Le origine del antique Hellenos:

per Adriano Romualdi

traduction per Francesco Galizia

"Era le anthropologo german Otto Reche a observar que nunquam le Grecos haberea utilisate le parola “iris” (it. arcobaleno) pro designar le iride del pupilla, si haberea habite oculos obscur. Sol un populo con oculos azur, o gris, o verde poteva clamar le pupilla del oculo iris: le antique stirpes del Hellenos (Eolic,Ionie e Dores) appertineva dunque al racia nordic. Frequente son in le fontes grec le adjectivos xanthòs e xoutòs “blonde”, pyrrhòs “rubie” e chrysoeidés “auree”, referite al capillos de homines o Deos, adjectivos que corresponde perfectemente al latino flavus, fulvus e auricomus. Diffundite son anque expressiones como chrysokàrenos “testa blonde”, o chrysokóme “cloma de auro”. Le mesme progenitor del Ionos e del Acheos esserea stato Xoutòs, “le blonde”, fratre de Doro e filio de Helleno, le mythic fundator del populo grec. Que xanthòs significa vermente “blonde” es relevate ab Pindaro que clama xanthos le leon, Bacchylides le color del grano matur (III, 56) durante que Platon in le Timeo (68 b) explica que xanthòs (le jalne) se obtene con un mixura de “splendente con le rubie e con le blanc” e Aristoteles (Del colores, I, I) affirma que le foco e le sol son dicte xanthòs. Que le infantes del Germanos al Grecos jam non plus nordic appareva “con capillos blanc” non surprenderà si on tene presente cello blonde platino quasi blanc como sovente son le capillos del infantes nordic. Como es subinde notate, le heroes e le deos de Homero son blonde: Achilles, modello del heroe acheo, es blonde como Sigfrido, blonde son le fratres Atrides Agamemnon rege de Mycene e Menelao rege de Sparta, Radamanthes, Briseide, Meleagro, Agamede, Hermione. Helena, per cuje a Troia on combatte, es blonde, como Paride, e in le Odyssea es blonde Penelope. Peixandro, commentante un passage del Iliades (IV, 147), describe Menelao xanthokòmes, mégas én glaukòmmatos “cloma blonde, alte e con le oculos azur”. Le philologo classic austriac Karl Jax il ha observate que inter le deas e le heroinas de Homero non una il ha le capillos nigre. Odysseo es le unic heroe homeric brun, ma le habitude de representar le heroes blonde es assì forte que in duo passages del Odyssea (Xlll, 397, 431) anque ille es dicte xanthòs. E, alteremente, Odysseo se differentia anque pro le su character psychologic, e pro le su astutia. In genere totevia, le disdigno del Grecos de epocha homeric pro le typo oriental, astute e false, es sculpite ab le lor contempto pro le Phenicies, indicate como “dishoneste e fraudator” (Iliades XIX, 288). Inter le deas homeric, Aphrodite es blonde, como Demetra, Athena es, per excellentia, “le oculos celeste Athena”. Le termino utilisate es glaukopis, que certo es in relation anque con le symbolismo del uluco, le ave nocturne sacre al dea (glaux = uluco), ma que in senso anthropomorphic vale “oculos-cerulee (celeste)”: Aulo Gellio (Il, 26, 17) explica glaucum con “gris-azur” e traduce glaukopis con caesia, Pindaro completa le representation homeric del dea, clamante la glaukopis e xanthà.

