depost un longe viage a cavallo de plus jornos, e se presenta al commandante colonnello Filimore, e al su officieros: le vice commandante Nathanson, le major Matis, le capitano Hortiz, e le locotenentes Simeoni e von Hemerling; ille es un juvene sublocotenente fer e solide, qui dispone de se ipse e del su existentia in plen libertate,  ma con le illusion de esser stato inviate illac, per error e que a su requesta poterea esser transferite alterubi quando ille volerea; convincte de passar in celle loco desolate, sol qualque menses, per pois retornar al vita normal. Drogo assi confida al adjuvante major Matis de voler rogar de avicinar se al capital, ma iste le consilia de attender quatro menses usque al visita medic periodic, depost le qual potera haber le transferimento per motivos sanitari. Drogo se repenti subito de haber consentite, ma in iste periodo subjace inconscientemente le fascino del immense spatios desertic que se aperi a septentrion.  Poco tempore depost tamen, le placide e monotone vita del Fortalessa Bastiani, scandite  secundo le normas del disciplina militar, e le horarios del existentia communitari e con le convinction que de illac a poc tempore le inemico arrivara, deveni un convincimento anque per le nostre protagonista.  Per Drogo, assi como per le su collegas, locotenentes Simeoni e von Hamerling, le sperantia de vider comparer un inemico al horizonte se transforma in un obsession metaphysic, in le qual ultra al desiderio de monstrar le proprie heroismo, se superpone - con forte symbolismo - le recerca de un veritate definitive sur le proprie existentia, et exercita sur le soldatos un sorta de incantamento que impedi a illes de lassar le Fortalessa. Le militares del guarnition son sustenite ab un unic sperantia: vider apparer al horizonte, contra le expectation de totes, le Inemico.  Facer fronte al Tartaros,  combatter les, devenir heroes: esserea le unic via per restituer al Fortalessa le su importantia, pro demonstrar le proprie valor,  in ultime analyse, per dar un senso al annos perdite hic al confinio del mundo. Depost duo annos de permanentia, a Giovanni Drogo par que toto sia remanite equal, imobile in le su ritual de caserna; nihil es cambiate.  Le spatios limitate, le poc actiones, le su camera, le guttage del cisterna, le angulos e le scalas, le sonos, le lumine, le umbras, toto se repete e le enoio avantia e invade toto con le su regulas absurde.  Un die, assi decide de lassar le Fortalessa, e va a facer le visita medic que deberea sancir le su inhabilitate al servicio del Fortalessa, e haber assi le transferimento, le Major Rovine le medico, dice a ille: «Totes, car filio, son venite hic supra per un error  […], qui plus qui minus, anque illes que son remanite.»  Durante que le medico compila le certificato, Drogo guarda ab le fenestra e il ha un sorta de incantamento, vide le Fortalessa improvisemente transformate; avante al su oculos se expande in modo dismensurate, grandiose, immense,  con passages, bastiones e muros que jammais habeva viste; con un sorta de perfection  geometric, con guerreros immobile e belle con le bajonettas inserite, pois trompettas resonante;  le salvage paisage appare a ille bellissime. Rapidemente Drogo confronta toto isto con le citate, e il ha un imagine de desolation, le cambio es instantanee e le decision veloce. Quando le doctor Rovine dice: ecce hic le certificato, ille responde que non vole plus partir.  Iste scena representa le momento de maxime evidentia de celle maladia del Fortalessa, del qual anque Drogo es contagiate. Inter le altere  componentes  le aspcto plus relevante de tal maladia es le “attender”. Se attende le invasion del Tartaros, ma necun elemento objective lassa pensar que illo evenira jammais. Renuncia assi al transferimento e se lassa attraher per le fascino del assecurante e pigre habitude que los scande le tempore al Fortalessa, e del sperantia de un gloria futur, como ille parte del cameradas que se son lassate capturar per le situation.  Un jorno il ha un incidente, quando un soldato exite per reprender un cavallo disbandate, retorna sin cognoscer le nove parola de ordine et es abattite per le sentinella, anque si lo habeva recognoscite: ma le regulas del servicio lo impone.  Depost quatro annos Drogo retorna a casa, per un breve licentia,  potera assi reentrar in le mundo real, ma ille percipera toto le senso del proprie eradicamento respecto al gente commun, ille non se retrova plus in le rhythmos del citate: proba un senso de extraneitate al su vetule mundo,  a un casa que non pote plus dicer sue, ad affectos que discoperi de non saper plus como parlar.  