Apollon es le deo phoibos “luminose, radiante” e anque xoutòs. Hera, sposa de Zeus e modello de matrona hellenic, es leukòlenos, “le dea del blanc brachios”, typic tracto del beltate feminin del racia nordic. Blanc brachios, pedes de argento, digitos rosate, e alteres characteristic adjectivos que remanda a un carnation clar, son frequente in le poemas homeric. Anque Hesyodo parla a nos de heroes e deos blonde: Dionyso es blonde, como Ariadne. Le connexion del canones esthetic de etate archaic con le ideal nordic on deduceva anque ab le importantia attribuite al altessa: kalos kai mégas, son duo adjectivos que va sempre insimul. In le description physic de Nausicaa e de Telemacho in le Odyssea, on senti que le alte statura il es quasi synonymo de nobile nascentia. Es le mesme modo de sentir del nostre Medievo, que il ha depingite tote le dominas blonde e que imponeva como condition del lor beltate le grandor del persona (”grande, blanc e fin), anque isto pro le influentia de un aristocratia germanic de origine nordic. In epocha classic, nomines como Leukéia, Leukothea, Leukos, Seleukos (ab leukòs “Blanc”) allude a carnation clar, assì como Phrynos e Phryne a pelles blanc e delicate, como anque le nomines Miltos, Miltìades, e Milto. Durante que Galatéia (ab gàla-gàlaktos =lacte) es “celle ab le pelle de lacte”. Rhodope e Rhodopìs son celle ab le “pelle de rosa”. Non rar son le nomines Xanthòs, Xuthìas, Xanthà, como anque le nomines Pyrrhos rubie (ab pur = foco) e Pyrrha le sposa de Deucalion e mythic progenitrice del genere human. Verosimilantemente le stirpe doric, ultime venite ab le septentrion, e in particular le Spartiates, rigorosemente separate ab le populo submisse del ilotas, debeva conservar a longe un proprie character nordìc. Ancora in le V seculo, Bacchylides laudava le “blonde pueras de Laconia”; duo seculos ante le poeta lyric Alcmane, in un famose fragmento (54) habeva cantate le puera spartan Agesicora “con le capite de auro fin e ab le visage de argento”. Anque le habitudes sportive del feminas spartan, le lor costume de facer gymnastica insimul con le homines, parla a nos de un feminilitate acerbe e athletic que melio on imagina in pueras de typo nordic que in celle mediterranee. Eustatio, (IV, 141) episcopo de Thessalonica, durante que commentava un passage del Iliades, recordava como le blondismo habeva facite parte del esser spartan. In Athenas le si-nominate “fossa del Lacedemones” il ha restituite a nos le skeletos de 13 Spartanos appertinente al guarnition mittite al fin del guerra del Peloponneso: tres son celle de homines multe alte (1,85; 1,83; 1,78), le alteres de statura superior al media, le plus parve mesurava 1,60. Nos recorda que Xenophon signalava le alte statura del Spartanos. Anque le stirpe ionic, nonobstante resideva ab plus tempore sur le ripas del Mediterraneo - facto que habeva conducite a un remarcabile mixion del elemento nordic con cello mediterranee – debeva conservar, specialmente in le aristocratia un certo ideal physic nordic. In le cemeterio de Dypilon, del etate geometric, on nota un augmento de typos brachycephalos centroeuropee a disfavor del dolichocephalos mediterranee. Non se oblida que le stylo geometric nasce in Attica, exactemente como le gothic nasce in Francia, e assì como serea incaute affirmar que le Francia non sia state germanisate sol perque le lingua es remanite latin, assì serea hasardose sustener que le migration doric non ha penetrate le Attica. In le VII seculo Solon parla a nos de un Critia - ancestre de Platon - con capillos blonde, xantothrix, e Platon mesme in le Liside e in le Republica parla a nos del blondismo como qualcosa de non particularmente rar. Le tragicos de etate classic, monstra a nos un quantitate de heroes e de heroinas blonde. In le Coefore de Eschylo (v. 176, 183,205), le blonde Electra trova un capillo blonde presso le sepulchro del patre, e pois poco in avante, vide un tracia de un pede grande e deduce que debe tractar se de su fratre Orestes. In le tragedias de Euripides, Electra e Iphigenia in Tauride, nos apprende: in le Electra (v. 505 e sq.), que le blondismo es un characteristic del Atrides, e in le Iphigenia, (52/53) illa, recorda le patre Agamemnon “con le crin blonde que undeava sur le capite”. Le mesme Euripides monstra blonde, Heracles, Medea, Harmonìa. Assi como anque le heroes del Mythologia: Theseo qui occideva le Minotauro in le Labyrintho, Perseo filio de Danae qui ha le oculos splendente e le capillos de auro, qui taliava le testa de Medusa e Jason qui rapeva le Villo de Auro, tote illes esseva blonde. On il ha notate que in le nivellos del Acropolis ante le destruction persian, on trova constantemente statuas con capillos depingite de ochra jalne o rubie e oculos in verde: il es cognoscite ab nos, le famose “ephebo blonde”. In genere, in tote le epocha classic, on manteneva le usantia de depinger de blonde le capillos del statuas, Philostrato de Lemno, in le su libro sur le pictura (Eikones), scribe que “le pictura depinge un oculo gris, le altere azur o nigre, le capillos jalne, o rubie ”. Anque le grande statua de Athena Parthenos que surgeva intra le Parthenon era blonde, et es stato observate que le arte crisoelephantine surge pro representar un humanitate essentialmente, clar, qui son assi representate in le sculptura e pictura hellenic; in le figuras masculin il ha un typo human superior pro le su grandor de animo (megalopsychìa), capace de un contemplation impartial, in celle feminin le acerbe e pudic timiditate de un anima nobile. Anque le statuettas de Tanagra, analysate ab le historico e philologo german Wilhelm Sieglin, se relevava blonde al 90%, lo que non surprende nos, perque Heraclides le Critic ancora in le III seculo scribeva que le dominas de Thebe: “Son pro le grandor del corpores, le modo elegante de camminar e del movimentos, le dominas plus perfecte de Hellade, illas il ha capillos blonde que porta nodate sur le capite” (Bios Hellados, 1, 19). Un particular blondismo del dominas theban non debe meraviliar, si on considera le penetration thrace in le area eolic, successive al migration doric e connexe al introduction del cavalleria, de cuje le lor tracias linguistic on trova anque ultra le Adriatico, inter le Iapiges de Apulia. Theodorida de Syracusa (Anthologia Palatin, VII, 528 e) describe le pueras de Larissa in Tessalia que taliava le blonde clomas pro le morte de una co-citatana. Anque le colonisation eolic in le insulas del mar Egee e in Asia Minor, haberà diffundite characteres nordic si on pensa que le poetessa Saphpho clama le filia Cleide chryseos (fragmento 82). Le mesme Saphpho es clamate ab Alceo (fragm. 63) ioplokos, “con le crin de viola”, que veni traducite como “brun”. In realitate, como il ha monstrate le Sieglin, ante le IV seculo, epocha in cuje initia a disparer le boscos, in Grecia existeva sol le specie jalne del viola (viola biflora), le mesme que cresce hodie in Tyrol e Bavaria, ergo Ióplokos va traducite como “blonde”: qui Saphpho era “parve e nigre” (mikrà kai mélaina) es un legenda posterior. Que anque le grecos de Sicilia habeva characteristic nordic pote suggerer lo celle fontes que describe Dionysio, tyranno de Syracusa, blonde e con le lentigines. In genere, in le V seculo le blondismo debeva esser ancora sentite como qualcosa de typic pro le ver helleno, si Pindaro, in le none del Odes Nemee (v. 17), adressante le Argivos qui era presente, celebrava le “blonde Danai”. Alteremente, ancora Callimacho de Cyrene (Hymnos V, 4), duo seculos depost, poteva exhortar le dominas de Argo: “hastate vos, hastate vos o blonde pelasges!”. Bacchylides, in le ode a un vincitor del jocos nemee, lauda le mortal homines de tote le Hellade, que “con le triennal corona vela le testas blonde”, e in un fragmento (V, 37 e sq.), parla de blonde vincitores “xanthotricha nikasanta”. Le grande arte classic, que data ab iste seculo, ha representate celle typo alte, blonde, con tractos fin e regulares, que es proprie del racia nordic, e qual hodie on pote trovar in modo compacte sol in alicun regiones del interior de Svedia. Anque le racia mediterranee il ha tractos regulares, ma es de parve statura, durante que celle forma plus fer, le modo plus energic de modellar le naso e le mento que face le classic physiognomia, son ab recognoscer al racia nordic. Aristoteles scribe in le su Ethica Nicomachea “que pro le beltate on exige un corpore grande, de un corpore parve on pote dicer que sia gratiose e ben facte ma non propriemente belle”. Iste corpore parve e gratiose es essentialmente cello mediterranee. Pro le sensibilitate nordic le forma physic e spiritual de typo mediterranee non es sufficiente a traher le ver ‘beltate”, perqué hic per le beltate on exige un certe gravitate interior, un grandor de animo que ab le Grecos de sensibilitate nordic era synthetisate in le concepto del megalopsychìa. Le figura mediterranee al oculos del homine nordic apparera sempre troppo legier e inconsistente perque le su tractos physic sia admirate como “belle”. Nordic son le metriótes, le mensurate dignitate, le enkrateia, le dominio de se ipse, le sofrosyne, le conscientiose ration, de cuje le spirito grec recognosceva le su essentia profunde. Le apollinee e le dionysiac, iste duo polos del civilitate hellenic, que son explorate ab Nietzsche, altere non son, que le anima nordic del élites indoeuropee e le sensibilitate effervescente del plebes mediterranee. Dionysiac es le placer enthusiastic, le tumultuose e indomite ferocitate del antique mundo mediterranee; apollinee es le tono sublime, le sage ponderation, le promte decision del Nord. Ma es proprie in le V seculo, extreme equilibrio del spirito grec, que le balancia se inclina. Le crise del aristocratia maturava jam ab al minus un seculo e Theognide - qui in un fragmento recorda le su juventute, quando “le blonde buclas le cadeva ab le capite” - habeva jam maledicte le mixtura del sanguine, ruina del antique stirpes. Le classe