Anque Maria, soror de un su amico, sembla ora a ille indifferente,  totevia bastarea un sol parola de Drogo perque illa  renunciarea a un viage in Holanda e remaner con ille. Drogo va ab un General pro obtener le transferimento, como esserea  praxis depost quatro annos in Fortalessa,  ma le superior dice a ille que le personal del presidio sera  reducite e que multe sue collegas il ha presentate demanda ante de ille, sin dicer le  nihil. Assi Drogo retorna al Fortalessa e al su rhythmos immutate, ora le guarnition es apena sufficiente. Qualque tempore depost sembla que isto que tote attende sta per evenir: longe columnas de homines armate se avicina ab le septentrion a transverso le plana del deserto. Le Fortalessa Bastiani es in alarma, le soldatos sonia battalia e gloria, ma se discoperi que illes non son tartaros, ma al contrario, soldatos del Regno del Nord, que veni pro definir le linea de frontiera.  Le collega locotenente Simeoni, un die crede de vider del movimento in fundo al plana septentrional, ma le commandante es le prime a facer le disillusionar.  In realitate con le passar del tempore se comprende que le soldatos del Regno del Nord starea construente un strata directe al  montanias de confinio, ma occurrera quindece annos de labores a transverso le vaste deserto pro arrivar circum le Fortalessa. Intertanto tote se son habituate a considerar lo un labor de ingenieria civil.  In le attender del "grande occasion" se consumava le vita del soldatos del guarnition; sur de illes  passa, non advertite, le menses, pois le annos. Durante que los passa le decennios, Drogo videra alicun del su cameradas morir, (como le locotenente Angustina), alteres lassar le Fortalessa e retornar al vita civil ancora juvene o vetules. Drogo remane fatalmente incatenate a iste condition non solvite, inter sperantia e disillusion.  Depost trenta annos de servicio,  ille es ora Major e vicecommandante del Fortalessa Bastiani.  Le attender del inemico, unic motion vital per Drogo e per le su cameradas de infortuna, se revela in fin un fallimento. Un maladia al hepate  lo corrode usque a constringer le al lecto, quando occurre improvisemente illo que justificarea  tote le vita passate in iste presidio militar: le guerra contra le Regno del Nord, que face affluer truppas e artillerias longe le nove strata.  Ma durante que los arriva duo regimentos de reinfortios al Fortalessa Bastiani, le commandante et ex collega Simeoni face evacuar Drogo malade, pro liberar cameras e spatio al nove officieros. Le morte lo prendera sol, in un anonyme camera de un perdite  albergo, sur le via del retorno a casa, ma non victima del rabie e del delusion. Drogo, de facto, reflectente sur tote le su vita, comprende, in le su ultime instantes, qual era in realitate le su personal mission, le occasion pro provar le su valor, que habeva attendite per tote le vita: affrontar le Morte con dignitate, "mangiate per le mal, exiliate inter incognite gente". Drogo non ha inde centrate le objectivo del su existentia, ma ha disfacite le inemico plus grande: non le morte ma le pavor de morir. Con iste consequite conscientia de haber combattite iste battalia decisive e plus importante, Drogo affronta con seren dignitate ab ver soldato, un morte solitari e incognite a totes;  repacificate con le su historia, del qual ha finalmente trovate un senso, que supera le su personal individualitate.
Le Tartaros
Le Tartaros,  un population nomade del Asia central a vice identificate con le Mongolos,  in realitate illes non ha nihil a que vider con le romance.  Le scriptor usa  le nomine del Tartaros  pro evocar le idea de un menacia militar, de un invasion ab parte de un populo cruel, guerrero et estranie, sur le tracias de un imaginari medieval que ha le su origine in  Il Milione, per Marco Polo, le prime grande libro de viages,  ubi le stupor per le fabulose e le meraviliose es sempre confuse al tendentia de Marco Polo de catagolar toto lo que ha vidite e narrate.

Transposition cinematographic:  in le anno 1976,  le romance esseva representate in un  film, con le direction per Valerio Zurlini (Il Deserto dei  Tartari), con Jacques Perrin: le Locotenente Giovanni Drogo; Vittorio Gassman: le Colonnello Conte Giovanbattista Filimore; Giuliano Gemma: le Major Matis;  Max von Sydow:  le Capitano Hortiz;  Philippe Noiret: le General; Fernando Rey: le Locotenente Colonello Nathanson;  Jean Louis Trintignant: le Major Medic, Rovine;  Laurent Terzieff: Locotenente Von Hamerling;  Helmuth Griem: Locotenente Simeoni.