dirigente atheniese iva incontro al manco de characteres nordic pro le affluxo de sanguine del metecos, plebee e oriental. Le consequentia era le verter se del melior homines de studio de Athenas al modello spartan. Xenophon se transfereva a Sparta. Platon in le su opra “le Republica”, scribe que le élite del chefes son educate como le Spartiades, e ubi le nove stato se appoia sur le eugenetica (unir le melior al melior, supprimer le invalide psychophysic, etc.) assi que le ideal final se configura como elevamento de infantes secundo le modello del homine perfecte, e le guida del Stato ab parte de un gruppo selecte pro iste carga. Ma anque Sparta non superava indemne le conflicto peloponnesiac, que feriva a morte le su nobilitate guerrier. Es un facto facil de constatar que al elimination del sanguine plus nobile - e de parte spartan era le sanguine, preciose, del nordic guerreros Spartiades – il ha contribuite multe le guerra del Peloponneso. Al battalia de Leuttra, le Spartiades finiva con exsanguinar se completamente assi que le guerrero spartan poteva responder al soldatos theban qui entrate in Sparta demandava “Ubi son dunque le Spartanos: Non son plus hic, si no vos non esserea hic nunc”. Le IV seculo es ancora un epocha de splendor. Ma il ha in le su luce qualcosa de plus caduc et elegante que sta como le gratia morbide del statua de Hermes per Praxiteles al figuras acerbemente heroic del archaismo hellenic e a celle maturamente solar del seculo V. In isto es le elemento mediterranee que torna a parlar. In tote iste characteres, es state justemente recognoscite le presentia de un specie human plus legier e gratiose. De fronte a un Hellade assi fortemente sin plus le characteres nordic, non meravilia que al fin del IV seculo le hegemonia sia passate al regno peripheric de Macedonia. Le Macedones, consanguinee del Dores, debeva conservar, apud a un monarchia e a paisanos de typo patriarchal, le acerbe vita nordic del origines. Alexandro le Grande, con le su oculos azur scintillante, con le capillos blonde, le pelle assì rosee e delicate que on le poteva vider erubescer anque sur le pectore, il es un nobile figura nordic. Le populo Macedone constitueva le extreme reserva del grecitate, que permitteva in le phase declinante del su cultura, de expander le civilisation hellenistic per toto le Oriente. Un physiognomia nordic debeva a longe conservar se in le aristocratia macedone, Stratonice, filia de Demetrio Poliorcetes rege de Macedonia, e uxor de Seleuco I, era blonde, e Ptolomeo Philadelpho era blonde, como anque le soror Arsinoe, “simile al auree Aphrodite”. In tote le epocha hellenistic, le ideal feminin continuava a centrar se sur le xanthótes, le blonde. Le recorda a nos le poeta Apollonio Rhodio, in le Anthologia Palatin, con le famose epigramma “Eros ama le speculo e le blonde capillos”, como anque le facto que tote le dominas de alte rango e de etheree beltate (Doris, Callichlea, Rodochlea, Lais) era blonde. Wilhelm Sieglin, que il ha trovate tote le passages del fontes grec ubi se parla del color del oculos e del capillos, ha potite demonstrar que de 121 personages del historia grec de cuje le autores a nos describe le characteres physic, 109 son blonde, e sol 13 brun. Le mesme Sieglin il ha colligite le description de personages del mythologia: del divinitate, 60 il ha capillos blonde, e sol 35 il ha capillos obscur (de cuje 29 deos del mar o del inferos); del heroes del sagas, 140 son blonde e 18 il ha capillos nigre; de personages poetic, 41 blonde e 8 nigre. Ab tote isto esserea forsan excessive dicer que in tote le epochas del historia grec le blonde son in assì grande majoritate. Certo es que totevia illes esseva numerose e, super toto, illes dava un tono major al classe dirigente. Que un certo ideal nordic contrasignava le ver helleno usque a tempores plus tarde, poterea confirmar lo iste notitia del medico hebree Adimantho, vivite in le epocha del Imperio Roman, ille scribe in le su opra (Physiognomikà, 11, 32): “Celle homines de pur stirpe hellenic o ionic, son de statura alte, robuste, de corporatura solide e recte, con pelle clar e capillos blonde, le testa es de medie grandor, le villositate del corpore inclinante al blonde, fin e delicate, le facie quadrate, le oculos clar e lucente “. E totevia, le poeta roman Marco Manilio ora jam assignava le Grecos al “coloratae gentes”. Con le disparition del blondismo natural, era devenite de moda le uso de medios artificial de colorar le capillos, le xanthìsmata. Le verbo xanthìzestai, “tinger de blonde”, passava ad indicar le adornar se, le “facer se belle” per excellentia. Ma non era con iste medios que poteva arrestar se le processo del fin del character nordic del mundo hellenic. Le typo del helleno on initiava ad extinguer se. Ad isto se substitueva le “graeculus”, le sclavo astute o le maliciose rhetor, le trafficante o le affairista, signate ab cello astutia oriental que le feceva sentir ab le Romanos como extranee et “inferior”.